Requiem - Seizoen 1

Bovennatuurlijke dramaseries, op primetime BBC One zie je die niet zo vaak. De afgelopen jaren staan eigenlijk alleen The Secret of Crickley Hall en The Living and the Dead me bij. Hoewel beide series van redelijke kwaliteit waren, werden ze niet goed genoeg bekeken om een tweede seizoen te krijgen. Requiem, het nieuwe bovennatuurlijke project van de zender, doet qua stijl, verhaal en toon heel erg denken aan de twee eerder genoemde series. Kan deze serie dan wel succesvol zijn? Of is dit genre gewoon niet aan BBC One besteed?

Vlak voordat celliste Matilda Gray (Lydia Wilson, Ripper Street) voor een jaar naar de VS vertrekt, pleegt haar moeder voor haar ogen zelfmoord. Kort erna ontdekt ze dat haar moeder een obsessie had met een meisje dat twintig jaar geleden spoorloos uit een dorpje in Wales verdween. De zoektocht naar de waarheid leidt haar naar een oud landhuis in dat dorpje. De eigenaar van dat huis had een dag voor haar moeder ook zelfmoord gepleegd. Terwijl Matilda steeds dieper in haar eigen verleden en in dat van haar moeder graaft, doet ze de ene na de andere vreemde ontdekking. Is dit wel mogelijk? Of zit er toch iets bovennatuurlijks achter?

Net als The Secret of Crickley Hall en The Living and the Dead is Reqiuem een prima serie. Daar blijft het alleen ook bij. De hoofdrolspelers doen het naar behoren, het is mooi gefilmd, de sfeer zit er goed in en de verhaallijn zit goed in elkaar. Toch brengt Requiem voor de liefhebbers van dit genre helaas weinig nieuws onder de zon.

Requiem is prima, maar heeft de liefhebber van het genre weinig nieuws te bieden

Requiem laat zich, wat horrorelementen betreft, inspireren door bekende spookverhalen. Dat gaat uiteraard gepaard met piepende deuren, donkere gangen, krakende houten vloeren en onverwachte schrikmomenten. Deze klassieke benadering is effectief en dat bewijst Requiem ook hier. Voor de geoefende horrorkijker kan dit echter wel een tikkeltje voorspelbaar overkomen. Ook de momenten die niet per se griezelig of spannend bedoeld zijn, komen mooi naar voren. Het platteland en de natuur van Wales zijn werkelijk prachtig, en de beelden van het kleine dorpje dragen bij aan het neerzetten van de sfeer.

Met een slim trucje houdt Requiem de aandacht van de kijker vast

Het verhaal zit goed in elkaar en weet een degelijk mysterie te presenteren. Verhaaltechnisch leunt Requiem daarbij op een slim trucje. Vrijwel aan het begin van de serie doet Matilda namelijk een ontdekking, en zelf is ze ervan overtuigd dat dit waar is. Maar de serie zelf doet er vervolgens alles aan om de kijker daaraan te laten twijfelen. Gedurende zes afleveringen tast de kijker in het duister, om pas aan het einde eindelijk een antwoord op de vraag te krijgen. Iets waardoor de serie de kijker slim vast te houden.

Hoofdrolspeelster Lydia Wilson doet het goed, maar toch was ik meer gecharmeerd door een aantal van Wilsons tegenspelers. Een daarvan is Joel Fry (Trollied), die Matilda’s beste vriend en collega Hal speelt. Hal laat zich meeslepen met Matilda, en krijgt daardoor allemaal ellende over zich heen waar hij helemaal niet om gevraagd heeft. Maar de motivatie waarmee hij zich dan alsnog in het mysterie stort, wekt sympathie op bij de kijker. Ook Claire Rushbrook (Whitechapel) doet het goed als moeder van het vermiste meisje. Een kind verliezen is iets vreselijks, iets dat je geen enkele ouder toewenst. En net wanneer je dat na twintig jaar eindelijk achter je hebt gelaten, begint alle ellende opnieuw. Rushbrook weet het verdriet en de wanhoop heel goed naar het scherm te vertalen.

Al met al is Requiem een mooi gefilmde serie met interessante personages en een spannend mysterie. Ondanks dat de serie degelijk is, kan het voor de echte horrorliefhebber soms wel een beetje als een herhalingsoefening aanvoelen. Kijkend naar het einde, zit er wat mij betreft wel een vervolg in. Laten we hopen dat de BBC daar ook zo over denkt.