Doctor Who - Seizoen 10

Mag ik even een applausje voor Steven Moffat, Peter Capaldi en de rest van het team achter Doctor Who? Voor het eerst sinds het zesde seizoen zijn ze erin geslaagd om gewoon een goed seizoen te maken. Begrijp me niet verkeerd, seizoenen 7, 8 en 9 vond ik prima en amusant. Maar het was het gewoon net niet. De personages en verhaallijnen konden nog zo goed zijn, er ontbrak iets. Het gevoel dat je Doctor Who zat te kijken ontbrak. Zelfs de slechtste afleveringen uit de eerste zes seizoenen gaven wel dat gevoel. Maar in dit seizoen is de Who-vibe weer helemaal terug.

Door reisgenoot Bill centraal te stellen, gaat de serie terug naar de basis, en keert het magische Doctor Who-gevoel weer terug

Voor een laatste seizoen keert Peter Capaldi terug als de Doctor, en ditmaal wordt hij bijgestaan door twee reisgenoten: Nardole (Matt Lucas, Little Britain), die we al eerder in twee kerstafleveringen zagen, en nieuwkomer Bill Potts (Pearl Mackie). Helaas wordt Nardole vooral tijdens de eerste helft van het seizoen naar de achtergrond geschoven. Gelukkig krijgt hij tijdens de tweede helft genoeg ruimte om zichzelf te ontwikkelen.

Bill is een heel ander verhaal. Doctor Who is altijd al een serie geweest waarin de reisgenoten, en hun beleving van buitenaardse avonturen, centraal horen te staan. In de drie voorgaande seizoenen stond de Doctor te vaak centraal, en ik denk dat dat ook de reden was dat ik het toch wat minder leuk vond. Maar dit seizoen staat Bill volop in de schijnwerpers, en het is een genot. Haar relatie met de Doctor is heel natuurlijk. Ze laat zich leiden door de Doctor, maar is niet bang om zijn morele kompas te vormen en hem op zijn nummer te zetten als hij te ver gaat. In dat opzicht doet ze me heel sterk denken aan Donna Noble, die in het vierde seizoen met de Doctor meereisde en wat mij betreft de meest geslaagde reisgenoot uit de recente geschiedenis van Doctor Who is.

Wat ook helpt is dat dit seizoen aan de ene kant terug is gegaan naar de basis, en aan de andere kant verder gaat, experimenteert en slaagt. Meer dan ooit zitten afleveringen, ook gewone eenmalige avonturen, vol met sociaal commentaar. De tweede aflevering, ‘Smile’, waarin robots iedereen doden die negatieve emoties vertoont, trekt angstaanjagende parallellen met een aflevering van Black Mirror.

Een van de prestigeprojecten dit seizoen was de Monk-trilogie. In dit drieluik, halverwege het seizoen, is een groep buitenaardse monniken bezig om de aarde op een unieke wijze te veroveren. Het heeft qua verhaal heel veel weg van de finale van het derde seizoen, maar bevat een aantal scherpe aanklachten richting nepnieuws en de verspreiders daarvan. Deze vormen van sociaal commentaar, die niet altijd vanzelfsprekend zijn, geven de serie net even dat extra beetje gelaagdheid.



Met terug naar de basis bedoel ik niet alleen simpele avonturen, maar ook dat er teruggegrepen wordt naar het verleden, en dit seizoen gebeurt dat meer dan ooit. Zo keren verschillende oude tegenstanders, zoals de Ice Warriors en de originele Cybermen terug, maar het zit hem ook in de kleinere dingen. Een klein rolletje, voor een buitenaards wezen dat we meer dan veertig jaar geleden voor het laatst zagen, is genoeg om trouwe fans een glimlach te geven. En zo waren er wel meer voorbeelden en verwijzingen.

Hoewel het minder stoort, trapt het schrijversteam nog steeds in dezelfde valkuilen

Helaas trapt het schrijversteam, hoewel het minder merkbaar is dan eerst, in dezelfde valkuilen als eerdere seizoenen. Vooral showrunner Moffat heeft er nog steeds een handje van door zijn oude trucjes te opnieuw te gebruiken. Daardoor is vooral de finale helaas een klein beetje een teleurstelling (vooral na de ijzersterke opbouwende aflevering). Echter, en dat moet ik hem wel nageven, hij is wel een stuk beter geworden in het verbergen van die trucjes, waardoor ze minder storend zijn.

Ondanks wat schoonheidsfoutjes zijn Moffat en Capaldi tijdens hun laatste seizoen samen echt in topvorm. Met twee fantastische reisgenoten, interessante verhalen en een hoop diepgang halen ze alles uit de kast. Helemaal definitief is het afscheid van Moffat en Capaldi nog niet, want we kunnen in december nog een kerstspecial verwachten. De cliffhanger aan het einde van de laatste aflevering belooft veel goeds voor dan. Ik kijk ernaar uit!