Seizoen twee van The Sandman is niet perfect, maar geeft de serie wel een mooi slotstuk. Drie jaar geleden debuteerde The Sandman op interessante wijze. In het eerste seizoen zagen we hoe Morpheus (Tom Sturridge), de heerser van het dromenrijk, honderd jaar gevangen zat in de sterfelijke wereld en zijn rijk na zijn ontsnapping opnieuw moest zien op te bouwen. Hoewel de serie niet perfect was, bood het een boeiende en rijke mythologie vol met goden, demonen en andere bovennatuurlijke wezens. Ook seizoen twee is meeslepend en interessant, maar verre van perfect.
In dit tweede en laatste seizoen zien we drie overkoepelende verhaallijnen die in elkaar overlopen. Morpheus krijgt de sleutel van de hel en moet bepalen wie de nieuwe heerser van de onderwereld wordt. Vervolgens gaat hij op pad om de relatie met zijn zoon te herstellen en neemt hij het op tegen de schikgodinnen die nog een appeltje met hem te schillen hebben.
Dit seizoen biedt dezelfde sterke en zwakke punten als het eerste seizoen
Seizoen twee biedt veel van het goede wat seizoen één ook te bieden had: een interessante wereld, mooie speciale effecten, kleurrijke personages en een intrigerend verhaal. Tegelijkertijd is The Sandman verre van perfect. Het tempo ligt vrij laag, maar toch voelt het einde alsnog gehaast aan. En ondanks dat Tom Sturridge een prima acteur is, is zijn hoofdpersoon Morpheus emotieloos, vlak en niet het meest interessante aspect van zijn wereld. Nu is dat ook wel de aard van zijn personage, maar bijna alle andere personages zijn zoveel interessanter en dat is jammer.
Maar los daarvan is er nog meer dan genoeg om dit seizoen van te genieten. Nog meer dan in het eerste seizoen zien we een prachtige wereld die tot leven wordt gewekt met een veelheid aan mythologieën. Figuren en verhalen uit de Bijbel, Britse folklore, de Griekse mythen en de Noorse sagen worden naadloos met elkaar versmolten tot één geloofwaardige wereld. En hoewel het duidelijk is dat er veel computereffecten gebruikt zijn om deze wereld tot leven te wekken, ziet het er toch imposant uit.
Meer dan in het eerste seizoen worden de werelden en mythologieën aan elkaar verbonden. In het eerste seizoen zag je vaak dat men een interessant personage of een leuk concept had geïntroduceerd, om er vervolgens helemaal niets meer mee te doen. Het gaf het gevoel dat de serie nogal gefragmenteerd was en dat alles los van elkaar stond. Hoewel dat gevoel nog steeds af en toe heerst, weten de schrijvers met een sterkere overkoepelende verhaallijn de juiste personages en elementen met elkaar te verbinden.
The Sandman kent een kleurrijke wereld vol interessante personages
Ook de acteurs doen het goed. Het is jammer dat Morpheus niet het meest interessante personage is, maar daar staan genoeg leuke kleurrijke personages tegenover. Freddie Fox en Jack Gleeson zijn heerlijk op dreef als twee kwaadaardige goden en het is leuk om Jenna Coleman als de bovennatuurlijke detective Johanna Constantine terug te zien keren. Daarnaast zijn Morpheus’ broers en zussen, de Endless, ook erg interessant. Nieuwkomer Delirium (Esme Creed-Miles) komt goed uit de verf, evenals Destruction (Barry Sloane), wiens rol kort maar gedenkwaardig is. Maar het hoogtepunt voor mij is, net als in het eerste seizoen, Death (Kirby Howell-Baptiste).
Ieder van de Endless laat namelijk zien dat hun taak in het universum niet los kan staan van het tegenovergestelde. Geen vernietiging zonder creatie, geen wanhoop zonder hoop en geen dood zonder leven. Death is zelf gek op het leven, maar beseft heel goed het leven ook een einde heeft. Dat komt, net als in het eerste seizoen, ook nu meerdere keren op sterke wijze naar voren. Ook de special waarin zij op pad gaat met een suïcidale journalist is daarbij een teder en hartverwarmend hoogstandje.
Het is jammer dat The Sandman na twee seizoenen is gestopt. Ondanks dat het niet perfect is, vormt het een fascinerend stukje televisie dat een interessante wereld tot leven wekt. De serie heeft een mooi einde gekregen, maar ik zou graag meer van deze wereld willen zien. Het stripverhaal waar deze serie op gebaseerd is, kent ook veel spin-offs en eenmalige uitstapjes naar zijpersonages. Wellicht kunnen we in de toekomst in de vorm van eenmalige specials blijven genieten van de wereld van The Sandman.
Over de auteur, Hessel Hoekstra
Hessel is bioloog en kan vol passie vertellen over planten, dieren en alles wat leeft. Waar hij ook veel over kan vertellen zijn series. Als recensent voor MijnSerie kan hij zijn liefde voor series uitstekend combineren met zijn passie voor schrijven. Hij houdt van series van alle genres uit alle landen, maar heeft een zwak voor Britse series. Zijn favoriete series zijn Doctor Who, His Dark Materials en Line of Duty. Zijn favoriete boom is de zomereik.
