Een verhaal over een cyborg met een introverte persoonlijkheid en een gruwelijk geheim kan alle kanten opgaan. Is Murderbot spannend of grappig? Wie mijn recensie over de eerste aflevering heeft gelezen, die weet al dat ik een fan van de boeken ben. Nu is het vertalen van boeken naar het witte doek vaak een kwestie van concessies doen. We kennen allemaal de discussies rond The Lord of the Rings en Dune. Iedereen heeft een eigen mening en de gevleugelde kreet “het boek was beter” klinkt je vast wel bekend in de oren.
Wat mij betreft is het boek ook meestal beter. Immers, de film die in mijn hoofd geboren wordt tijdens het lezen van een goed boek is onverfilmbaar. Oké, sommige regisseurs komen aardig in de buurt (zie de hiervoor genoemde titels), maar het blijft een ander medium.
Wat maakt een boek zo moeilijk te verfilmen? De innerlijke dialoog van de hoofdpersoon is vaak van cruciaal belang in het verhaal. Maar de film- en seriekijkers willen liever niet voortdurend een vertelstem over de beelden moeten aanhoren. Regisseurs weten dat en daarom zoeken ze naar manieren om de rol van de verteller te beperken.
Bij Murderbot hebben ze dat goed gebalanceerd, vind ik. Ja, de innerlijke stem van de SecUnit die zichzelf Murderbot noemt horen we regelmatig voorbijkomen. Toch is dat maar een fractie van de innerlijke wereld die in de boeken tot leven komt. Gelukkig voegt het in de serie net voldoende toe aan de beelden om het karakter van Murderbot te leren kennen.
De keuze om Alexander Skarsgård een SecUnit te laten spelen pakt goed uit. Zijn nèt niet te magere uiterlijk en ongemakkelijke gedrag passen uitstekend bij een robot met een eigen bewustzijn. Hij geeft net voldoende mimiek aan zijn rol om zijn emoties als een cyborg te tonen: bijna niet dus.
Ook de andere personages zijn door de acteurs goed ingevuld. Ze zijn vrijwel precies zoals ik ze mij had voorgesteld tijdens het lezen. Overigens is dit seizoen volledig gebaseerd op het eerste deel van de boekenserie van Martha Wells: The Murderbot Diaries: All Systems Red.
De serie had van mij wel een iets hoger tempo mogen hebben. De boeken zijn al niet dik en met het weglaten van veel innerlijke dialoog valt op dat er relatief weinig actie overblijft. Veel van de actie in het boek draait immers om handelingen die niet zichtbaar zijn. Denk hierbij aan het hacken van camera- en beveiligingssystemen, dialogen van Murderbot met andere robots en systemen, en ga zo maar door. Voor technologie-nerds erg leuk, maar de gemiddelde kijker zal het vermoedelijk wel geloven.
Geloof mij, de boeken zijn nog altijd superieur aan de serie, en ook grappiger en spannender. Maar voor wie het universum van Murderbot een kans wil geven, is de serie zeker de moeite waard. En als je ná het kijken het eerste boek uit de bieb haalt, dan krijgt de serie meteen een extra laag. Een win-win situatie, zou ik zeggen.
Dit eerste seizoen is vlot te bekijken, met slechts tien afleveringen van een krap half uur. Een tweede seizoen is al in de maak. Als men de boeken aanhoudt, dan volgen we Murderbot op zijn speurtocht naar de oorsprong van zijn beschadigde herinneringen. Ik verwacht dat dan het tempo en de spanning ook wat hoger zullen liggen.
Conan geeft het toe; hij is verslaafd. Verslaafd aan boeken, motorrijden, koken en het kijken naar films en tv-series. Hij verdient zijn geld met schrijven en vertalen. Na een bachelor Vertaler Engels is hij zich gaan verdiepen in geneeskunde als specialisme. Verder sport hij al zolang hij zich kan herinneren en is hij sinds zijn achtste bezig met verschillende vechtkunsten. Als hij tijd over heeft reist hij graag op twee wielen door Europa, samen met de liefde van zijn leven. Hij leeft zijn leven volgens het adagium “Mens sana in corpore sano”, ofwel: een gezonde geest in een gezond lichaam. Dat is hard werken, maar de beloning is er ook naar.
