Nieuw seizoen, andere serie? Nee, eigenlijk vooral wat we gewend zijn. Soms wel leuk, soms iets minder. Maar waarom zijn er zoveel slecht acterende Nederlandse acteurs? Ik kijk elke week nog braaf Flikken Maastricht als het weer uitgezonden wordt. Ik weet eigenlijk ook niet zo goed meer waarom. Het verhaal is niet zo sterk en een beetje cliché. Het is allemaal zo voorspelbaar als wat. Mijn recensies over vorige seizoenen geven daar ook wel wat voorbeelden van. Toch kijk ik, net zoals zo’n twee miljoen andere Nederlanders nog wel elke week braaf. Bij deze dus maar een recensie over dit vijftiende seizoen alweer.
Waar waren we ook alweer gebleven? Eva was ontvoerd om als (seks)slaaf verkocht te worden. Wolfs zat vast in een huis dat in de fik was gezet. Dit wordt opgelost in de eerste aflevering. Het goede nieuws is dat daarmee de Virtus et Justicia-verhaallijn eindelijk een keer tot z’n einde komt. Ik ben daar nooit zo’n fan van geweest, omdat het een beetje ongeloofwaardig was en al seizoenenlang werd uitgemolken.
Cue voor een nieuwe verhaallijn dit seizoen. Iets met bombrieven en de AIVD. Daarnaast krijgen zowel Eva als Wolfs een love interest en dat zet hun partnerschap onder druk. De liefjes worden gespeeld door Joy Wielkens (Van Speijk) en Sinan Eroglu (Zusjes). Dat betekent dat de Wolfs-en-Eva-doen-ze-het-of-niet-verhaallijn weer opgegraven wordt. Alles komt natuurlijk weer samen in de laatste twee afleveringen (hadden we minder verwacht?) waarin Tygo Gernandt (Wie is de Mol?) een sterke bijrol neerzet.
Dat brengt me wel gelijk op een kritiekpunt voor deze serie. Het acteerwerk varieert enorm tussen de verschillende acteurs. Soms wordt het zelfs enigszins storend. Tygo Gernandt was dus erg sterk, maar een aantal vaste leden van de cast zitten nog steeds niet echt lekker in hun rol. Ik laat het aan jullie over om te raden wie ik dan bedoel.
Een sterk punt van dit seizoen vond ik dan juist weer de verhalen van de zaak-van-de-week. Die waren wat sterker dan in sommige andere seizoenen. Ook werd er hier en daar wat geëxperimenteerd met camerawerk, wat mooie shots oplevert, die wat minder standaard zijn dan we gewend zijn. Dat geeft iets fris aan een serie die alweer vijftien jaar bezig is. Aan de andere kant slaan ze wel compleet de plank mis met een ontzettend stereotype neergezet homopaar. Beetje jammer. En het blijft raar dat we naar een serie in Maastricht kijken waar het aantal mensen dat met een Limburgs accent praat op één hand te tellen is (en dat zijn alleen maar bijrollen!)
Goede dingen en minder goede dingen dus. Ik wil deze recensie graag eindigen met de topquote van dit seizoen: "Ik geef echt om ouderen. M'n oma is ook oud."
Over de auteur, Nienke de Boode
Ooit begon ze met het kijken van NCIS, CSI en Bones, daarna is de liefde voor het kijken van series uitgegroeid tot wat het is vandaag, met tientallen series die gevolgd moeten worden. Nu kan je Nienke altijd midden in de nacht wakker maken voor een goede crime serie, maar ze is ook zeker niet de beroerste om eens wat nieuws uit te proberen. Komedie en fantasy doen het ook altijd goed bij haar. Sinds oktober 2014 schrijft ze ook voor MijnSerie om haar liefde voor series en schrijven te combineren.
