Lazarus - Seizoen 1

Lazarus is een Japanese anime gemaakt door animatiestudio MAPPA en geregiseerd door Shinichir? Watanabe, onder meer bekend van Cowboy Bebop en Samurai Champloo. Herinner je je die klassieke anime uit de jaren 90 nog, Cowboy Bebop? Als je die nog niet hebt gezien, ga dat dan eerst even doen. De regisseur ervan, Shinichirō Watanabe, is terug met Lazarus, een nieuwe anime die op papier alles in huis had om een hit te worden. Een interessant sci-fi-verhaal, een team met Watanabe zelf, gevechtschoreografie van de man achter John Wick en een productiebudget van Adult Swim. Alles leek te kloppen. Maar ergens ging het toch mis. Waarom?

In Lazarus volgen we een houtje-touwtje team van vijf criminelen dat op zoek moet naar Deniz Skinner (Koichi Yamadera, Neon Genesis Evangelion), een neurowetenschapper die de mensheid misleid heeft met zijn wondermiddel, Hapna. In de eerste aflevering, en in het promotiemateriaal, wordt al duidelijk dat iedereen die het middel heeft genomen, na drie jaar zal sterven. En tja, die drie jaar zijn bijna om. Skinner is ondergedoken, en het is aan team Lazarus om hem op te sporen en een vaccin te bemachtigen. Klein detail: ze hebben daar maar dertig dagen voor. Tijd is dus letterlijk van levensbelang.

Hoewel de setting van het verhaal redelijk uniek is, valt het verhaal al snel in een herhalend patroon: het team vindt een spoor, onderzoekt het, ze lopen vast… en het begint weer opnieuw. Op papier klinkt Lazarus erg boeiend, maar zoveel herhaling gaat snel vervelen. We leren in de eerste afleveringen wel iets meer over de teamleden, maar dat blijft allemaal vrij oppervlakkig. Als je mijn andere recensies kent, weet je dat ik houd van goed uitgewerkte personages. Lazarus stelt op dat gebied wel wat teleur.

Hoewel de setting van het verhaal redelijk uniek is, valt het verhaal al snel in een herhalend patroon

Er worden hier en daar pogingen gedaan om een wending te geven aan het verhaal, maar echt veel verandert er niet. Het plot wordt, zeker richting het einde, afgeraffeld. Belangrijke gebeurtenissen worden in enkele minuten afgehandeld en emotionele momenten krijgen amper ruimte om te ademen. Zo is er bijvoorbeeld de dood van een personage in aflevering acht. Zulke scènes verdienen veel meer uitwerking en de effecten daarvan moeten het verhaal beïnvloeden of een van de personages raken. Maar ja, dat lukt niet in slechts dertien afleveringen.

Wat me echter het meest stoorde, waren de laatste momenten. De grote finale. Terwijl een deel van het team eindelijk dichtbij Skinner komt, het hele doel waarom het team bestaat, is Axel (Mamoru Miyano, Death Note) verwikkeld in een gevecht met een random huurmoordenaar die geobsedeerd is door zijn ketting. Het gevecht voelt zinloos, alsof het geforceerd is toegevoegd om nog wat actie toe te voegen op het einde. Het mist emotionele lading die je wellicht kent van Watanabe’s eerdere werken als Bebop en Samurai Champloo.

Lazarus heeft zeker ook hoogtepunten. De soundtrack is geweldig. Jazzy, funky, stijlvol. Het zet perfect de toon voor verschillende scenes. Hetzelfde geldt voor de animatie, verzorgd door MAPPA.

Het voelt als een hommage aan Cowboy Bebop.

Toen ik de trailer zag, werd ik al herinnerd aan Watanabe’s eerdere werk, en dat gevoel bleef tijdens het kijken van Lazarus. MAPPA geeft er wel een eigen draai aan, maar samen met de soundtrack zie je duidelijk de inspiratiebronnen. Het voelt als een soort hommage aan Cowboy Bebop. Naast de degelijke MAPPA-animatie waar we inmiddels aan gewend zijn, brengt de sterke stemmencast ook leven in de verder kleurloze personages.

Lazarus heeft alle ingrediënten om iets bijzonders te worden, maar strandt door een matig uitgewerkt verhaal, vlakke personages en een gehaast einde in de middenmoot. Waar Watanabe met Cowboy Bebop en Samurai Champloo ruim twintig afleveringen had om zijn verhaal te vertellen, toont Lazarus pijnlijk hoe beperkend dertien afleveringen kunnen zijn. Het potentieel is zichtbaar, maar deze momenten zijn helaas te schaars.