Tijd voor ronde drie. Voor mij viel het tweede seizoen van Killing Eve een beetje tegen, vooral op verhaaltechnisch gebied. En ik heb het idee dat de nieuwe showrunner Suzanne Heathcote dat ook vond. Het begin van het derde seizoen voelt daardoor als puinruimen. Alle personages bevinden zich op totaal verschillende plekken en hebben geen tot weinig contact meer met elkaar. Om een nieuwe verhaallijn te forceren, moeten de hoofdrolspelers samengebracht worden. Dat kost tijd, maar zodra het balletje aan het rollen is, valt er weer genoeg van dit seizoen te genieten.
Het derde seizoen begint enige tijd na de tweede seizoensfinale. Huurmoordenares Villanelle (Jodie Comer) leeft in de waan dat zij haar aartsvijand Eve (Sandra Oh) heeft doodgeschoten. Tijd om van haar vrije bestaan te genieten heeft ze niet, want haar oude werkgevers hebben weer een nieuwe klus voor haar. Ondertussen blijkt dat Eve de schietpartij overleefd heeft en na haar herstel wil ze niets meer met Villanelle en de jacht op haar te maken hebben. Daar komt echter verandering in wanneer een oude collega tijdens een onderzoek naar Villanelle's werkgevers op mysterieuze wijze om het leven komt en Eve weer teruggehaald wordt.
In seizoen drie drukten de makers op de resetknop en dat was hard nodig
Dit seizoen voelt alsof er keihard op een resetknop is gedrukt en dat had de serie echt nodig. De grotendeels tegenvallende verhaallijn van seizoen twee wordt in de eerste aflevering in een paar zinnen in de prullenbak gesmeten en dat is prettig. Aan het einde van het eerste seizoen bleven heel veel vragen onbeantwoord, vooral over de motieven van Villanelle's mysterieuze werkgevers. Het tweede seizoen negeerde die vragen totaal en ging een hele andere kant op. In dit seizoen krijgen we eindelijk antwoord op een deel van die vragen en daar ben ik heel blij mee.
Toch duurt het eventjes voordat je er echt in zit. Om de wereld weer een beetje op een prettige manier op te bouwen, wordt goed de tijd genomen. Het werkt, en dat is fijn. Maar ik had het gevoel dat dit niet allemaal per se nodig was geweest als het tweede seizoen er anders uit had gezien. Om die verandering in gang te zetten, zijn in het begin een paar schokkende wendingen en sterfgevallen nodig. Deze gebeurtenissen zijn een goede manier om het verhaal vooruit te stuwen, maar voelen ook een beetje aan als een verspilling van goede personages waar misschien meer potentie in had gezeten. Toch werkt de serie weer zodra alles halverwege het seizoen op stoom is gekomen en heeft het weer het niveau van het eerste seizoen.
Het mag niet vaak genoeg benadrukt worden: de hoofdrolspelers doen het weer fantastisch. Sandra Oh en Jodie Comer zijn weer heerlijk op elkaar ingespeeld. Hoewel ze op hun best zijn wanneer ze tegelijkertijd te zien zijn, moeten deze scènes wel gedoseerd worden. Doordat de momenten waarop zij het scherm delen weer schaars en mysterieus zijn, komen ze een stuk beter tot hun recht. Verder zien we dit seizoen een kant van Villanelle die we nog niet eerder gezien hebben, eentje die veel persoonlijker en emotioneler wordt en ook dit werkt verfrissend. Ook Eve's voormalige werkgever Carolyn (Fiona Shaw, True Blood) is weer in topvorm en laat ook een hele nieuwe kant van zichzelf zien wanneer ze met een persoonlijk verlies moet omgaan.
De bijrollen zijn dit seizoen erg sterk
Ook de nieuwe toevoegingen aan de cast zijn waardevol. Danny Sapani (Penny Dreadful), Harriet Walter (Patrick Melrose), Gemma Whelan (Game of Thrones) en Steve Pemberton (Whitechapel) leveren puik werk af en voegen echt wat toe aan de serie. Dit kan niet gezegd worden van sommige bijpersonages uit het tweede seizoen en ergens ben ik blij dat ze daar in de seizoenspremière korte metten mee gemaakt hadden. Vooral de toevoeging van Harriet Walters personage laat treffend zien hoe vrouwen zich manifesteren in deze mannenwereld en, net als bij Eve, Villanelle en Carolyn, spelen de makers ook in haar verhaallijnen weer heerlijk met genderrollen en spionageclichés. Ook de terugkeer van Irina (Yuli Lagodinsky), de puberdochter van Villanelle's baas Konstantin (Kim Bodnia) is een heerlijke aanwinst en ik hoop in de toekomst meer van haar te zien.
Door de verhaallijn van seizoen twee grotendeels te negeren en terug te grijpen op de gebeurtenissen van het eerste seizoen wist Killing Eve zichzelf opnieuw uit te vinden. Er was wat tijd nodig om alles weer op de rails te krijgen, maar in de tweede helft is het niveau weer hoog als vanouds. BBC America heeft Killing Eve nog voor de première van seizoen drie al vernieuwd en het einde belooft veel goeds voor seizoen vier.
Over de auteur, Hessel Hoekstra
Hessel is bioloog en kan vol passie vertellen over planten, dieren en alles wat leeft. Waar hij ook veel over kan vertellen zijn series. Als recensent voor MijnSerie kan hij zijn liefde voor series uitstekend combineren met zijn passie voor schrijven. Hij houdt van series van alle genres uit alle landen, maar heeft een zwak voor Britse series. Zijn favoriete series zijn Doctor Who, His Dark Materials en Line of Duty. Zijn favoriete boom is de zomereik.
Haha, ik kan merken dat je zeker geen fan bent geweest van het tweede seizoen. Persoonlijk vond ik dit seizoen juist wat minder. Een nogal oneven tempo en slordig geplotte afleveringen voor het grootste deel van het seizoen. Aflevering zes was wat mij betreft hier met name een voorbeeld van. Ik ben het er wel mee eens dat dit seizoen erg veel heeft gedaan om de karakters te ontwikkelen, en dat dit mooi leidde tot een top einde en opzet voor het nieuwe seizoen. Zoiezo zal ik de première van het volgende seizoen nogmaals trappelend staan op te wachten. Het blijft toch altijd onweerstaanbaar om Jodie Comer aan het werk te zien, maar ik hoop ook dat Camille Cottin volgend seizoen terugkeert met een grotere rol. Zij is één van de beste onderdelen aan Dix pour cent.
Gelukkig hebben de makers het niveau van s01 teruggevonden. Hoewel het tempo wat hoger mag (vooral sommige langdurige shots vond ik vertragend werken) vind ik het kijken meestal goed te doen. Verder zijn de verwikkelingen soms ronduit surrealistisch te noemen, waardoor het lijkt of het plot er niet toe doet. Vanwege spoilers kan ik daar niet verder op in gaan. Ook lijkt het er op dat de Twaalf alleen maar een excuus is voor alle moorden en andere gebeurtenissen. Na 24 afleveringen weten we van de Twaalf niets meer dan aan het begin van de reeks, maar dat is blijkbaar ook helemaal niet belangrijk. Wie weet worden we in seizoen 4 wat wijzer. Ik ga zeker kijken.
