Orphan Black - Seizoen 5

In 2013 maakten BBC America en de Canadese zender Space furore met Orphan Black. Centraal stond een groep vrouwen die klonen van elkaar bleken te zijn. Een hoog verteltempo, knap acteerwerk (hoofdrolspeelster Tatiana Maslany nam alle rollen op zich) en een intrigerend verhaal vol ethische kwestisch maakten van het eerste seizoen een topseizoen.

Toch zakte de serie halverwege het tweede seizoen in, en dat gevoel bleef de opeenvolgende seizoenen aanwezig. Pas tegen het einde van het vierde seizoen kwam het vertrouwde gevoel weer terug. Inmiddels zijn we aangekomen bij het vijfde en allerlaatste seizoen en het hoge niveau wist men hier goed vast te houden.

Orphan Black kenmerkt zich door een hoog tempo vol onverwachte wendingen. Tijdens het tweede seizoen ging de serie daar op dat punt mist in door teveel tegelijkertijd te willen doen. Er werd minder geïnvesteerd in de daadwerkelijke ontwikkeling van karakters en meer in plot omwille van plot. Tijdens dit seizoen werd een groot deel van alle onnodige verhaallijnen weggesneden voor een gestroomlijnde eindsprint. Er werd weer gefocust op waar de serie echt om draait; op Sarah, haar gekloonde zusters en hun directe omgeving.

Door onnodige verhalen weg te snijden, werd Orphan Black klaargemaakt voor een gestroomlijnde eindsprint

Helaas voelde dat wegsnijden van verhaallijnen vooral aan het begin van het seizoen een beetje geforceerd aan. Gelukkig blijkt dat dit soms wat grove proces juist keihard nodig was, want het overige materiaal was van hoog niveau. Zoals ik al zei, het sterkste punt van de serie is de focus op de klonen. Daarvan zijn afleveringen drie en vijf, waarin Alison en Cosima respectievelijk de in de spotlights staan, schoolvoorbeelden. Wat daarbij erg helpt is de fantastische performance van Tatiana Maslany, die nog steeds bijna alle hoofdrollen met verve speelt.

Behalve voor Maslany, wil ik ook graag een applausje voor Maria Doyle Kennedy (The Tudors), voor haar rol als Sarahs pleegmoeder Mrs. S. Voor alle klonen is S. gedurende de serie een rots geweest om op te bouwen. Als de klonen even geen raad wisten, had zij wel een oplossing, of kende zij iemand die kon helpen. Maar in dit seizoen werden ook haar talenten flink op de proef gesteld, en zij wist het gevoel van machteloosheid heel goed in de serie mee te brengen.

Hoewel er minder op verhaal en meer op karakters wordt gefocust, vinden ze toch nog genoeg momenten om verrassend uit de hoek te komen. In dit laatste seizoen maken we uiteindelijk kennis met het grote brein achter alle ellende, de mysterieuze P.T. Westmoreland (Stephen McHattie, The Strain). Het is een fascinerende man en zijn motieven passen perfect bij de ethische kwesties die Orphan Black op tafel legt. Hoe ver ben je bereid te gaan om te krijgen wat je wil? Wat moet je doen wanneer je iets gecreeërd hebt dat een eigen leven gaat leiden?

Orphan Black neemt in de laatste aflevering rustig de tijd om afscheid te nemen van haar geliefde karakters

Zoals ik al zei, Orphan Black stevende dit gehele seizoen af op een eindsprint, maar het is wel een rustige eindsprint. Door het grote probleem al vroeg in de laatste aflevering op te lossen, krijgt de serie meer dan genoeg tijd om op een waardige manier afscheid te nemen van alle geliefde karakters die we de afgelopen vijf jaar hebben leren kennen. Al met al kan ik terugkijken op een sterke, maar soms wel wat onregelmatige serie, die een waardevolle toevoeging aan het huidige televisielandschap vormde.