Blue Lights - Seizoen 3

Het derde seizoen van Blue Lights weet haar voorgangers op meerdere fronten te overtreffen. Ik heb de afgelopen twee jaar met veel overtuiging op Blue Lights gestemd bij de Serie van het Jaar-verkiezing in de categorie beste misdaadserie. Het politiedrama uit Belfast slaagde er in de eerste twee seizoenen om maatschappelijke kwesties, spanning, personageontwikkeling en de bloederige geschiedenis van Noord-Ierland naadloos met elkaar te verweven. Hoewel die pijnlijke Noord-Ierse geschiedenisles in het derde seizoen iets minder aanwezig is, slaagt seizoen drie erin om de eerste twee seizoenen op andere vlakken ruimschoots te overtreffen.

Nog steeds is het onrustig in Belfast. De politie-eenheid van Grace Ellis (Sian Brooke), Annie Conlon (Katherine Devlin) en Tommy Foster (Nathan Braniff) krijgt weer een hoop ellende voor hun kiezen, van auto-ongelukken en weggelopen tieners tot verwarde mensen in restaurants en meldingen van huiselijk geweld. En alsof dat nog niet erg genoeg is, aast een nieuwe criminele bende op Belfast als uitvalsbasis voor een drugsimperium.

De makers beheersen de kunst van het escaleren tot in de puntjes

Daarbij beheersen de makers de kunst van het escaleren tot in de puntjes. Iets heel kleins, een melding van overlast ergens, kan al heel snel leiden tot een juridische strijd met een andere veiligheidsdienst, een steekpartij of iets anders groots. Deze momenten leveren genoeg spanning op, zowel op het gebied van spektakel als drama. Toch gebeurt deze escalatie altijd op een geloofwaardige manier en zelfs als het tempo hoog ligt, heb je niet het idee dat het verhaal uit de bocht vliegt.

Ook zien we dit seizoen dat personages op natuurlijke wijze groeien, meer dan in eerdere seizoenen. Zo wordt agent Stevie Neill (Martin McCann) gepolst voor een promotie die hij aanvankelijk niet ziet zitten. Toch zie je heel goed hoe hij deze rol na wat aarzeling omarmt en steeds zelfverzekerder wordt. Daarnaast krijgen secundaire personages die, eerder een wat kleinere rol hadden, meer ruimte en ook bij hen zie je die groei. Dit komt het sterkste naar voren bij brigadier Sandra Cliff (Andi Osho) en agent Aisling Byrne (Dearbháile McKinney). Verder is Michael Smiley een hele fijne toevoeging als hoofd van de eenheid georganiseerde misdaad.

Die combinatie van groei en escalatie komt op meerdere punten sterk naar voren. Het hoogtepunt hierbij vond ik de verhaallijn van Aisling. Nadat zij te hulp moet schieten bij een verkeersongeval, verandert haar kijk op leven en dood en haar plek in het universum. Wat volgt is een reeks roekeloze beslissingen waarmee ze volkomen uit de bocht vliegt. Ondanks dat je als kijker weet dat zij fouten maakt, kun je ook heel goed begrip opbrengen voor haar keuzes. Ook in andere verhaallijnen weten de makers die nuance goed naar voren te brengen.

Blue Lights is niet alleen spannend, het is ook heel menselijk

Waar de eerste twee seizoenen er vooral alles aan leken te doen om iedereen tegen elkaar op te zetten, lijkt dit seizoen in het teken van verbinding te staan. Natuurlijk zijn er worstelingen en tegenstellingen, maar het is duidelijk dat men probeert om die verschillen te overbruggen. En ook hierin komt het stukje groei van personages naar voren. Blue Lights speelt zich af in een keiharde wereld, maar de politie-eenheid probeert een stukje menselijkheid te laten zien. Zeker na het cynisme van de eerste twee seizoenen is het fijn om die warmte te zien. Het einde van de vierde aflevering is daar een uitstekend voorbeeld van.

Er is een grote kans dat ik dit jaar weer op Blue Lights ga stemmen in de Serie van het Jaar-verkiezing. Elk seizoen van Blue Lights is er een om naar uit te kijken, en bij seizoen drie is dat niet anders. Het biedt spanning, maar bovenal een hoogwaardig menselijk drama. Hoewel de laatste aflevering bijna alle verhaallijnen op een gepaste manier afsluit, laat men de deur wagenwijd openstaan voor het al aangekondigde vierde seizoen. Ik kijk er nu al naar uit!