Reacher - Seizoen 3

Sommige mensen zijn altijd op het juiste moment op de juiste plek. Reacher is zo iemand. Is dat ook in het derde seizoen nog leuk? Het is waar, ik heb alle Reacher boeken van Lee Child gelezen. Ze lezen lekker weg, want Lee heeft een schrijfstijl die doet denken aan een chocolademilkshake die precies dik en zoet genoeg is om in een verbazingwekkend korte tijd leeg te slurpen. Achteraf denk je bijna dat je beker lek was, zó snel is alles op. Ik schaam mij er niet voor.

De boeken zijn net zo. Na de laatste pagina zijn alle slechte boeven dood, in het ziekenhuis—waar ze gegarandeerd de keuzes in hun leven heroverwegen—of ze betreuren hun criminele levensloop in de gevangenis. Alle vragen zijn beantwoord en de ‘good guys’ kunnen verder met hun leven. Lekker hoor, zo’n boeketreeks voor mannen.

Reacher is namelijk niet alleen zo groot als twee Tom Cruises op elkaar; hij heeft ook een sterk moederinstinct.

De serie is eigenlijk net zo. Reacher komt aan in een stadje en alles gaat prima. Dan gebeurt er iets—natuurlijk nèt als Reacher langs loopt—en hij moet zich er weer tegenaan bemoeien. Hij is namelijk niet alleen zo groot als twee Tom Cruises op elkaar; hij heeft ook een sterk moederinstinct. Bescherm de zwakken en straf de bully’s, dat is het motto van onze Grote Vriendelijke Reus.

In dit seizoen is de zwakkere misschien niet zo zwak als hij lijkt, is de boef misschien geen echt slechte boef, en krijgt niet iedereen een happy end. Theelepels tragiek en vleugjes romantiek geven de serie iets voor alle kijkers. Ja, er is ook een scheutje fanservice ingebouwd, want Alan moet af en toe zijn shirt (of meer) uittrekken. Fijn, zo’n 4K breedbeeldtelevisie.

Opvallend is dat veel dingen altijd nèt op het juiste moment verkeerd gaan, maar ook weer nèt op het juiste moment weer ten goede keren. Ja, dat is logisch in de filmwereld. Het helpt natuurlijk als je fysiek intimiderend en licht helderziend bent.

Met dat laatste bedoel ik dat hij zijn tegenstanders zo vaak te slim af is dat je het gevoel krijgt dat hij hulp krijgt van elders. En dat is dus ook regelmatig het geval. Die hulp komt helaas iets te vaak van de scriptschrijver. In de filmwereld noemen ze dat ook wel een lui script. En dat is werkelijk mijn enige echte kritiek op de Reacher serie.

Echt, ik vind Alan Ritchson een haast perfecte keuze voor deze rol. Hij is absoluut geloofwaardig volgens de fysieke beschrijving in de boeken. Ook zijn vriendelijke, soms bijna verlegen gedrag past bij de man. Je gunt hem de overwinning en daardoor vergeef je de serie de soms iets te gemakkelijke oplossingen uit benarde situaties.

In het derde seizoen krijgt Reacher het een stuk zwaarder dan in de eerste twee. Ten eerste ontmoet hij een man die hem fysiek domineert. Reacher heeft er een waardige tegenstander aan. Is hij slim en sterk genoeg om deze nog grotere reus aan te kunnen?

Een tweede tegenstander is van een ander slag. Intelligent, zonder een greintje empathie voor zijn slachtoffers, en bereid om alles achter zich te verbranden en elders opnieuw te beginnen. Hoe bevecht je zo iemand? Voor Reacher wordt het nog moeilijker als blijkt dat dit een oude bekende is waar hij nog een hele boomgaard vol appels mee te schillen heeft.

Is dit een goede serie? Vergeet de voorspelbaarheid die nu eenmaal bij het genre hoort. Ga gewoon lekker kijken, verwacht er niet te veel van en je binget deze serie zonder twijfel moeiteloos in een weekendje weg. Voor je het weet zit je alweer op het vierde seizoen te wachten. En van mij mag die er wel komen.