In de jaren '90 op een zomerkamp in Polen verdwijnen plots vier kinderen na een feestavond. 25 jaar later zijn er twee lijken teruggevonden maar weet nog altijd niemand wat er die bewuste avond precies is gebeurd. Gedurende zes afleveringen komen we er achter hoe de vier vermisten destijds in de zomer van 1994 zijn verdwenen en hoe de betrokken personen daar nu mee omgaan. De titel W głębi lasu rolt nu niet bepaald lekker over de tong. Vandaar dat ik het verder in deze recensie over The Woods zal hebben, de Engelse benaming van dit verhaal.
Sommige plotgaten zijn zo groot dat zelfs de meest creatieve oplossingen in mijn hoofd hier geen antwoorden op kunnen geven.
De ouders van Pawel Kopiński (Hubert Miłkowski) zitten in een liefdeloos huwelijk met veel ruzies. Na de verdwijning van zijn jonge zusje worden de strubbelingen onderling alleen maar erger. Jarenlang blijft Pawel de hoop houden dat ze nog in leven is. Wanneer er een lijk wordt gevonden van iemand die allerlei persoonlijke informatie over Pawel op zak heeft, wordt de zaak nieuw leven in geblazen. De persoon blijkt een sleutelfiguur te zijn in de zoektocht naar antwoorden over wat er precies is gebeurd.
Wat mij erg opviel was het beeld dat van Polen werd neergezet. Het corrupte politie- en rechtssysteem, de medische zorg daar en de grauwe beelden van buiten brachten een melancholische sfeer met zich mee. Of dit bewust is gedaan, weet ik niet maar opvallend was het wel. De soundtrack van The Woods is gevuld met Poolse rockmuziek. Hoewel ik begrijp dat dit bij de achtergrond van deze productie hoort, leidde deze muziek soms onnodig af. Voor mij als buitenlander klonk het zelfs af en toe zo vreemd dat het in bepaalde gevallen mijn aandacht wegtrok van de karakters. Er zullen vast wel mensen zijn die hier anders over denken maar voor mij had het om deze reden geen positieve toegevoegde waarde.
Pawel is officier van justitie en heeft net een grote zaak in handen gekregen. Een meisje is verkracht op een feest. Pawel besluit haar te helpen en een zaak te beginnen tegen de daders, wetende dat dit vanwege hun achtergrond een moeilijke strijd zal worden. Het duurt niet lang voor hij zijn eerste bedreiging binnen heeft van de vader van één van de jongens (Cezary Pazura, 13 Posterunek), die een invloedrijke journalist is. De man laat het er niet bij zitten en probeert Pawel op allerlei manieren onder druk te zetten om zo de zaak, maar misschien nog wel meer het leven van Pawel, dwars te zitten.
Zoals het een goede misdaadserie betaamt, is tot op het laatste moment onduidelijk wie wat heeft gedaan.
Het tempo waarin het verhaal wordt verteld, is traag. Het heeft tevens een ietwat open einde en veel vragen blijven onbeantwoord. Het gelijknamige boek van Harlan Coben waarop The Woods gebaseerd is, heb ik niet gelezen. Maar wat korte synopsissen online gaven mij de indruk dat ook het boek niet overal antwoorden op geeft. Sommige plotgaten zijn zo groot dat zelfs de meest creatieve oplossingen in mijn hoofd hier geen antwoorden op kunnen bedenken. Omdat het volledige verhaal uit het boek al verteld is, lijkt het er niet op dat er een tweede seizoen zal komen. Ik vrees dan ook dat mijn vragen onbeantwoord zullen blijven.
Laura Goldsztajn (Agnieszka Grochowska, Himmelsdalen), het vroegere liefje van Pawel, is nu docente. Als Joodse dochter van de kamporganisator is haar jeugd niet gemakkelijk geweest. Haar leven lang heeft ze al met racisme te maken en door de rol van haar vader op het kamp werd ze nadien met de nek aangekeken. De hedendaagse gebeurtenissen brengen haar en Pawel weer in contact met elkaar. Maar hoewel Pawel een alleenstaande vader is sinds de dood van zijn vrouw, is Laura gewoon gelukkig getrouwd. Van een romance lijkt daarom geen sprake, maar als twee vroegere geliefden zo nauw samenwerken is de kans op gevoelens natuurlijk groot.
The Woods kende enkele minpunten en pluspunten. Met name over het acteerwerk van de hele cast ben ik erg te spreken. Van de jongeren die de karakters uit 1994 vertolkten tot de acteurs die in het heden te zien zijn, ze deden het allemaal erg goed en leken bovendien ook zeer op elkaars jongere/oudere versie. Zoals het een goede misdaadserie betaamt, is tot op het laatste moment onduidelijk wie wat heeft gedaan. De finale is verrassend. Ik vond het leuk om een Harlan Coben boek eens in een andere taal, vanuit een ander productieteam, te zien. Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik de twee vorige Netflix series gebaseerd op zijn boeken prefereer boven deze. Dat heeft toch echt vooral te maken met het einde. Desalniettemin raad ik liefhebbers van Safe en The Stranger wel aan The Woods te kijken. Ondanks het mindere einde heb ik namelijk wel genoten van de serie en maakte de rest van het verhaal een hoop goed.
Over de auteur, Wichita van Rijkom
Wichita, geboren in 1991, is een groot dierenliefhebber, die daarnaast ook erg houdt van schrijven en tv-series kijken. Ze is ondanks haar leeftijd helaas alweer ruim vijftien jaar arbeidsongeschikt en vindt daardoor veel afleiding en plezier in het kijken naar tv programma’s. Een perfecte combinatie als het aankomt op het recenseren voor MijnSerie. In het verleden heeft zij al eens meegeschreven aan een boek over een van haar ziektes en sinds begin 2013 schrijft zij recensies voor deze site. Door het vele reizen in haar jeugd en de internationale contacten die zij haar hele leven lang al heeft is Engels altijd als een tweede taal voor haar geweest. Om die reden schrijft zij af en toe niet alleen in het Nederlands maar ook in het Engels recensies voor MijnSerie.
