Duster - Seizoen 1

In Duster worden we door Josh Holloway in zijn Plymouth Duster meegenomen naar het Arizona van de jaren ’70. Als chauffeur van een crime-lord wordt hij informant van de FBI. Vraag is of dat goed gaat.Rachel Hilson neemt de rol op zich van Nina Hayes, de eerste zwarte vrouwelijke FBI-agente. Eenvoudig is het echter niet voor haar binnen de FBI en ze moet er dan ook de nodige moeite voor doen om echt aan het werk te mogen. Ze laat zich echter niet zomaar afschepen en het lukt haar om – op haar verzoek - naar Arizona gestuurd te worden, waar zij onderzoek gaat doen naar de plaatselijke ‘crime-lord’ Ezra Saxton (Keith David).

Terwijl ze de nodige weerstand ondervindt binnen het plaatselijke FBI-kantoor, probeert ze een kleine cirkel aan mensen om zich heen te verzamelen om een zaak op te kunnen bouwen tegen Saxton. Zo scharen de andere buitenbeentjes binnen het FBI-kantoor zich achter haar en zet zij haar zinnen op Jim Ellis (Josh Holloway) om haar informant te worden.

Duster brengt ons terug naar de jaren ’70 en is duidelijk een hommage aan de misdaadseries en -films uit die tijd. De wijze waarop de serie visueel wordt neergezet, de sets en de sterkte soundtrack zorgen daar zonder meer voor.

Ellis werkt al jaren als chauffeur voor Saxton. Hij is zeer loyaal aan hem, mede doordat ook zijn vader en broer, tot zijn dood, voor de crimineel hebben gewerkt. Het vergt dan ook nogal wat overredingskracht vanuit Hayes om Ellis zover te krijgen. Ze weet echter genoeg over Ellis en Saxton om hem onder druk te zetten en aan het twijfelen te krijgen. Uiteindelijk haalt ze hem zo over haar te helpen.

Samen gaan ze achter Saxton aan, waarbij veelal blijkt dat de scheidslijn tussen goed en slecht niet altijd even helder is. Veel van de personages blijken toch niet helemaal de persoon die ze lijken te zijn en het is dan ook de vraag op wie je uiteindelijk kunt vertrouwen om het goede te doen.



Op het moment dat ik deze recensie schrijf is al bekend dat Duster geen tweede seizoen zal krijgen. Desalniettemin heb ik mij er dermate goed mee vermaakt dat het een recensie absoluut waard is.

Duster brengt ons terug naar de jaren ’70 en is duidelijk een hommage aan de misdaadseries en -films uit die tijd. De wijze waarop de serie visueel wordt neergezet, de sets en de sterke soundtrack zijn daar grotendeels verantwoordelijk voor. Dus fraaie auto’s, stoffige wegen, cowboylaarzen en mooie achtervolgingen tref je hier zonder meer aan.

Ook het acteerwerk is uitstekend. Holloway, bij het grote publiek bekend van Lost, speelt een rol die hem op het lijf is geschreven. Enerzijds charmant waardoor je hem toch telkens weer alles gunt en wil vertrouwen, aan de andere kant onverbeterlijk opportunistisch. Telkens wil je hem weer een kans gunnen, terwijl je ook vooraf al weet dat hij je gaat teleurstellen. We hebben hem dat eerder zien doen als Sawyer in Lost en J.J. Abrams was dat duidelijk nog niet vergeten.

Maar ook het spel van Hilson mag hierbij niet onderbelicht blijven. Zij speelt haar rol met verve en raakt daarbij zeker niet ondergesneeuwd door Holloway. Mooie dialogen tussen deze twee zijn het resultaat en de wijze waarin je FBI-agente Hilson ziet groeien als agent, is mooi om te zien.

Het uiteindelijk plot van de serie is wat aan de magere kant. Er gebeurt voldoende en er zitten wat plottwists in (die je veelal al van ver ziet komen) waardoor het uiteindelijk nog steeds makkelijk wegkijkt. Wat meer diepgang had echter niet misstaan. De plottwist/cliffhanger die je in de laatste minuten van de serie krijgt voorgeschoteld, maakt dit helaas niet goed.

Duster is een serie geworden die ik – ondanks de gebreken – zeker een tweede seizoen had gegund. Desalniettemin heb ik er geen moment spijt van dat ik het gekeken heb. Een heerlijk ouderwets jaren ’70 verhaal, visueel mooi en met sterk acteerwerk, dat erg fijn wegkijkt.