The Residence - Seizoen 1

Wanneer The Residence (het Witte Huis) van de President van de Verenigde Staten het toneel wordt van een moord, wordt ‘s werelds beste detective ingeschakeld om het op te lossen. De setting: het Witte Huis, drukbezet met personeel en gasten voor een groot staatsdiner. En dan een moord. Dan moet de beste detective ter wereld natuurlijk uitgenodigd worden om het op te lossen. Maak daarom kennis met Cornelia Cupp, gespeeld door Uzo Aduba. Cupp is beroemd geworden met het oplossen van onoplosbare misdaden. En het zoeken naar vogels.

De serie heeft gelijk al een interessant uitgangspunt: een moord in het Witte Huis

De serie heeft gelijk al een interessant uitgangspunt: een moord in het Witte Huis, gepleegd op Chief Usher A. B. Wynter (Giancarlo Esposito), tijdens een staatsdiner met de Australische delegatie. Het personeel van het Witte Huis is sinds de komst van een nieuwe (fictieve) president zo'n zes maanden geleden in een gigantische chaos afgegleden, en de wrijving tussen het ‘oude’ personeel, dat altijd in het Witte Huis werkt, ongeacht de president, en het nieuwe personeel, dat komt en gaat met de president, staat centraal.



Cupp gaat aan de slag. Het lijkt wel alsof iedereen een motief heeft. Zijn het de Australiërs? De dienstmeid? Degene die de volgende Chief Usher zou worden? Degene die volhoudt dat het gewoon zelfmoord was? De chef-kok die riep "Ik ga je vermoorden"? Of de dronken serveerster? De serie weet een excentrieke verzameling van personages bijeen te brengen, die allemaal hun redenen lijken te hebben om van de Chief Usher af te willen.

We gaan elke aflevering een verdachte af, met in de laatste aflevering de oplossing. Vaak hebben moordmysteries wat moeite om er een goed eind aan te breien, maar dat was hier zeker niet het geval. De laatste aflevering is met recht de hoogst beoordeelde van de serie. In de afleveringen daarvoor duurt het echter wel even om het verhaal echt op gang te krijgen. Desondanks herken ik de kritiek dat de serie te traag of zelfs saai zou zijn niet. Ja, het duurt acht afleveringen om bij de moordenaar te komen. En ja, misschien hadden ze het met minder personages en zes of zeven afleveringen kunnen doen. Maar het behandelen van een aantal verdachten is precies waarom je een moordmysterie kijkt. Daarnaast zijn alle afleveringen van goede kwaliteit.

Voor mij ligt de zwakkere kant van deze serie in de voortdurende links die worden gemaakt met het spotten van vogels. Een excentrieke detective heeft kennelijk een excentrieke hobby nodig die verband houdt met het oplossen van misdaden. Maar eerlijk gezegd voelde dit toch vooral geforceerd voor mij, en het overtuigde me op geen moment dat die verbanden nu echt zo slim of passend waren als werd voorgedaan.

Wat deze serie echt verkoopt, zijn de droge humor en de snelle camerashots

Wat deze serie voor mij dan wel echt verkoopt, zijn de droge humor en de snelle camerashots. De humor volgt uit de droge, snelle antwoorden en nonchalante opmerkingen van de personages. Vooral Cupp weet te vermaken met haar dodelijk serieuze commentaar op de gebeurtenissen. De serie is absurd in zijn humor en verhaallijnen, wat doet denken aan de Knives Out-films. Het is allemaal enorm over de top, en toch geloof je bijna dat deze mensen echt zouden kunnen bestaan.

Daarnaast gebruikt de serie contrasterende shots om een punt te maken. Terwijl we de moord en Cupp’s poging om deze op te lossen in één tijdlijn volgen, is er een andere tijdlijn met een senaatszitting over de gebeurtenissen van die nacht. Door de snelle afwisseling tussen de zitting en die nacht in het Witte Huis, worden tegenstellingen benadrukt. Daarnaast worden regelmatig korte flashbacks aan elkaar geregen om een verhaal of motief uit te beelden. Dit helpt de langzamere pacing die ik eerder noemde tegen te gaan.

Al met al is dit een van de betere moordmysteries van de afgelopen jaren. Als je van dit type serie houdt, is dit zeker een aanrader. Laten we hopen op meer van Detective Cupp!