Een soldaat wordt een supermens door een geheim middel. Het leger heeft wel een taak voor hem, maar er zijn complicaties. Dit klinkt als één groot cliché, of is Les Sentinelles toch origineel? Gabriel Ferraud (Louis Peres) heeft een probleem. Hij is een soldaat die aan Franse zijde vecht tijdens de Eerste Wereldoorlog. Elk front is de hel op aarde en hij zit er middenin. Als hij meer dood dan levend in het ziekenhuis ligt krijgt hij de keuze om mee te doen aan een geheim programma dat zijn leven kan redden.
Die beslissing heeft een paar pittige gevolgen die hij niet had kunnen voorspellen. Zijn meerderen hebben nog wat lijken in de kast en iedereen weet dat de gevolgen van geheimhouding nooit uitblijven. Wat volgt is een vrij realistisch ogend maar traag opgebouwd verhaal waarin de waarheid langzaam bovenkomt.
Aflevering één begint alvast pittig.
Het eerste seizoen van deze Frans- en Duitstalige serie uit 2023 is vanaf 29 september op Canal+ te zien. Aflevering één begint alvast pittig. De gruwelen aan het front worden de kijker nauwelijks gefilterd voorgezet. De onmenselijkheid straalt ervan af en dat is een van de sterke eigenschappen van de serie. Les Sentinelles weet de sfeer goed neer te zetten. De decors en set dressing zijn met liefde en verzorgd in beeld gebracht.
De decors en set dressing zijn met liefde en verzorgd in beeld gebracht.
De acteurs verstaan ook hun vak. Hun emoties komen meestal goed over en ze acteren niet alsof ze hun script voorlezen. Toch kon ik nog met geen enkel personage een band opbouwen. Ik wijt het aan het script. Het voelt allemaal erg bekend en niet heel vernieuwend. Het verhaal en vooral sommige scènes deden mij aan een mix van Captain America en Star Wars denken, met een paar mespuntjes Enemy at the Gates voor het kleurenpalet.
Een duidelijke misser vond ik ook het gebruik van moderne muziek in een aantal scènes. Dat voegde niets toe en haalde mij zelfs uit het verhaal. Originele muziek uit de soms vrij wilde jaren 1910 en 1920 had hier juist beter gepast. Luister maar eens naar ragtime en het wat latere Lindy Hop. Geen saaie salonmuziek, als je het mij vraagt.
In alle eerlijkheid denk ik dat Les Sentinelles net boeiend genoeg is om het eerste seizoen af te kijken, als ik mag afgaan op de eerste aflevering. Tegelijkertijd twijfel ik aan het nut van een tweede seizoen. Het wat trage tempo gaf mij direct het gevoel dat de producenten de serie het liefst flink hadden willen uitmelken. Dat is zonde, want soms heeft een verhaal gewoon niet voldoende inhoud om over meer dan één seizoen uit te smeren.
Dat is natuurlijk ook persoonlijk. Menigeen zal dit verhaal vreten en nog eens verlekkerd opscheppen. De meer verwende kijker, iemand die diepte in het script en een band met de personages wenst, zal vermoedelijk eerder het bord van zich afduwen. De rest van dit seizoen zal duidelijk maken in welke divisie de serie thuishoort.
(Een minuutje op internet leerde dat mijn gevoel door meer mensen gedeeld werd. Les Sentinelles is namelijk al na het eerste seizoen gecanceld. Hopelijk heeft men er toch nog een enigszins bevredigend einde aan kunnen breien.)
Mijn eindoordeel: een 6,5. Niet slecht, maar ook geen binger.
Over de auteur, Conan Miller
Conan geeft het toe; hij is verslaafd. Verslaafd aan boeken, motorrijden, koken en het kijken naar films en tv-series. Hij verdient zijn geld met schrijven en vertalen. Na een bachelor Vertaler Engels is hij zich gaan verdiepen in geneeskunde als specialisme. Verder sport hij al zolang hij zich kan herinneren en is hij sinds zijn achtste bezig met verschillende vechtkunsten. Als hij tijd over heeft reist hij graag op twee wielen door Europa, samen met de liefde van zijn leven. Hij leeft zijn leven volgens het adagium “Mens sana in corpore sano”, ofwel: een gezonde geest in een gezond lichaam. Dat is hard werken, maar de beloning is er ook naar.
