Yasmine is een lerares die in Holy Sh!t lijdt aan het syndroom van Gilles de la Tourette. Op de tonen van Ravels Bolero and When The Rain Begins To Fall van Jermaine Jackson en Pia Zadora maken we kennis met Yasmine (Mona Mina Leon), die door haar vriendin Kim (Ella-June Henrard) meegetroond is naar een aerobic sessie. Dit loopt echter volledig uit de hand door de ziekte van Yasmine. Yasmine heeft namelijk het syndroom van Gilles de la Tourette in haar ergste vorm. Dat betekent tics, dwangneuroses, geluidjes en in haar geval ook het gebruik van scheldwoorden.
Na de belevenissen tijdens de aerobic les, maken we kennis met de moeder van Yasmine, Christine (Ini Massez). Zij is over beschermend naar haar dochter toe en dat zorgt voor conflicten bij lerares Yasmine. Want ondanks haar ziekte probeert Yasmine haar weg ook te vinden in het beroepsleven als lerares. Ze werkt voor Student GO, een organisatie die bijlessen regelt voor jongeren en Yasmine is één van hun leraressen. Gilles de la Tourette gooit echter roet in het eten want enkele filmpjes van haar als lesgeefster worden gezien door de ouders van haar leerlingen en als je de lerares van je pubers geregeld te keer hoort gaan met grove scheldwoorden, dan weet je dat het klachten gaat regenen.
Wat volgt is een ontslag en een Yasmine wie helemaal van de wijs is. Ze wordt opgevangen door haar moeder en door Kim die haar voorstelt om het ouderlijk huis te verlaten en bij haar in te trekken.
Er is wel een glimlach, maar de schaterlach blijft hangen omdat je ook de ernst van de situatie inziet.
Ik heb bewust gewacht om de rest van deze serie al te bekijken tot ik dit stuk heb geschreven om mij zo te concentreren op de gebeurtenissen in deze eerste aflevering. Mona Mina Leon laat al van bij de eerste kennismaking een grootse indruk na als de aan Tourette lijdende Yasmine. De tics, de geluidjes, de scheldpartijen, alles komt er zo natuurlijk uit alsof ze zelf Tourette heeft. Langs de andere kant acteert zij ook een personage waarbij Tourette helemaal is uitvergroot. Algemeen hebben patiënten maar een paar symptomen en is schelden daar zelden bij. Door Yasmine echter zowat alle eigenschappen van de ziekte toe te bedelen, vestigen de makers wel op alle mogelijke symptomen die iemand kan hebben die lijdt aan Tourette.
Gilles de la Tourette is voor de patiënten geen lolletje om mee te leven, zeker omdat sommige aanwezige tics op de lachspieren van anderen kunnen werken, maar ze kunnen ook ergernis opwekken omdat een tic ook al eens een vertekent beeld geeft van wat bedoeld wordt. Stel je maar eens voor dat je tic is dat je constant je schouders ophaalt en op het matje geroepen wordt bij de baas, die geen weet heeft van Tourette. Als je dan tijdens de reprimande constant je schouders ophaalt, denkt die dat je totaal geen interesse heeft in wat hij zegt.
Holy Sh!t start alvast in een stroomversnelling waarbij heel wat op je afkomt. Bij momenten zijn de tics en uitlatingen van Yasmine echt hilarisch maar door de manier waarop het in beeld gebracht wordt, blijft het wel hangen. Er is wel een glimlach, maar de schaterlach blijft hangen omdat je ook de ernst van de situatie inziet. Dit komt vooral tot uiting in het stuk waar ze haar ontslag krijgt. Als kijker krijg je echt medelijden met haar en vindt je dat ontslag onterecht.
Een goede start van een interessante materie waar wij als mensen weer van kunnen leren om meer begrip te hebben voor mensen met een vreemde ziekte zoals deze Tourette.
Over de auteur, Peter Rotthier
Peter Rotthier is begin jaren negentig in de muziekjournalistiek gerold. Bijna twintig jaar lang was hij hoofdredacteur van een Vlaams rock/metal tijdschrift dat naast muziek ook oog had voor randverschijnselen als games, films, series en strips. In de meer dan vijftig jaar dat hij al op deze aardbol loopt heeft hij al heel wat series de revue zien passeren. Alle genres kunnen zijn interesse wekken en krijgen enkele afleveringen om zich te bewijzen. Zijn favorieten van de voorbije jaren waren onder andere Braquo, Black Sails, Games Of Thrones, The Leftovers, Mafiosa, The Brink en Hell On Wheels, om er maar een paar te noemen.
