Barracuda

Een fictieve miniserie over een jonge zwemmer uit een modaal arbeidersgezin (half Schots/half Grieks) met heel veel talent die er van droomt om ooit een Olympische medaille te halen.

Om dat doel te bereiken loopt hij, dankzij een studiebeurs, school op een private eliteschool waar het zwemmen hoog aangeschreven staat en waar men al menig regionale successen met zwemmen heeft geboekt.
Zo ook met het team van de 4 x 100 m vrije slag waar hij in terecht komt en die hem, ondanks zijn prestaties en potentieel, liever kwijt dan rijk zijn aangezien zijn komst het einde van één van de andere zwemmers in het team zou kunnen betekenen.

Dit is echter niet het enige aspect van het hele verhaal want na een tijdje blijkt dat hij naast een gouden medaille ook droomt van één van zijn teamgenoten wat niet helemaal wederzijds lijkt te zijn.
Genoeg stof voor iets dat een aangenaam kijkstuk blijkt te zijn en dat, voor een leek als ik, het zwemmen mooi in beeld brengt.

Waar in de eerste afleveringen alles in een aanvaardbaar tempo lijkt te gaan vermoed ik echter dat ergens halverwege de opnames van de derde aflevering een attente boekhouder de makers er van op de hoogte gesteld heeft dat de fondsen begonnen te slinken want plots gaat alles in een rotvaart.
Van de hemel naar de hel en terug is, in tegenstelling tot de eerste helft van deze miniserie, ineens nog maar een kwestie van minuten en daar ging het voor mij dan ook een beetje de mist in.
Plots wordt het allemaal een beetje te oppervlakkig, wat dramatisch hoort te zijn wordt eerder theatraal, en je voelt gewoon dat iemand opdracht gegeven heeft om het verhaal zo snel mogelijk af te ronden, waarna je aan het eind van de vierde aflevering zelf mag uitmaken hoe het precies verder ging.

Jammer en een gemiste kans want, had men dit verhaal over een aflevering of 6 gebracht op het tempo van de eerste helft en er een ietwat deftig, al dan niet vrolijk, einde aan gegeven dan had deze miniserie zonder meer een topper kunnen zijn.
Helaas is dat nu niet echt het geval.

Dat neemt niet weg dat het nog steeds een leuke miniserie is om een keertje op een donkere middag in één ruk uit te kijken.

Zoals gezegd fictie dus, al heeft de schrijver van dit alles, Christos Tsiolkas volgens sommigen zijn verhaal deels gebaseerd op zwemmers Danny Kowalski en Ian Thorpe.
Welk aspect van hun leven en of dit ook waar is laten we best in het midden.

Heb echt genoten van deze korte maar ontzettend mooie mini serie. Aanrader