In Dood Spoor draait alles om de eetstoornis van Ed Bex. Wanneer de man iets degusteert, krijgt hij de hele geschiedenis van wat hij in zijn mond steekt te zien. Ed Bex is gezegend met een zeer uitzonderlijke eetstoornis. Wanneer hij iets in zijn mond steekt, krijgt hij te zien wat er met dat item gebeurd is. Hij gebruikt die gave voor zijn firma De Laatste Groet waarmee hij de laatste uren van een overledene reconstrueert. Een nipje van het laatste wijntje, een likje aan de tandenborstel of een hapje van de hutsepot die nog in de kookpot is achtergebleven. Je kan het zo gek niet bedenken of Ed gebruikt het voor de wedersamenstelling die hij aanbiedt aan de nabestaanden.
Op deze manier komt hij in contact met een wetsdokter en geraakt Ed verstrikt in het onderzoek naar een seriemoordenaar. Zeven afleveringen lang krijgen we zwartgallige humor op ons bord, doorspekt met een moordonderzoek en een berg randinformatie waardoor je wel de richting die het onderzoek dreigt uit te gaan ziet aankomen, maar geen enkele potentiële verdachte in het vizier komt van de politie, tenzij Ed zelf. Dit komt dan vooral omdat de politie inspecteur die met het onderzoek belast is, lucht krijgt van de extreme eetstoornis van Bex en daaruit bepaalde conclusies trekt.
Wie een beetje opgelet heeft, zal al gedacht hebben, waarom wordt hier gesproken over zeven afleveringen? Dood Spoor beslaat toch acht afleveringen? Dat klopt, maar zeven afleveringen lang krijg je een verhaal voorgeschoteld dat sterk in elkaar zit, waarin goed geacteerd wordt en wanneer dan de climax moet komen in de slotaflevering, blijkt dat slot tegen te vallen. Ik kan hier echter moeilijk dieper op ingaan omdat het niet leuk is als iedereen weet wie de moordenaar is, iedereen al gaat weten hoe Ed aan die stoornis komt en dergelijke. Die achtste aflevering is grotendeels van dezelfde kwaliteit als alles wat vooraf ging, alleen de conclusie past niet in het geheel.
Over de auteur, Peter Rotthier
Peter Rotthier is begin jaren negentig in de muziekjournalistiek gerold. Bijna twintig jaar lang was hij hoofdredacteur van een Vlaams rock/metal tijdschrift dat naast muziek ook oog had voor randverschijnselen als games, films, series en strips. In de meer dan vijftig jaar dat hij al op deze aardbol loopt heeft hij al heel wat series de revue zien passeren. Alle genres kunnen zijn interesse wekken en krijgen enkele afleveringen om zich te bewijzen. Zijn favorieten van de voorbije jaren waren onder andere Braquo, Black Sails, Games Of Thrones, The Leftovers, Mafiosa, The Brink en Hell On Wheels, om er maar een paar te noemen.
