Je moet van goeden huize komen om een geloofwaardige dramaserie te maken over zo iets ingewikkelds als autisme. De EO-dramaserie ‘Het A-woord’ is verrassend eerlijk en niet geromantiseerd.
Het gaat over het jongetje Sam, die in de eerste aflevering zes jaar wordt. Zijn moeder heeft de hele klas uitgenodigd en legt net de laatste hand aan een reusachtige taart met een octopus. Het zee-thema is tot in perfectie doorgevoerd en een wulpse dame met vissenstaart is uitgenodigd om de kleuters te vermaken. Terwijl moeder als een dictator de kinderen op het feestje managet, trekt Sam zijn eigen plan. Hij heeft geen zin in het onderwatergeweld en zet keiharde muziek op. Daar wordt hij rustig van.
De volgende afleveringen beginnen allemaal hetzelfde wanneer we zien hoe Sam de meest ingewikkelde teksten moeiteloos meezingt wanneer hij muziek luistert op zijn koptelefoon en door het bos loopt. Volgens zijn ouders geen probleem, ieder kind heeft zijn eigenaardigheden, maar de rest van de familie ziet dat er meer aan de hand is. Sam zit veel in zijn eigen wereld, maakt weinig contact, heeft onverklaarbare driftbuien en gedraagt zich anders dan zijn leeftijdsgenootjes. Wanneer uiteindelijk de diagnose onomkeerbaar autisme blijkt, slaat dat in als een bom.
Aanvankelijk doet de familie er alles aan om het beruchte A-woord te vermijden. Maar ondanks hun goed bedoelde, ontroerende en soms hilarische pogingen het beste voor Sam te doen, moeten ze eraan geloven dat het leven niet altijd maakbaar is. Daarbij realiseren zij zich hoe waardevol het is om moeilijke én goede momenten met elkaar te delen. Juist als het gaat om opvoeden zijn echte gesprekken belangrijk.
Moeder Mariël (Lies Visschedijk, Gooische Vrouwen) hanteert hardnekkig de kop-in-het-zandtechniek. Gelukkig zitten er voldoende vrolijke momenten in de serie. Zo zet de enigszins lompe opa (Peter Blok), zijn eigenwijze dochter regelmatig op haar nummer. Hij verwoordt vaak precies wat de kijker denkt. De serie is gebaseerd op de bejubelde Israëlische serie ‘Yellow Peppers’ die bedenker Keren Margalit schreef op basis van haar eigen ervaringen. Bij de totstandkoming van de Nederlandse serie spraken de makers met ervaringsdeskundigen om zo de serie door te vertalen naar de specifieke Nederlandse situatie. Inmiddels brachten meerdere landen al succesvolle eigen versies.
De zesdelige serie kijkt makkelijk en is doorspekt met veel muziek. De jongen die Sam speelt, zet hem erg geloofwaardig weer. De originele serie heeft 26 afleveringen. Waarom dit in Nederland teruggebracht is naar zes afleveringen is mij een raadsel. Want de serie is best onderhoudend. Niet om te lachen om autisme maar meer om de grappige situaties en familieleden, hoewel ik de meeste acteurs ken uit andere Nederlandse series. Ik geef de serie een 7.5
Over de auteur, Natasha Slagter
In het dagelijkse leven is Natasha controller. In haar vrije tijd houdt ze van reizen en series kijken. Vooral Scandinavische series zoals The Bridge (2011) en Thicker Than Water. Sinds oktober 2019 schrijft ze recensies.
