Class - Seizoen 1

Je bent jong, je zit op de middelbare school, je hebt veel huiswerk, je hebt gemene leraren en je bent verliefd op je klasgenoot. En alsof dat niet genoeg is, zit je schoolgebouw vol scheuren in tijd en ruimte en wordt het bedreigd door buitenaardse wezens. Dit is Class, de eerste spin-offserie van Doctor Who sinds vijf jaar en we volgen vier leerlingen en hun docent terwijl zij hun school en de aarde tegen buitenaards gevaar proberen te beschermen.

De eerste twee afleveringen toonden potentie, maar is het de makers gelukt om eruit te halen wat erin zit? Redelijk. De goede lijn die in de eerste twee afleveringen werd ingezet hebben de makers aardig gevolgd. Alles wat aan het begin goed ging, ging tijdens de rest van het seizoen ook goed. Maar nergens wist Class echt boven het niveau van die eerste twee afleveringen te komen.

De serie heeft potentie, maar de structuur en toon zijn soms te onregelmatig

Het probleem zit hem daarbij vooral in de toon en de structuur. De serie weet nog niet welke vorm het aan moet nemen. Moeten ze het welbekende monster-van-de-week-principe toepassen, zoals we dat in de moederserie Doctor Who zien, of werkt een overkoepelende verhaallijn beter? Nu is het een soort tussenvorm, met enkele losstaande afleveringen in een groter verhaal, en dat grotere verhaal drukt net iets te zwaar op de kleinere momenten. Ze voelen daardoor irrelevant, terwijl het juist de mooiere momenten zijn.

Meestal ben ik geen fan van al te lange seizoenen, maar hier hadden extra afleveringen absoluut geen kwaad gekund. Het duurt allemaal te kort en de schrijver wil zoveel vertellen dat acht afleveringen van drie kwartier niet genoeg zijn. De afleveringen voelen overvol aan en springen van de hak op de tak. Daardoor komt alles rommelig over.

De toon is een tweede probleem. Zo worden volwassen onderwerpen zoals rouw, discriminatie en seksualiteit in de stijl van Skins aangesneden, maar helemaal lekker komt het niet altijd over. Dit komt mede door het buitenaardse element. Aan de ene kant wil het een serie over tienerproblemen zijn, maar aan de andere kant ook een verhaal over aliens. En de balans tussen deze twee ontbreekt soms nog een beetje.

Er is nog genoeg rek voor een tweede seizoen. Laten we daar nu vooral op hopen

Toch zit de verhaallijn meer dan prima in elkaar. Schrijver Patrick Ness weet, ondanks de chaotische gebeurtenissen, goed hoe hij een verhaal kan vertellen. Ook heeft hij genoeg originele ideeën. Dacht je dat het concept van een buitenaardse invasie uitgemolken was? Patrick Ness bewijst het tegendeel. Gelukkig weet Ness de chaos mooi af te sluiten met een passende, emotionele finale die nog genoeg open laat voor een eventueel tweede seizoen.

De acteurs valt ook niets te verwijten. Vooral de jonge cast is goed op elkaar ingespeeld, met Sophie Hopkins voor mij nog steeds als hoogtepunt. Vooral tijdens de vierde aflevering, waarin haar personage April centraal stond, liet ze goed zien waartoe zij en April in staat waren. Een andere verrassing was het secundaire personage Matteusz (Jordan Renzo). Matteusz is een toeschouwer, net als wij. Hij staat wat verder van al het buitenaardse gedoe af en dient vooral als mediator in dit geheel, terwijl ook hij met zijn eigen problemen worstelt.

Deze poging om Doctor Who weer een nieuwe spin-off te geven is wat mij betreft geslaagd. Ja, er zijn wat opstartproblemen, en ook de rest van het seizoen is niet perfect. Maar ondanks mijn kritiek was het toch vooral elke week weer genieten. Er zit in mijn opinie nog genoeg rek in voor tweede seizoen, dus laten we daar nu vooral op hopen.