De stijgende lijn wordt voorgezet met het derde seizoen van The Tower. De flat waar het allemaal begon komt in het derde seizoen weer meer op de voorgrond. Het verhaal wordt ook wat meer aan die gebeurtenissen gelinkt waardoor dit seizoen niet los te zien is van de eerdere twee seizoenen. De complexe relaties en gebeurtenissen van dit derde seizoen vallen beter op haar plaats wanneer je de eerdere seizoenen gezien en onthouden hebt.
Deze keer gaat het verhaal over drugscriminaliteit en de weerslag die dit heeft op de wijk waarin het zich afspeelt. Waar de ene afdeling van de politie onderzoek doet naar de machtshebbers achter de drugsdeals komt de ander ermee in aanraking door een moord op een tiener. Dat laatste lijkt te gaan om een afrekening in het circuit.
Oude bekenden komen elkaar weer tegen en oude demonen steken de kop op
Oude bekenden komen elkaar weer tegen en oude demonen steken de kop op. Waar de een door zijn undercover werk geconfronteerd wordt met de negatieve effecten van drugs bij tieners is de ander juist op zoek naar deze tiener omdat hij getuige is van een moord. Het is daardoor al snel duidelijk dat de zaken met elkaar in verbinding staan. De onderlinge verhouding en het wantrouwen binnen de politie maken dat het onderzoek niet bepaald vlekkeloos verloopt. Het zorgt er ook voor dat degene die undercover is constant in gevaar verkeert om ontdekt te worden.
The Tower is zo ijzersterk door de karakteropbouw van de hoofdpersonen. De kwaliteit van acteren is typisch Brits. Dat staat synoniem voor 'van hoog niveau'. Grootste troef deze keer is de maatschappelijke urgentie achter het verhaal. Drugscriminaliteit en hoe je als kwetsbare tiener daar gevoelig voor kan zijn, wordt uitstekend in beeld gebracht. De dilemma's die dit oplevert en het gevaar dat daarbij hoort voor jou, als tiener, en je naasten wordt realistisch in beeld gebracht. Grootste pluspunt is het einde van dit seizoen. De schokkende gebeurtenis die dan plaatsvindt is verwacht en onverwacht tegelijk.
The Tower is zo ijzersterk door de karakteropbouw van de hoofdpersonen.
Het concept van The Tower blijft op hoofdlijnen hetzelfde. In slechts vier afleveringen wordt het verhaal verteld. Ondanks dat blijkt dit voldoende ruimte om een goed en afgerond verhaal te vertellen. Het voelt nergens gehaast en er is ondanks de beperkte lengte voldoende ruimte om de personages beter te leren kennen. De onderkoelde Sarah Collins (Gemma Whelan) die het altijd beter weet wordt in dit derde seizoen zelfs meer menselijk. Haar twijfel over haar eigen aanpak en het besef dat niet alles zwart-wit is zorgt voor meer diepgang. De nog steeds jonge Lizzie (Tahirah Sharif) worstelt met haar ouderschap en de complexe relatie met haar ex. Hun ontwikkeling staat synoniem voor alle andere personen in The Tower. Iedereen ontwikkelt zich waarbij het verleden niet vergeten wordt.
The Tower is een uitstekend voorbeeld wat Britse kwaliteit biedt als het gaat om dramatisch vormgegeven misdaadseries. De stijgende lijn is in dit derde seizoen verder doorgezet. Naarmate je de mensen beter leert kennen krijgt de serie des te meer impact. Dit gekoppeld aan het uitstekende verhaal en plot zorgt ervoor dat dit derde seizoen een prima cijfer krijgt. Ik ben benieuwd of het vervolg (dat hopelijk volgt) nog beter wordt.
Over de auteur, Ron Schoonwater
Na jaren zijn schrijftalent te hebben gebruikt voor muziekrecensies werd het tijd de overstap te maken naar het schrijven over zijn andere grote passie. Films en, de laatste jaren vooral, TV series. Hoewel het altijd leuk is om te vertellen dat je (vooral) van kwaliteit series houdt uit bijvoorbeeld Groot Brittannië en Scandinavië is hij ook fan van Amerikaanse series in de breedste zin van het woord. TV series zijn dan ook een afspiegeling van het leven. Humoristisch, spannend, serieus, verdrietig, spectaculair, dramatisch, ongelooflijk, mooi & soms slechts ter vermaak en afleiding.
