Doctor Who - Seizoen 6

Het tweede seizoen waarin showrunner Steven Moffat en hoofdrolspeler Matt Smith (Terminator Genisys) samenwerken staat een stuk steviger in zijn schoenen. Het voelt veel vertrouwder aan en de heimwee naar de vorige showrunner en hoofdrolspeler zijn helemaal weg. Aan het einde van het vorige seizoen bleven er nog genoeg vragen open. Veel van deze vragen zullen tijdens het zesde seizoen beantwoord worden, terwijl er ook genoeg nieuwe vragen gesteld worden.

De Doctors' reisgenoten Amy Pond (Karen Gillan, Selfie), Rory Williams (Arthur Darvill, Broadchurch) en River Song (Alex Kingston, ER) zien hoe een mysterieus figuur in een astronautenpak de Doctor doodschiet. Deze Doctor was echter een toekomstige versie en ‘hun’ Doctor is nog kerngezond. Terwijl ze het opnemen tegen de mysterieuze Silence probeert de Doctor wanhopig uit te zoeken wie er achter de aanslag zit, waarom hij dood moet en of hij zijn lot kan ontlopen.

De zware verhaallijn legt zowel de kracht als de zwaktes van Doctor Who bloot

Een zware overkoepelende verhaallijn, zoals dit seizoen, legt zowel de kracht als de zwaktes van Doctor Who bloot. Zo kunnen de schrijvers een stuk ambitieuzer te werken. Ze durven meer risico’s te nemen en te experimenteren. Vooral wanneer het tijdreizen plotmechanisme gebruikt kan worden kan dit veel interessants opleveren. Het verhaal is complex, spannend, intrigerend, en nog veel meer tegelijk.

Hieraan kleven helaas ook de nodige nadelen. Door de complexiteit verliezen de schrijvers soms hun doelgroep soms uit het oog (het blijft een serie voor de hele familie). Als je met tijdreizen werkt, moet alles kloppen, elk detail. De grote lijnen zijn er zeker, maar de details ontbreken heel erg of kloppen niet. Voor een oplettende kijker (zoals ik) kan dat soms storend zijn.

De zware verhaallijn drukt ook erg op losstaande afleveringen. Ze voelen irrelevant aan, terwijl sommige juist zo prachtig zijn (vooral aflevering vier, geschreven door Neil Gaiman). Deze druk is vlak voor de finale het sterkste. Eigenlijk wilde ik deze overslaan omdat ik wilde weten wat er in de finale ging gebeuren. Hoewel ik de finale zelf erg goed vond, was het jammer dat het zo’n enorme puinhoop achterliet. De belangrijkste vragen werden weliswaar beantwoord, maar er bleef nog teveel openstaan en daardoor was het einde niet echt bevredigend.


Hoofdrolspeler Matt Smith is weer lekker op dreef. Hij staat steviger in zijn schoenen en de rol past bij hem zoals een tweedjasje bij een vlinderdas. Hoewel de chemie tussen hem en zijn medespelers goed is, missen vooral Amy en River net dat beetje diepgang. Ik vond ze meer plot-mechanismen dan echte karakters. Toch hebben ook zij hun momenten (aflevering tien). Rory vind ik daarentegen nog steeds geweldig. Geleidelijk en natuurlijk is hij van het sullige vriendje van Amy uitgegroeid tot een man met karakter (de openingsscène van aflevering zeven, mensen).

Natuurlijk is Doctor Who niets zonder gastrollen van gerespecteerde Britse acteurs en ook dit seizoen was het genieten geblazen. We bewonderden Hugh Bonneville (Downton Abbey) als piratenkapitein, Mark Sheppard (Supernatural) als FBI-agent en David Walliams (Little Britain) als Gibbis, een knaagdierachtige alien. Het plezier dat de acteurs erin steken straalt eraf, heerlijk. Doordat Doctor Who zo’n integraal deel van de Britse cultuur is geworden, is het bijna een eer om er een gastrol in te mogen spelen, hoe stom de rol ook is.

Doordat Doctor Who zo'n integraal deel van de Britse cultuur is geworden, is het bijna een eer om een gastrol te mogen spelen, hoe stom de rol ook is

Als tegenstander vond ik de Silence vrij zwak (had met de verhaallijn te maken), maar als eng monster was hij erg geslaagd. Steven Moffat is heel goed in het creëren van enge monsters en ook dit keer heeft hij het uitstekend gedaan. Door een angst te creëren voor iets heel basaals en dat goed uit te voeren, kun je monsters heel effectief maken (gold ook voor bijvoorbeeld de Weeping Angels). Leuk weetje: de Nederlandse stuntman Marnix van den Broeke vertolkte dit seizoen de rol van de Silence. Van den Broeke speelde ook de weerwolf in de derde Harry Potter-film.

Het zesde seizoen had twee kanten. Het was groots, mysterieus en complex, maar soms was het iets te groots, mysterieus en complex. De zwaktes werden uitvergroot, maar dat gold ook voor de sterke punten. Gelukkig valt er weer genoeg te genieten met charmante hoofdrolspelers, leuke gastrollen en spannende avonturen.