Geschokt door de plotselinge dood van haar man, probeert Blum in Totenfrau de verantwoordelijken te vinden en ter verantwoording te roepen. Stel je het volgende scenario voor: je wordt wakker, doet je normale ochtendroutine, kust je man gedag en ziet hem wegrijden op zijn motor, tot hij plotseling door een auto wordt aangereden en voor je ogen overlijdt. Dit is het begin van Totenfrau (ook wel Woman of the Dead), één van Netflix's niet-Engelstalige producties. De serie speelt zich af in een pittoresk bergstadje in Oostenrijk, dat grotendeels leeft van het toerisme. Hoewel de stad schattig had kunnen zijn, is het in de serie eigenlijk meestal vooral griezelig, misschien vanwege de onderwerpen die de serie behandelt.
Blum (Anna Maria Mühe, Dogs of Berlin) wil antwoorden nadat ze haar man voor haar ogen heeft zien sterven. Als de politie dan ook nog traag is met het vinden van de auto die hem heeft aangereden, gaat ze zelf op onderzoek uit. Haar onderzoeksmethoden kunnen echter wel als enigszins onorthodox en bloederig bestempeld worden, gezien haar verdachten het meestal niet overleven. In veel opzichten maakt dit alles de serie een typisch Duitse Krimi. Er zijn moorden, corrupte rijke mensen en een wraakcomplot. Maar is dit goed uitgevoerd?
Het verhaal komt tot een conclusie die deels te verwachten was, maar ook wel wist te verrassen.
De serie begint sterk en trok echt mijn aandacht. Het zwakte echter wat af in het midden en ik vond het toen moeilijker om mijn aandacht erbij te houden. Er is bijvoorbeeld een subplot met Blum’s dochter dat mij overbodig lijkt. De laatste twee afleveringen zijn dan weer sterker. We leren Blum kennen als een moreel grijs personage, goed neergezet door Mühe. Het verhaal komt tot een conclusie die deels te verwachten was, maar mij op sommige manieren ook wel wist te verrassen.
Dit is allemaal redelijk, maar het grote probleem met de serie is dat er veel onlogische dingen inzitten. Acties van hoofdrolspelers zijn bijvoorbeeld soms onbegrijpelijk. Ik vermoed dat dit is omdat de serie gebaseerd is op een boek, waar meer ruimte is om motieven te duiden en dat sommige dingen verloren zijn gegaan bij de conversie naar televisie. Andere gekke dingen zijn bijvoorbeeld dat de aanrijding tussen een auto en een motorfiets weinig schade aan beiden oplevert; de motorfiets laat zich gemakkelijk repareren en de auto eindigt zonder veel deuken. Blum lijkt ook relatief gemakkelijk van de meeste bewijzen van haar misdaden af te komen en zo meer.
Desalniettemin, als je niet te veel nadenkt over wat je aan het kijken bent, kun je door de serie meegenomen worden in het wraakverhaal met onze ethisch dubieuze Blum. Over het algemeen is het wel een behoorlijke serie, maar er zijn ook wel betere.
Over de auteur, Nienke de Boode
Ooit begon ze met het kijken van NCIS, CSI en Bones, daarna is de liefde voor het kijken van series uitgegroeid tot wat het is vandaag, met tientallen series die gevolgd moeten worden. Nu kan je Nienke altijd midden in de nacht wakker maken voor een goede crime serie, maar ze is ook zeker niet de beroerste om eens wat nieuws uit te proberen. Komedie en fantasy doen het ook altijd goed bij haar. Sinds oktober 2014 schrijft ze ook voor MijnSerie om haar liefde voor series en schrijven te combineren.
