Rivaliteit gaat nooit verloren. Keer terug naar de mat en laat jullie nostalgische gevoelens de vrije loop. Cobra Kai never dies! Nostalgie is doorgaans een goede drijfveer voor makers om op in te spelen. Dit geldt ook voor de iconische The Karate Kid filmreeks. Ieder jaar worden ze weer herhaald, omdat mensen ermee zijn opgegroeid en er nog steeds plezier aan beleven. In eerste instantie had YouTube het briljante idee om 34 jaar na dato de franchise nieuw leven in te blazen. Zo is de serie Cobra Kai geboren. Netflix had al snel in de gaten dat dit een potentiële goudmijn zou kunnen zijn en verkreeg de rechten na twee seizoenen. Dit hadden ze goed gezien, want het is uiteindelijk een succesvolle en langlopende serie geworden.
Cobra Kai is een serie die de nostalgie van de jaren '80 perfect weet te combineren met moderne verhaallijnen. De serie is een directe voortzetting van The Karate Kid filmreeks. De terugkeer van Ralph Macchio als Daniel LaRusso en William Zabka als Johnny Lawrence is al genoeg reden om warm te lopen voor deze serie. Je dompelt jezelf weer onder in een dosis bittere vijanden, strijdende dojo’s en naast de oudgedienden is er ook ruimte voor een nieuwe generatie vechters. Johnny is een man wiens leven er niet beter op is geworden sinds zijn nederlaag van jaren geleden. Hij is verbitterd, gescheiden, heeft nauwelijks contact met zijn tienerzoon Robby en hij kan Daniel na al die jaren nog steeds niet uitstaan. Temeer omdat Daniel sinds het toernooi wél een succesvol leven voor zichzelf heeft opgebouwd. Daniel is nu gelukkig getrouwd, heeft twee kinderen en is de eigenaar van een succesvolle autogarage.
Strike Hard, Strike First, No Mercy
Wat ik mooi vind aan dit concept is dat Cobra Kai jou als kijker een nieuw perspectief probeert te bieden ten opzichte van de filmreeks van vroeger. Daar lag de focus heel erg op Daniel met Mr. Miyagi als zijn mentor. In die films werd Cobra Kai alleen maar als kwaadaardig afgeschilderd en was Miyagi-Do de heilige graal. In de serie Cobra Kai wordt de andere kant van het verhaal belicht wat kan leiden tot nieuwe inzichten. Is Cobra Kai alleen maar slecht of kent Miyagi-Do ook zo zijn gebreken?
Eén van de grootste troeven van Cobra Kai is de nostalgische waarde. De serie brengt niet alleen de personages Daniel en Johnny terug. Ook Martin Kove keert terug als de meedogenloze John Kreese, en Thomas Ian Griffith herneemt zijn rol als de sluwe Terry Silver. Zij zijn niet de enige oudgedienden die hun personages opnieuw vertolken, want gedurende de seizoenen komen er steeds meer bekende en iets minder bekende personages om de hoek kijken. Het zou zonde zijn om ze hier allemaal te verklappen. De makers weten door middel van flashbacks op een goede manier de connecties te leggen met de gebeurtenissen van vroeger.
Voor degene die niet bekend zijn met het fenomeen Karate Kid, waardoor het nostalgische aspect niet meespeelt, is het nog steeds een leuke serie om te volgen. Je hoeft de filmreeks niet te kennen, want zoals aangegeven biedt de serie door middel van flashbacks voldoende informatie om de onderlinge banden te kunnen begrijpen. Daarnaast maak je kennis met een jongere generatie potentiële vechters die de strijd aangaan tijdens de diverse toernooien door de serie heen. Uiteraard mogen hierbij de kinderen van Daniel, Samantha en Anthony LaRusso, en de verloren zoon van Johnny, Robby Keene, niet ontbreken. Daarnaast ziet Johnny in Miguel Diaz een tweede kans om zijn gefaalde ouderschap nu wel goed aan te pakken. De spanningen en rivaliteit tussen de jongeren richting een toernooi lopen iedere keer hoog op wat vervolgens tot een climax komt.
Het grappige is dat het concept hetzelfde blijft, maar op de één of andere manier verveelt het nooit. De makers weten continu nieuwe invalshoeken te verzinnen waardoor er weer knokpartijen kunnen ontstaan. Toch is niet ieder seizoen even sterk. Naarmate de seizoenen vorderen vervaagt de focus op Cobra Kai steeds meer terwijl dat aspect de serie juist zo interessant maakt. Gelukkig weten de makers zich op tijd te herpakken. In het laatste seizoen komt alles weer mooi bij elkaar en weten ze de serie op een geweldige manier af te ronden. De trainingen die begeleid worden met opzwepende muziek en de toernooien die eindigen met een geweldige apotheose terwijl je de uitkomst al kunt raden, als ik ernaar kijk krijg ik net als bij de films van vroeger nog steeds kippenvel.
Over de auteur, Pascal Jans
Pascal is in het dagelijks leven actief als ICT-er en assistent-accountant bij een accountantskantoor. Hij is al sinds 2015 lid van MijnSerie en schrijft sinds 2022 recensies voor MijnSerie. Pascal is opgegroeid met de klassieke jaren 80/90 actiefilms van onder andere Steven Seagal, Sylvester Stallone en Arnold Schwarzenegger. Het actiegenre is hem dan ook op het lijf geschreven al is hij van alle markten thuis. De interesse in series varieert van Peaky Blinders tot Modern Family en van Vikings tot Friends. Door deze uitgebreide smaak aan series vindt Pascal nogal veel series leuk en dat resulteert in een uitgebreide nog-te-kijken lijst. Desalniettemin kan hij een goede serietip altijd waarderen.
Leuke recensie, Pascal. Ik herken veel in wat je zegt. De acteerprestaties vond ik vaak behoorlijk stroef, sommige scènes waren echt moeilijk serieus te nemen. De verhaallijnen zijn dun en voorspelbaar, en voelen soms alsof ze zo uit een matige tienerserie zijn geplukt. En toch… ik bleef kijken. Niet vanwege de kwaliteit, maar omdat het iets nostalgisch losmaakt. Het is gewoon bijzonder om die bekende gezichten uit mijn jeugd weer terug te zien. Dat sentiment houdt de boel overeind.
