Stranger Things - Seizoen 3

Seizoen 3 is een rollercoaster aan emoties.

Wat een heerlijk seizoen! Wat is het snel afgelopen. In slechts een paar dagen de hele serie er weer doorheen gejaagd. Na slechts acht afleveringen is de teleurstelling groot dat dit seizoen voorbij is. Hoewel de serie eerder al acht afleveringen telde voelt het deze keer als veel te kort. Dat wordt weer wachten op het vervolg. Dat vervolg kan niet snel genoeg komen. Degenen die vol blijven houden tot aan de aftiteling van de laatste aflevering hebben de eerste aankondiging voor dat nieuwe seizoen gezien.

Het derde seizoen is perfect in opbouw. De vaart zit er lekker in. De mix tussen humor, geweld, spanning en (tiener) drama is beter dan ooit. Typische jaren tachtig verschijnselen zijn ook deze keer weer de basis van de serie. Zo is een net geopend winkelcentrum een van de centrale plekken waar het allemaal gebeurt. Daarnaast speelt het Russische rode gevaar een grote rol. De grote vijand van de Amerikanen weet een basis op te bouwen in, nota bene, Hawkins. Het verhaal kent James Bond-achtige proporties. De kwade communisten worden met elk bekend (Amerikaans?) vooroordeel uitgebeeld. De slechtste en sterkste van allen is geblokt, gespierd, sterk en altijd in het zwart gekleed. De andere soldaten zijn een beetje schlemielig grappig met een duister randje. In elke andere moderne serie zou het falen. In Stranger Things werkt het als een tierelier.



De dynamiek tussen de verschillende acteurs lijkt steeds sterker en beter te worden. De puberliefde krijgt een volwassen randje nu Joyce Byers en Jim Hopper onhandig om elkaar heendraaien. Verder zijn de andere relaties tussen Mike en Eleven, Lucas en Max, Nancy en Jonathan ook volop in beweging. Zelfs Dustin heeft een vriendin. De vraag is echter of dit een fantasie is of niet. De bond die Max en Eleven met elkaar sluiten moet iedereen die ooit tiener geweest is bekend voorkomen. Is het niet in het eigen leven dan wel uit allerlei films.

Dit seizoen kent ook enkele nieuwe personages die een meer centrale rol hebben. Zo wordt de rol van de zus van Lucas, Erica (Priah Ferguson) veel groter dit seizoen. Erica blijkt een nerd eersteklas die door haar eigenzinnige en uitgesproken houding prima past in de cast van Stranger Things. Robin (Maya Hawke, Little Women) is de collega van Steve Harrington in de ijssalon. De dynamiek tussen Robin en Steve geeft de serie weer een nieuwe dimensie. Niet alleen door de humor tussen de twee, het meest zichtbaar wanneer beide onder invloed zijn van de drugs, maar zeker ook door de onderlinge spanning. Komt er wel of geen relatie? De uitkomst is enigszins verrassend.

Kenmerkend voor de serie is dat ik pas na vier alinea's begin over het monster van de The Upside Down. Hoewel het monster dit keer weer groteske vormen aanneemt is het minder imposant dan in het tweede seizoen. Het gevaar is er niet minder groot door. Zo worden verschillende inwoners van Hawkins door het monster overgenomen. De knipoog naar Invasion Of The Body Snatchers is overduidelijk aanwezig. Een van de prominente slachtoffers is Billy, de broer van Max. Zijn toch al onuitstaanbare gedrag wordt nu extra uitvergroot. Een rol die Dacre Montgomery, de acteur die Billy speelt, op het lijf geschreven is.

De humor en de knipoog liggen er ook dit seizoen weer duimendik bovenop.

Minpunten zijn er natuurlijk ook. Zo is de uitgebreide eindscène wel heel erg lang en zoet. Het past natuurlijk in de tijdgeest van de jaren tachtig, maar niet iedereen is daar fan van. Het was beter geweest als de eindstrijd met The Upside Down wat langer was uitgewerkt. Verder is het na alle afleveringen eigenlijk nog steeds niet helemaal duidelijk wat de Russen beogen met hun werk. Tot slot zitten er weer de nodige scenes in die niet helemaal kloppen. Zoals een imposant monster dat zich laat tegenhouden door een deur of muur. Het voordeel van Stranger Things is dat dit soort zaken erbij horen. De inspiratiebronnen rammelden namelijk net zo erg. Stranger Things maakt het bovendien goed met die uiterst grote humoristische knipoog.

Het derde seizoen is een rollercoaster aan emoties. Er is spanning door de strijd tegen de Russen en het steeds maar gevaarlijker wordende monster. De onverwachte plotwendingen rondom Eleven en Jim Hopper helpen mee aan de spanning. De betrokkenheid van de kijker wordt er alleen maar groter door. Meer vertellen we niet in verband met spoilers. De humor en de knipoog liggen er ook dit seizoen weer duimendik bovenop. Dit wordt aangevuld met een uitstekende keuze aan muziek uit de jaren tachtig. De hele sfeer van de serie wordt daarnaast nog steeds bepaald door het uitbundige spelplezier en de onderlinge dynamiek van de (veelal jonge) acteurs. Daarin is Stranger Things toch uniek.