Collateral

De afgelopen tijd heb ik zoveel recensies over goede BBC-series geschreven, dat het bijna een cliché wordt om een recensie te beginnen met de bewering dat ze bij de BBC wel weten hoe ze een goede serie moeten maken. Misschien moet ik eens iets anders verzinnen, maar voor Collateral geldt precies hetzelfde. Bij de BBC weten ze namelijk wel hoe ze een goede serie moeten maken.

Een vluchteling die als pizzabezorger werkt wordt tijdens zijn werk doodgeschoten. Het onderzoek naar zijn dood is lastig, want niemand had kunnen weten dat het slachtoffer op dat tijdstip op die plek was. Toch bleek dat hij genoeg vijanden had met een mogelijk motief had. Was dit een gerichte aanval, of heeft de schutter per ongeluk de verkeerde persoon vermoord? De zaak wordt nog een stuk moeilijker wanneer een in opspraak geraakte politicus indirect met dit alles te maken heeft.

In Collateral zag ik de nodige parallellen met andere politieke miniseries als Edge of Darkness (1985) en State of Play (2003). Wat op het eerste gezicht een ‘doodnormale’ misdaad lijkt te zijn, ontaardt al gauw in een groot politiek schandaal. Net als haar voorgangers weet Collateral in te haken op de actualiteit in en het politieke klimaat. In dit geval is dat vooral de complexe problematiek rondom immigratie en vluchtelingen.

Collateral weet een probleem van grote omvang naar een klein, persoonlijk niveau te brengen

Waar Collateral in slaagt, is om een probleem van grote omvang terug te brengen naar een hele kleine, persoonlijke schaal. Door de grote hoeveelheid lijkt de stroom vluchtelingen en migranten die onze kant op komt een monotome massa. Maar elk van die personen is ook maar een mens met een eigen verhaal en een reden om naar Europa te gaan. Hetzelfde geldt voor de tegenstanders, mensen die geen vluchtelingen in hun land willen hebben. Ook zij zijn individuen zich zorgen maken en daar goede redenen voor hebben. Collateral slaagt erin om ook deze mensen een gezicht te geven.

Dat de serie gedragen wordt door een sterke cast, helpt alleen maar mee. In de aftiteling zien wij bekende Britse namen als Carey Mulligan (Bleak House), Nicola Walker (Last Tango in Halifax), John Simm (Life on Mars) en Billie Piper (Doctor Who) langskomen. Zoals van hen verwacht kan worden, zijn al deze acteurs in topvorm. Maar degene die voor mij vooral de show stal, was Jeany Spark (Wallander). Haar personage heeft duidelijk het beste voor met het land, maar zit in een groot moreel dilemma over hoe ver ze daarin moet gaan. Spark weet dit interne conflict op prachtige wijze naar het scherm te vertalen.

De hoofdverhaallijn is prima, maar de subplots laten soms wat steken vallen

Ondanks de sterke cast en actuele thema’s, laat de verhaallijn hier en daar wat steken vallen. Hierbij gaat het vooral om het verbinden van de verschillende verhaallijnen die parallel aan de hoofdverhaallijn lopen. In het schandaal dat gaande is, zijn verschillende figuren betrokken die allemaal vanuit een andere hoek komen. Het script doet dan soms net even wat teveel moeite om de draadjes die door de serie lopen aan elkaar te knopen, wat het geforceerd over laat komen. Dat is het enige jammere eraan, want de moordzaak zelf zit meer dan prima in elkaar.

In februari was Collateral op BBC Two te zien, en sinds maart staat deze vierdelige miniserie ook op Netflix. Mocht je hem nog niet gezien hebben, dan raad ik zeker aan om te gaan kijken. Ook dit is weer een prachtig staaltje Britse televisie.