7.5
Wichita van Rijkom geeft The I-Land - Eerste aflevering een 7.5.
14 september 2019, 13:05 door Wichita van Rijkom
The I-Land - Eerste aflevering
Je wordt wakker op een onbewoond eiland. Je weet niet meer wie je bent. Je kent zelfs je eigen naam niet en hebt geen flauw idee hoe je daar terecht bent gekomen. Om je heen liggen negen andere mensen die hetzelfde doormaken. Met z’n tienen zullen jullie moeten uitzoeken wat er aan de hand is en vooral leren te overleven onder deze barre omstandigheden. In een notendop is dat waar The I-Land over gaat. Deze nieuwe sciencefiction/thriller miniserie kwam op twaalf september in z’n geheel online op Netflix. In totaal telt het verhaal zeven afleveringen van rond de 40 minuten per stuk. Niet heel erg veel tijd om alles te vertellen dus. Maar zou dat de kwaliteit in de weg zitten?
Het eiland waarop alles zich afspeelt ziet er prachtig uit. Zo mooi zelfs dat er momenten zijn dat ik mij afvraag of de backdrop die ik zie wel echt is. Desalniettemin geeft het je wel dat echte onbewoond eiland-gevoel en oogt het soms paradijselijk. Ware het niet dat ze daar tegen hun wil vast zitten. Tijdens het bekijken van The I-Land ontkom je er niet aan af en toe een déjà vu gevoel te hebben. Series zoals Lost, misschien wel de bekendste op dit gebied, hebben het onbewoonde eiland verhaal immers al eerder verteld. Het mysterieuze aspect, met name rondom wie ze zijn en wat er achter hun komst op het eiland zit, maakt deze serie wel anders. Maar ergens voelt het toch een beetje als een mindere versie van z’n voorgangers. In de omschrijvingen wordt ook over een Hunger Games achtig aspect gesproken en psychologische en fysieke uitdagingen die de hoofdrolspelers te wachten staan. Tot nu toe heb ik daar eerlijk gezegd nog niet echt iets van gezien, maar wat niet is kan nog komen natuurlijk.
Voor mij is The I-Land zo een serie waar ik hele gemengde gevoelens over heb. Objectief gezien zie ik fouten en besef ik mij dat er kijkers zullen zijn die de serie waarschijnlijk niet goed genoeg zullen vinden. Dit Netflix paradepaardje had veel beter kunnen zijn. Persoonlijk ben ik echter wel fan en benieuwd naar de rest van het seizoen. Ik hou van dit soort verhalen, vind de cast goed en leuk genoeg om het te kunnen dragen en ben zeer nieuwsgierig naar de uiteindelijke afloop. Een recensie is voor mij altijd een mix tussen een objectieve en persoonlijke blik, en objectief zou ik de serie denk ik een zes geven maar persoonlijk kom ik toch eerder op een negen uit. Daarom zit mijn eindcijfer daar precies tussenin. Ik zou de serie zeker een kans geven als je van mysterieuze verhalen houdt die niet al te langdradig zijn en je doen terugdenken aan eerdere klassiekers. Maar zoek je echt iets verfrissend en zonder al teveel clichés dan kun je The I-Land wellicht beter overslaan.
Al gauw vallen aparte dingen op. Zo liggen alle aangespoelde (?) mensen op exact dezelfde afstand van elkaar op het strand. Ze blijken allemaal een item bij zich te hebben, dat per persoon verschilt. Ook zijn ze ongeveer van dezelfde leeftijd en dragen dezelfde kleding. Na wat korte, hier en daar ijskoude introducties komt iedereen via een label in hun shirt achter zijn of haar naam. Chase (Natalie Martinez, Under the Dome) neemt al gauw de leiding al wordt haar dit niet in dank afgenomen door de norse KC (Kate Bosworth, SS-GB). De dames botsen op z’n zachtst gezegd nogal. Het helpt bovendien niet mee dat mede-eilander Brody (Alex Pettyfer) langzaamaan olie op het vuur gooit. Iedereen gaat anders met de situatie om. De één gaat op onderzoek uit, op zoek naar antwoorden. De ander probeert te overleven terwijl er ook zijn die er maar het beste van maken en proberen te genieten van hun tijd daar.Tijdens het bekijken van The I-Land ontkom je er niet aan af en toe een déjà vu gevoel te hebben.
© Netflix
Het eiland waarop alles zich afspeelt ziet er prachtig uit. Zo mooi zelfs dat er momenten zijn dat ik mij afvraag of de backdrop die ik zie wel echt is. Desalniettemin geeft het je wel dat echte onbewoond eiland-gevoel en oogt het soms paradijselijk. Ware het niet dat ze daar tegen hun wil vast zitten. Tijdens het bekijken van The I-Land ontkom je er niet aan af en toe een déjà vu gevoel te hebben. Series zoals Lost, misschien wel de bekendste op dit gebied, hebben het onbewoonde eiland verhaal immers al eerder verteld. Het mysterieuze aspect, met name rondom wie ze zijn en wat er achter hun komst op het eiland zit, maakt deze serie wel anders. Maar ergens voelt het toch een beetje als een mindere versie van z’n voorgangers. In de omschrijvingen wordt ook over een Hunger Games achtig aspect gesproken en psychologische en fysieke uitdagingen die de hoofdrolspelers te wachten staan. Tot nu toe heb ik daar eerlijk gezegd nog niet echt iets van gezien, maar wat niet is kan nog komen natuurlijk.
Er gebeurt gelijk veel, van fysieke aanvallen tussen mensen tot aanvallen van wilde dieren. Het eiland is alles behalve veilig! Een kleine flashback of misschien wel droom licht een tipje van de sluier op over het verleden van één van de karakters. Het einde van de eerste aflevering, waarin we zien dat niets is wat het lijkt op het eiland, voelt als een voorproefje van wat ons te wachten staat. Hoewel het snelle tempo van de verhaallijnen lekker wegkijkt zijn er toch wel aardig wat kritiekpuntjes te vinden. Zo zijn de dialogen soms grappig en scherp maar hier en daar ook wel voorspelbaar en onnatuurlijk te noemen. De karakters ontwikkelen zich eveneens erg stereotypisch waardoor ze nep en simpel aanvoelen. Het lijkt tevens alsof het geringe aantal afleveringen een beetje tegen het verhaal werkt en zorgt voor een gehaast plot. Snelheid is fijn maar het moet niet ten koste gaan van waar het om draait, en daar lijkt nu wel een beetje sprake van.Voor mij is The I-Land zo een serie waar ik hele gemengde gevoelens over heb.
Voor mij is The I-Land zo een serie waar ik hele gemengde gevoelens over heb. Objectief gezien zie ik fouten en besef ik mij dat er kijkers zullen zijn die de serie waarschijnlijk niet goed genoeg zullen vinden. Dit Netflix paradepaardje had veel beter kunnen zijn. Persoonlijk ben ik echter wel fan en benieuwd naar de rest van het seizoen. Ik hou van dit soort verhalen, vind de cast goed en leuk genoeg om het te kunnen dragen en ben zeer nieuwsgierig naar de uiteindelijke afloop. Een recensie is voor mij altijd een mix tussen een objectieve en persoonlijke blik, en objectief zou ik de serie denk ik een zes geven maar persoonlijk kom ik toch eerder op een negen uit. Daarom zit mijn eindcijfer daar precies tussenin. Ik zou de serie zeker een kans geven als je van mysterieuze verhalen houdt die niet al te langdradig zijn en je doen terugdenken aan eerdere klassiekers. Maar zoek je echt iets verfrissend en zonder al teveel clichés dan kun je The I-Land wellicht beter overslaan.
© Netflix
Over de auteur, Wichita van Rijkom
Wichita, geboren in 1991, is een groot dierenliefhebber, die daarnaast ook erg houdt van schrijven en tv-series kijken. Ze is ondanks haar leeftijd helaas alweer ruim vijftien jaar arbeidsongeschikt en vindt daardoor veel afleiding en plezier in het kijken naar tv programma’s. Een perfecte combinatie als het aankomt op het recenseren voor MijnSerie. In het verleden heeft zij al eens meegeschreven aan een boek over een van haar ziektes en sinds begin 2013 schrijft zij recensies voor deze site. Door het vele reizen in haar jeugd en de internationale contacten die zij haar hele leven lang al heeft is Engels altijd als een tweede taal voor haar geweest. Om die reden schrijft zij af en toe niet alleen in het Nederlands maar ook in het Engels recensies voor MijnSerie.
Bekijk profiel van Wichita van Rijkom
De manier waarop de slechte relatie ontstaat tussen die dames is ook een beetje apart. Die blonde toont geen enkele emotie en is ook zonder reden maar dom aan het doen.
Ik hou van dit soort series dus ik blijf wel kijken, maar waarom kan het nou nooit eens realistisch zijn.