Doctor Who - Seizoen 13

Met het dertiende seizoen van Doctor Who laat showrunner Chris Chibnall zien dat hij ambitie heeft. De ambitie wordt misschien niet helemaal waargemaakt, maar desalniettemin is het resultaat amusant.

Sinds Chris Chibnall showrunner van Doctor Who is, zijn de reacties op de serie wisselend. Zijn experimentele stijl slaat niet altijd even goed aan bij iedereen. Zeker het twaalfde seizoen kon op een hoop kritiek rekenen toen hij de mythologie van de serie voorgoed probeerde te veranderen. In het dertiende seizoen doet hij een nieuw experiment. Dit door corona ingekorte seizoen, met de ondertitel Flux, vertelt namelijk één groot verhaal uitgesmeerd over zes afleveringen.

En toch vertelt elke aflevering een apart verhaal. Zeker, het doorlopende element is sterker aanwezig dan in andere seizoenen en elke aflevering eindigt met een cliffhanger. De Doctor (Jodie Whittaker, Broadchurch) probeert te voorkomen dat de aarde ten prooi valt aan een allesverslindende entiteit genaamd The Flux en dat komt elke aflevering weer even langs. Maar elke week worden zij en haar reisgenoten naar een ander uithoek van het tijd-ruimtecontinuüm gesmeten, van hedendaags Liverpool, naar Rusland in de negentiende eeuw en naar de meest afgelegen planeten. En elke week staat er weer een ander monster klaar om hen het leven zuur te maken.

Ondanks een experimenteel karakter is dit seizoen gewoon zoals elk ander seizoen

Ondanks het experimentele karakter is dit eigenlijk gewoon een seizoen zoals we dat al kennen en daar is helemaal niks mis mee. De avonturen zijn gewoon spannend en bijzonder amusant. Het is jammer dat niet elke aflevering even sterk is. In de derde en vijfde aflevering ging Chibnall weer experimenteren met het format en het resultaat was teleurstellend. Normaal gesproken zie je dat sneller door de vingers, maar omdat dit seizoen maar zes afleveringen heeft voelt het meer als verspilling van de potentie dan in andere gevallen.

Het dan wel weer leuk om een aantal oude bekende tegenstanders van de Doctor terug te zien. In Flux zien we onder meer de oorlogszuchtige gekloonde Sontarans en de levende standbeelden genaamd Weeping Angels. In de afleveringen waarin zij een rol spelen, slagen ze er uitstekend in om de essentie van wat hen goede tegenstanders maakt te bevangen. Ook nieuwe tegenstanders bieden genoeg om van te genieten. De twee buitenaardse wezens Swarm en Azure, die een persoonlijke geschiedenis met de Doctor lijken te hebben, en de beruchte Flux geven het genoeg spanning.

John Bishop is een fantastische toevoeging aan de cast

Na het afscheid van twee reisgenoten vorig seizoen krijgen de Doctor en Yasmin (Mandip Gill, Hollyoaks) gezelschap van Dan Lewis (John Bishop, Fearless (2017). Ik vind Dan één van de leukste toevoegingen dit seizoen. Bishop heeft een fantastische chemie met zijn medespelers en is bijzonder grappig. Wel is het jammer dat hij dit seizoen nog weinig echt goede verhaallijnen krijgt om mee te werken. Verder hebben onder anderen Kevin McNally (Turn), Nadia Albina (Innocent (2018)), Jacob Anderson (Game of Thrones) en Thaddea Graham (The Irregulars) leuke bijrollen.

Met het dertiende seizoen brengt Chris Chibnall de magie van Doctor Who zoals we die van de eerste seizoenen kennen weer een beetje terug. Ondanks een zware overkoepelende verhaallijn voelt dit seizoen opmerkelijk als een doorsneeseizoen van Doctor Who met elke week een ander monster dat het leven van de Doctor zuur maakt. Het is niet perfect, maar dat hoeft ook helemaal niet. Want het plezier dat de makers en acteurs hebben spat van het scherm, en daar gaat het bij Doctor Who ook voor een deel om. Volgend jaar zal er geen volledig seizoen te zien zijn. In plaats daarvan krijgen we drie specials waarin Chris Chibnall en Jodie Whittaker afscheid zullen nemen van de serie. Ik kijk erg uit naar de afsluiting van dit tijdperk en het begin van een nieuw tijdperk.