Leuk?
2
1
Bekijk stemmen
De Dag - Seizoen 1
Vier jaar nadat ze begonnen zijn aan het script van De Dag mocht Telenet deze, eerste door Jonas Geinaert en Julie Mahieu geschreven serie, presenteren aan het publiek. En het moet gezegd worden, dit is binnenkomen door de grote poort want wat het koppel hier uit zijn pen heeft getoverd, is gewoonweg magistraal. We waren er al van overtuigd dat na het zien van het vierde seizoen van Smeris de titel beste Nederlandstalige reeks van het jaar een detail zou worden voor de Nederlandse serie maar na het zien van De Dag moeten we onze mening grondig herzien.
De Dag heeft echt alles wat een reeks nodig heeft om een groot publiek warm te maken en vooral warm te houden tot de laatste snik. Elf afleveringen lang wordt de kijker op het verkeerde been gezet met de verschillende intriges. Je weet telkens weer dat er ergens iets niet klopt maar je kan er nergens je vinger opleggen. Pas in aflevering twaalf kom je echt te weten hoe de vork in de steel zit.
Het scenario zelf draait om een bankoverval waarbij twee overvallers enkele bankbedienden en een paar toevallige klanten gijzelen. De politie is er als de kippen bij en sluit het plein rond het bankfiliaal volledig af. Vanaf dan ontspint er zich een kat en muisspelletje tussen de gijzelnemers en de politie. Het wordt al vlug duidelijk dat dit geen conventionele gijzeling is want het duurt een hele tijd vooraleer de politie doorheeft wat er echt allemaal aan de hand is. Wat hierbij voor de kijker interessant is, is dat hij al die dingen die niet kloppen ook niet ziet aankomen.
De kijker krijgt het gebeuren vanuit diverse standpunten te zien. Zo komen heel wat gebeurtenissen die in een aflevering gepasseerd zijn opnieuw voorbij wanneer hetzelfde tijdsbestek passeert in de volgende aflevering. Een goed voorbeeld hiervan zijn de eerste twee afleveringen die qua tijdsverloop gelijk lopen maar die je als kijker uit twee verschillende perspectieven te zien krijgt, wat twee verschillende verhalen oplevert die elkaar op enkele punten overlappen.
Een ander punt dat zeker aangehaald moet worden zijn de cliffhangers in de reeks. Elke aflevering eindigt met een gebeurtenis waardoor je spontaan op de knop ‘volgende aflevering’ duwt. Alleen mag je nog een uurtje wachten vooral je weet wat die cliffhanger teweeg heeft gebracht want de uitkomst krijg je pas als je nog een aflevering verder bent.
Hetzelfde scenario speelt zich af bij de personages die opgevoerd worden. Met mondjesmaat krijg je meer en meer info over de personages. Langzaam maar zeker wordt ook duidelijk dat sommige personages niet toevallig op een bepaalde plaats aanwezig zijn. Andere personages dralen schijnbaar als grijze muizen door het verhaal maar blijken plots superbelangrijk te zijn als de reeks op zijn einde loopt.
De Dag is een reeks met internationale allures waarin niets is wat het lijkt. De makers zijn er optimaal in geslaagd om de kijker constant op het verkeerde spoor te zetten. De cast weet alles geloofwaardig over te brengen zodat de kijker volledig mee is met de gebeurtenissen tijdens de 24 uren van deze gijzeling. Ook aan het slot van de serie wordt er nog gezorgd voor een bizar eindfragment waarmee een opening gelaten wordt om eventueel nog een vervolg te breien aan deze super spannende reeks. Hopelijk zijn Jonas en Julie al volop aan het schrijven aan een vervolg want dit smaakt naar meer.
© Play4
De Dag heeft echt alles wat een reeks nodig heeft om een groot publiek warm te maken en vooral warm te houden tot de laatste snik. Elf afleveringen lang wordt de kijker op het verkeerde been gezet met de verschillende intriges. Je weet telkens weer dat er ergens iets niet klopt maar je kan er nergens je vinger opleggen. Pas in aflevering twaalf kom je echt te weten hoe de vork in de steel zit.
Het scenario zelf draait om een bankoverval waarbij twee overvallers enkele bankbedienden en een paar toevallige klanten gijzelen. De politie is er als de kippen bij en sluit het plein rond het bankfiliaal volledig af. Vanaf dan ontspint er zich een kat en muisspelletje tussen de gijzelnemers en de politie. Het wordt al vlug duidelijk dat dit geen conventionele gijzeling is want het duurt een hele tijd vooraleer de politie doorheeft wat er echt allemaal aan de hand is. Wat hierbij voor de kijker interessant is, is dat hij al die dingen die niet kloppen ook niet ziet aankomen.
Andere personages dralen schijnbaar als grijze muizen door het verhaal maar blijken plots superbelangrijk te zijn als de reeks op zijn einde loopt.
De kijker krijgt het gebeuren vanuit diverse standpunten te zien. Zo komen heel wat gebeurtenissen die in een aflevering gepasseerd zijn opnieuw voorbij wanneer hetzelfde tijdsbestek passeert in de volgende aflevering. Een goed voorbeeld hiervan zijn de eerste twee afleveringen die qua tijdsverloop gelijk lopen maar die je als kijker uit twee verschillende perspectieven te zien krijgt, wat twee verschillende verhalen oplevert die elkaar op enkele punten overlappen.
Een ander punt dat zeker aangehaald moet worden zijn de cliffhangers in de reeks. Elke aflevering eindigt met een gebeurtenis waardoor je spontaan op de knop ‘volgende aflevering’ duwt. Alleen mag je nog een uurtje wachten vooral je weet wat die cliffhanger teweeg heeft gebracht want de uitkomst krijg je pas als je nog een aflevering verder bent.
De makers zijn er optimaal in geslaagd om de kijker constant op het verkeerde spoor te zetten.
Hetzelfde scenario speelt zich af bij de personages die opgevoerd worden. Met mondjesmaat krijg je meer en meer info over de personages. Langzaam maar zeker wordt ook duidelijk dat sommige personages niet toevallig op een bepaalde plaats aanwezig zijn. Andere personages dralen schijnbaar als grijze muizen door het verhaal maar blijken plots superbelangrijk te zijn als de reeks op zijn einde loopt.
De Dag is een reeks met internationale allures waarin niets is wat het lijkt. De makers zijn er optimaal in geslaagd om de kijker constant op het verkeerde spoor te zetten. De cast weet alles geloofwaardig over te brengen zodat de kijker volledig mee is met de gebeurtenissen tijdens de 24 uren van deze gijzeling. Ook aan het slot van de serie wordt er nog gezorgd voor een bizar eindfragment waarmee een opening gelaten wordt om eventueel nog een vervolg te breien aan deze super spannende reeks. Hopelijk zijn Jonas en Julie al volop aan het schrijven aan een vervolg want dit smaakt naar meer.
Over de auteur, Peter Rotthier
Peter Rotthier is begin jaren negentig in de muziekjournalistiek gerold. Bijna twintig jaar lang was hij hoofdredacteur van een Vlaams rock/metal tijdschrift dat naast muziek ook oog had voor randverschijnselen als games, films, series en strips. In de meer dan vijftig jaar dat hij al op deze aardbol loopt heeft hij al heel wat series de revue zien passeren. Alle genres kunnen zijn interesse wekken en krijgen enkele afleveringen om zich te bewijzen. Zijn favorieten van de voorbije jaren waren onder andere Braquo, Black Sails, Games Of Thrones, The Leftovers, Mafiosa, The Brink en Hell On Wheels, om er maar een paar te noemen.
Meer recensies van Peter Rotthier
Reacties (1)