Luke Cage - Seizoen 2

De held van Harlem is terug. Na zijn avontuur met The Defenders is Luke Cage (Mike Colter) teruggekeerd naar zijn thuisbasis om de boel veilig te houden. Door zijn daden is Cage nu een lokale beroemdheid geworden, maar daar zit hij helemaal niet op te wachten. Het maakt zijn strijd tegen de corrupte zakenvrouw Mariah Dillard (Alfre Woodard) en de nieuwe boosdoener Bushmaster (Mustafa Shakir) alleen maar lastiger.

Net als het vorige seizoen, is ook dit seizoen van Luke Cage lastig te plaatsen

Vorig seizoen vond ik heel lastig te plaatsen. Aan de ene kant was Luke Cage een sfeervol gefilmde, strak geacteerde serie vol met effectief sociaal commentaar die bij vlagen vermakelijk was. Aan de andere kant was het wat langdradig en zat er weinig verhaal in. Ik wilde het eerste seizoen voor dit gebrek aan verhaal heel erg afrekenen, maar juist die acteurs, sfeer en het sociale commenteer maakten het toch heel erg kijkbaar. Het tweede seizoen voelt door een nieuwe aanpak anders aan, maar op bepaalde punten is het toch veel van hetzelfde. En ook dit tweede seizoen is vrij moeilijk te plaatsen.

Nog steeds stelen de hoofdrolspelers de show met sterk acteerwerk, met Colter en Woodard voorop. Ook Misty Knight (Simone Missick) doet het goed. Door een traumatische ervaring neemt zij een hele andere rol aan dit seizoen en krijgt zij aan het begin interessante verhaallijn waar ze wel raad mee weet. Een grote verrassing is de nieuwe schurk Bushmaster. Shakir heeft een bijzondere manier van acteren. Zijn ietwat zangerige stem en zeer uitgesproken gelaatstrekken hebben een magische aantrekkingskracht op het scherm. Daarmee is hij heel erg te vergelijken met de schurk Killmonger uit Black Panther (al was het achtergrondverhaal van Killmonger wel beter uitgewerkt).

Waar Jessica Jones bijvoorbeeld heel erg op zichzelf staat en zich redelijk afzondert van de andere Netflix/Marvelseries, staat Luke Cage middenin dit fictieve universum, met bij- en gastrollen van verschillende karakters uit Daredevil, Iron Fist en The Defenders. Dat is voor de liefhebber en doorgewinterde kijker natuurlijk ontzettend leuk, maar het kan afschrikkend werken voor nieuwe kijkers, of kijkers die enkel voor Luke Cage komen.

Net als het eerste seizoen is Luke Cage nog steeds ontzettend traag. Dertien hele afleveringen van vijftig tot zestig minuten, met een uitschieter die richting de zeventig gaat. En dat voor een verhaal dat misschien in acht afleveringen ook verteld had kunnen worden. Maar ergens siert dit lome tempo Luke Cage wel, in tegenstelling tot Jessica Jones en The Punisher. Hetzelfde geldt voor het verhaal. Er zit weinig in, maar dat siert het wel omdat het veel meer een portret is van de zwarte gemeenschap in Harlem dan een echt verhaal.

Luke Cage is het meest geslaagd in het geven van sociaal commentaar en het creëren van een sfeervolle setting

Waar Luke Cage het ook van moet hebben, en waar de serie ook in slaagt, is het sociale commentaar en het opbouwen van een geloofwaardige wereld. Daar zit ook weer een hoop sociaal commentaar bij. Er worden rake vergelijkingen gemaakt met de tijd waarin Trump aan de macht is en hij aanhangers heeft met zeer verwerpelijke denkbeelden. Als je als zwarte man aangevallen wordt, is de keuze om terug te vechten lastig. Doe je dat, dan hebben tegenstanders een argument om te zeggen dat alle zwarte mensen woeste apen zijn. Doe je dat niet, dan voelen tegenstanders zich machtig. Het is een dilemma waar Luke Cage zich dit seizoen, net als in het vorige, nog steeds in bevindt.

Net als vorig seizoen is Luke Cage weer ontzettend sfeervol. De oranje gloed waarin de serie gedrenkt is, de fantastische muziek. De sfeer komt allemaal recht uit het hart van de gemeenschap van Harlem. Waar Luke Cage filmtechnisch minder sterk in is, en dit heb ik ook bij Iron Fist en The Defenders gezien, is de gevechtschoreografie. Het is te rommelig en voelt vaak teveel als opvulling aan.

Net als seizoen één is het tweede seizoen een moeilijk te plaatsen stukje televisie. Aan de ene kant wil je het haast heel erg slecht vinden. Laag tempo, weinig verhaal en een ongeloofwaardige voortgang maken dit absoluut geen topserie. Aan de andere kant onderscheidt het zich heel erg met sterke hoofdrolspelers, een sfeervolle setting en raak sociaal commentaar. Het is ontzettend lastig om hier een cijfer aan te geven, maar om de balans op te maken, krijgt dit tweede seizoen zeven punten. Of er een derde seizoen komt, is nog niet bekend, maar kijkend naar het einde mogen ze van mij hun gang gaan.