7.5
Hessel Hoekstra geeft "Doctor Who - Seizoen 7" een 7.5.
Geschreven door Hessel Hoekstra op 21 juli 2016.
Leuk?
2
0
Bekijk stemmen
Doctor Who - Seizoen 7
Seizoen zeven was de derde en laatste keer dat showrunner Steven Moffat en hoofdrolspeler Matt Smith samenwerkten. Waar seizoen vijf de stijl van de vorige showrunner overnam en seizoen zes een zware overkoepelende verhaallijn kende, werd het zevende seizoen gepresenteerd als een reeks losstaande blockbusters. Ook werd het seizoen in twee delen gehakt. De twee helften waren erg verschillend en voelden daardoor als twee aparte seizoenen aan.
Ondanks dat de finale van het vorige seizoen goed was, liet men wel een rommeltje achter. Dit rommeltje moest maar in de eerste helft van seizoen zeven opgeruimd worden. Zo nemen we afscheid van de Doctors reisgenoten Amy (Karen Gillan) en Rory (Arthur Darvill) die eigenlijk het vorige seizoen hadden moeten vertrekken. Nu zijn ze er nog wel, maar hun aanwezigheid zit gewoon niet lekker. De tweede helft introduceert een nieuwe reisgenoot, Clara (Jenna Coleman, Emmerdale), en de nieuwe energie die zij met zich meebrengt, is precies wat de serie op dat moment nodig heeft.
Het formaat van losstaande afleveringen brengt positieve en negatieve punten. De productiewaarde is hoger dan voorgaande seizoenen. De speciale effecten zien er een stuk beter uit en de muziek is ook erg goed. De duur van de afleveringen is toch wel een groot knelpunt in dit seizoen. Drie kwartier is vaak veel te kort om alle personages een goede introductie te geven, het verhaal op gang te laten komen en een goed slot te verzinnen. Aflevering vier had de eerste twee zaken heel goed uitgevoerd, maar moest teveel haast maken met de afronding. En zo zijn er nog wel meer voorbeelden. Ook stonden afleveringen soms zo los van elkaar, dat de connectie ertussen niet duidelijk was en opbouw richting de finales grotendeels ontbrak.
De kwaliteit van de losse verhalen wisselde dit seizoen. Er zaten nieuwe pareltjes tussen, maar ook minder goede afleveringen. De derde aflevering (A Town Called Mercy) is een persoonlijke favoriet, en alleen aflevering tien (Journey to the Centre of the TARDIS) vond ik echt slecht. Het niveau is verder over het algemeen vrij hoog. Aan leuke bij- en gastrollen is ook dit seizoen geen gebrek. David Bradley (Harry Potter) zagen we als een ruimtesmokkelaar, Liam Cunningham (Game of Thrones) speelde de kapitein van een Russische onderzeeër en Mark Williams (Father Brown) was erg charmant als Rory’s vader.
Op 23 november 2013 bestond Doctor Who precies vijftig jaar, en dat moest gevierd worden. Die dag werd een speciale aflevering uitgezonden; The Day of the Doctor. Oude bekenden keerden eenmalig terug en het verhaal kon hiermee een nieuwe richting op geduwd worden. Ondanks dat het verhaal erg vergezocht is, was de aflevering één grote liefdesbrief aan de fans. Als fan heb ik er ook heel erg van kunnen genieten. Vooral de terugkeer van David Tennant en de introductie van John Hurt als een ‘vergeten’ incarnatie van de Doctor waren hoogtepunten.
Een maand later, op Eerste Kerstdag, was het zover; de zwanenzang van Matt Smith. Dat hij ging vertrekken was al een tijdlang duidelijk en nu brak het moment aan. Alle vragen die nog open stonden zouden beantwoord worden en Matt Smith kreeg een emotioneel en passend afscheid. De vragen waren echter een groot probleem. Al drie seizoenen lang heeft Steven Moffat zoveel vragen en mysteries aan ons voorgelegd, dat hij zelf ook niet meer wist hoe hij dit alles op zou moeten lossen. Het resultaat is een zeer chaotische, onsamenhangende en nodeloos complexe opeenvolging van gebeurtenissen die niet had gehoeven. Dit is een punt van kritiek dat ik zeker vaker bij Moffat zie, maar hij heeft het nog steeds niet afgeleerd.
Al met al is het zevende seizoen een redelijk seizoen. De hoge kwaliteit die we van Doctor Who kunnen verwachten blijft aan, maar ook tijdens dit seizoen laat men de nodige steken vallen. Ondanks al mijn kritiek kon ik dit seizoen weer genoeg genieten en dan lijken zeveneneenhalve punt me wel op hun plaats.
Ondanks dat de finale van het vorige seizoen goed was, liet men wel een rommeltje achter. Dit rommeltje moest maar in de eerste helft van seizoen zeven opgeruimd worden. Zo nemen we afscheid van de Doctors reisgenoten Amy (Karen Gillan) en Rory (Arthur Darvill) die eigenlijk het vorige seizoen hadden moeten vertrekken. Nu zijn ze er nog wel, maar hun aanwezigheid zit gewoon niet lekker. De tweede helft introduceert een nieuwe reisgenoot, Clara (Jenna Coleman, Emmerdale), en de nieuwe energie die zij met zich meebrengt, is precies wat de serie op dat moment nodig heeft.
De nieuwe energie die Clara met zich meebrengt, is precies wat de serie op dat moment nodig heeft
Het formaat van losstaande afleveringen brengt positieve en negatieve punten. De productiewaarde is hoger dan voorgaande seizoenen. De speciale effecten zien er een stuk beter uit en de muziek is ook erg goed. De duur van de afleveringen is toch wel een groot knelpunt in dit seizoen. Drie kwartier is vaak veel te kort om alle personages een goede introductie te geven, het verhaal op gang te laten komen en een goed slot te verzinnen. Aflevering vier had de eerste twee zaken heel goed uitgevoerd, maar moest teveel haast maken met de afronding. En zo zijn er nog wel meer voorbeelden. Ook stonden afleveringen soms zo los van elkaar, dat de connectie ertussen niet duidelijk was en opbouw richting de finales grotendeels ontbrak.
Drie kwartier is vaak veel te kort om alle personages een goede introductie te geven, het verhaal op gang te laten komen en een goed slot te verzinnen.
De kwaliteit van de losse verhalen wisselde dit seizoen. Er zaten nieuwe pareltjes tussen, maar ook minder goede afleveringen. De derde aflevering (A Town Called Mercy) is een persoonlijke favoriet, en alleen aflevering tien (Journey to the Centre of the TARDIS) vond ik echt slecht. Het niveau is verder over het algemeen vrij hoog. Aan leuke bij- en gastrollen is ook dit seizoen geen gebrek. David Bradley (Harry Potter) zagen we als een ruimtesmokkelaar, Liam Cunningham (Game of Thrones) speelde de kapitein van een Russische onderzeeër en Mark Williams (Father Brown) was erg charmant als Rory’s vader.
© BBC One
Op 23 november 2013 bestond Doctor Who precies vijftig jaar, en dat moest gevierd worden. Die dag werd een speciale aflevering uitgezonden; The Day of the Doctor. Oude bekenden keerden eenmalig terug en het verhaal kon hiermee een nieuwe richting op geduwd worden. Ondanks dat het verhaal erg vergezocht is, was de aflevering één grote liefdesbrief aan de fans. Als fan heb ik er ook heel erg van kunnen genieten. Vooral de terugkeer van David Tennant en de introductie van John Hurt als een ‘vergeten’ incarnatie van de Doctor waren hoogtepunten.
Een maand later, op Eerste Kerstdag, was het zover; de zwanenzang van Matt Smith. Dat hij ging vertrekken was al een tijdlang duidelijk en nu brak het moment aan. Alle vragen die nog open stonden zouden beantwoord worden en Matt Smith kreeg een emotioneel en passend afscheid. De vragen waren echter een groot probleem. Al drie seizoenen lang heeft Steven Moffat zoveel vragen en mysteries aan ons voorgelegd, dat hij zelf ook niet meer wist hoe hij dit alles op zou moeten lossen. Het resultaat is een zeer chaotische, onsamenhangende en nodeloos complexe opeenvolging van gebeurtenissen die niet had gehoeven. Dit is een punt van kritiek dat ik zeker vaker bij Moffat zie, maar hij heeft het nog steeds niet afgeleerd.
Al met al is het zevende seizoen een redelijk seizoen. De hoge kwaliteit die we van Doctor Who kunnen verwachten blijft aan, maar ook tijdens dit seizoen laat men de nodige steken vallen. Ondanks al mijn kritiek kon ik dit seizoen weer genoeg genieten en dan lijken zeveneneenhalve punt me wel op hun plaats.
Over de auteur, Hessel Hoekstra
Hessel is bioloog en kan vol passie vertellen over planten, dieren en alles wat leeft. Waar hij ook veel over kan vertellen zijn series. Als recensent voor MijnSerie kan hij zijn liefde voor series uitstekend combineren met zijn passie voor schrijven. Hij houdt van series van alle genres uit alle landen, maar heeft een zwak voor Britse series. Zijn favoriete series zijn Doctor Who, His Dark Materials en Line of Duty. Zijn favoriete boom is de zomereik.
Meer recensies van Hessel Hoekstra
Reacties (2)