One Hundred Years Of Solitude is een beetje vreemd maar wel erg lekker. Gebaseerd op de roman 'Honderd Jaar Eenzaamheid' van Gabriel García Márquez is One Hundred Years Of Solitude een visueel sprookje waarin bovennatuurlijke zaken net zo makkelijk afgewisseld worden met alledaagse gebeurtenissen.
De erven van Márquez hebben een aantal zaken afgedwongen met de bedoeling dat deze Netflix serie aan (hopelijk) alle verwachtingen van zijn oorspronkelijke bedenker kan voldoen. Het resultaat is een Spaans gesproken in Colombia gedraaide serie. Daarmee wordt de authenticiteit bewaard. De wereld ziet eruit zoals Márquez het bedoeld zal hebben.
Een wijziging in aanpak is er ook te melden. De televisieserie vertelt het verhaal chronologisch terwijl het boek onnavolgbaar speelt met de verschillende tijden waarin het zich afspeelt. Logisch dat er gezien het toch al ongebruikelijke verhaal gekozen is voor een iets makkelijker te volgen verhaal.
One Hundred Years Of Solitude is een visueel sprookje waarin bovennatuurlijke zaken net zo makkelijk afgewisseld worden met alledaagse gebeurtenissen.
José Arcadio en Úrsula (beide worden naar gelang ze ouder worden gespeeld door verschillende acteurs) zijn neef en nicht maar duidelijk verliefd. Niets kan hen stoppen. Zelfs een door José Arcadio gedode dode en een bezwering door zijn schoonmoeder niet. Wel zorgt dit voor een complex en deels angstig leven. Zeker omdat Úrsula gevoelig is voor dit bijgeloof. Om toch het beste uit het leven te halen en de oude demonen achter zich te laten vertrekt het duo en een aantal vrienden uit hun dorp. Op weg naar een nieuwe toekomst.
De reis maar vooral het opbouwen van een nieuwe gemeenschap zorgt voor interessante momenten. Waar het leven in het begin hard maar in harmonie is ontstaan er steeds meer scheurtjes binnen de samenleving naarmate de buitenwereld dichterbij komt. De afgeschermde gemeenschap heeft door de jaren heen haar eigen regels opgebouwd. Dit wordt echter niet geaccepteerd door de machthebbers van het land. Na een opmerkelijke ziekte, de komst van een kermisgezelschap en de naderende 'beschaving' wordt het ooit zo vredige plaatsje een vulkaan die op uitbarsten staat.
One Hundred Years Of Solitude is een opmerkelijk verhaal. Het onnavolgbare wordt kunstig volgbaar gemaakt. Dat geldt niet alleen voor het verhaal maar ook voor de onverwachte en bovennatuurlijke gebeurtenissen. Iedereen in de serie vindt het heel normaal wat er allemaal gebeurd. Als gevolg ben je als kijker er op een gegeven moment net zo van overtuigd dat het normaal is dat er abnormale dingen gebeuren.
Het onnavolgbare wordt kunstig volgbaar gemaakt.
Enige kritiek is dat er soms wel heel donkere scènes te zien zijn. Zelfs het televisiebeeld aanpassen helpt niet. Het mag de pret over de hele serie niet drukken. De beelden zijn namelijk verder scherp en soms bijzonder geschoten. Zoals het hoort bij dit opmerkelijke verhaal.
Helaas is besloten om dit seizoen in tweeën te knippen. Hopelijk volgen de laatste acht afleveringen snel. Deze acht bijzondere afleveringen vragen namelijk om meer.
Over de auteur, Ron Schoonwater
Na jaren zijn schrijftalent te hebben gebruikt voor muziekrecensies werd het tijd de overstap te maken naar het schrijven over zijn andere grote passie. Films en, de laatste jaren vooral, TV series. Hoewel het altijd leuk is om te vertellen dat je (vooral) van kwaliteit series houdt uit bijvoorbeeld Groot Brittannië en Scandinavië is hij ook fan van Amerikaanse series in de breedste zin van het woord. TV series zijn dan ook een afspiegeling van het leven. Humoristisch, spannend, serieus, verdrietig, spectaculair, dramatisch, ongelooflijk, mooi & soms slechts ter vermaak en afleiding.