Dancing on the Edge - Miniserie (dvd)

In Dancing on the Edge promoot een ijverige muziekjournalist een zwarte jazzband bij de hogere Britse aristocratie. De zoete tonen van lonkend succes blijken al snel ook valse noten te bevatten. De wortels van de jazzmuziek liggen in de negentiende eeuw en verder terug. De opkomst was vooral merkbaar in de Roaring Twenties en de Great Depression in de dertiger jaren. De stormachtige populariteit van verschillende soorten dansmuziek liet ook Engeland niet ongemoeid. Het was de gouden tijd van het zogeheten British Dance Band tijdperk.

Ook zwarte bands kwamen steeds meer in de schijnwerpers te staan. Het verkrijgen van een vast contract bij een danszaal of hotel was echter voor weinigen weggelegd. In ‘beschaafde kringen’ hielden vooroordelen en rassendiscriminatie hun populariteit namelijk nog lange tijd tegen.

In Dancing on the Edge is de enorme sociale afstand tussen de met moeite rondkomende zwarte artiesten en de puissant rijke ‘Upper Class’ haast voelbaar. De Britse aristocratie wist in de jaren twintig en dertig van de vorige eeuw niet wat ze meemaakten. Er waren zo veel veranderingen in de samenleving die hun met marmer en goud beklede wereldje bedreigden. De opkomst van jazz en andere ‘zwarte muziek’ was ongewenste ‘Amerikaanse invloed’. Dit zou zeker het begin inluiden van de teloorgang van de gevestigde normen en waarden.

De samenleving was nog volledig gericht op blanke superioriteit. Dat racisme maakte het voor zwarte muzikanten ontzettend moeilijk om hun vak uit te oefenen. Zwarte muziek spelen was al erg genoeg, maar zwart zíjn was verre van acceptabel.

Toch kon niets de opkomst van jazz en al haar afgeleide muziekstijlen tegenhouden. De Britse Dance Bands werden vanaf 1930 enorm populair. Uiteraard bestonden deze voornamelijk uit blanke muzikanten, maar het hielp wel om de muziek uit het verdomhoekje te halen. Toen ook leden van de aristocratie de smaak van deze energieke muziek te pakken kregen, zette dit zelfs voor zwarte muzikanten de deur naar het succes op een kiertje.

Dancing on the Edge speelt zich af in deze periode. De energieke journalist Stanley (Matthew Goode) steekt al zijn tijd in het schrijven van teksten en recensies voor een muziekblad. Verder regelt hij de komische strip en ook de columns zijn grotendeels van zijn hand. Tijdens zijn voortdurende speurtocht naar nieuwe muziek en artiesten ontdekt hij de band van Louis Lester (Chiwetel Ejiofor).

De band heeft redelijk succes in de underground scene, waar ze spelen in kroegen en zaaltjes in de minder nette buurten. Een vast contract zit er niet in; ze leven van dag tot dag. Zonder werk dreigt uitzetting naar Amerika. De druk is dus hoog. Tussen de gebeurtenissen door zien we af en toe ook glimpen van het opkomende nazisme en de armoede bij de gewone burger.

Hun manager Wesley (Ariyon Bakare) werkt hard om de band aan de slag te houden, maar daarin slaagt hij maar net. De invloed van Stanley brengt de band in aanraking met de hogere kringen en dan lonkt het succes wel. De cynische Wesley ziet dit als een teken dat Stanley op zijn baan uit is. Dat zorgt voor wrijving, want de band is alles wat hij heeft. Daarnaast heeft hij een levensgevaarlijk geheim.

De serie volgt de pogingen van de Louis Lester Band om bekend te worden. Wat volgt is een avontuur in een schijnwereld waar vriend en vijand zelden herkenbaar zijn. Openlijke discriminatie en welgemeende vriendschap wisselen elkaar voortdurend af. De band moet zich proberen staande te houden in deze voor hen onbekende en keiharde wereld.

Het onvermijdelijke gebeurt. Een dramatische gebeurtenis dreigt fatale gevolgen te hebben voor de band. Langzaam spant zich een dodelijk net rond Louis. Is er iemand die hij echt kan vertrouwen? Voor diverse mensen is het tijd om een belangrijke keuze te maken.

De serie vordert in het trage tempo dat past bij rijke mensen die zich vervelen. Toch is de serie de moeite waard om te blijven volgen. Vooral de twee laatste delen worden steeds spannender en de ontknoping vond ik de moeite waard.

Het acteerwerk is bij alle acteurs absoluut in orde. Vooral Jacqueline Bisset viel mij op. Ze won er zelfs een Golden Globe mee, een van de drie nominaties voor deze serie. De sets zijn fantastisch, de kleding prachtig en de muziek is goed gekozen.

Met vier delen van anderhalf uur is dit een vrij lange speelduur voor een miniserie. Hoewel ik het begin best traag vond, werd het tempo beter naar het einde toe. Er waren wat kleine gaatjes in het script en de editor had iets meer peper in z’n stoofpot mogen doen, maar ik vond de serie uiteindelijk de moeite waard.

De dvd-box bevatte drie schijfjes. Op de eerste twee dvd’s staan de vier delen. Op de derde staat slechts één video van een uur. Toch heb ik die ook met plezier gekeken. Ik raad wel aan om deze pas ná de serie te bekijken, want er komt een knaller van een spoiler in voor.

De video begint met Stanley die Louis interviewt. Andere hoofdolspelers, waaronder Carla (Wunmi Mosaku) en Jessie (Angel Coulby) komen ook aan bod. De interviews werpen een blik op de achtergrond van enkele hoofdpersonen, maar het einde lijkt ook de deur open te willen zetten voor een vervolg.

Het is tevens een uitmuntende gelegenheid om te zien wat een geweldige acteurs Chiwetel Ejiofor en Matthey Goode zijn. De chemie tussen de twee is haast voelbaar. Ook de dames nemen de kans om hun acteertalent te etaleren. Alles bij elkaar een lekker toetje.

Wie alleen van snelle series en knallende explosies houdt zal zich waarschijnlijk vervelen. Voor de fijnproevers van kostuumdrama’s en sociaalkritische series is dit wel een poging waard. Ik geef Dancing on the Edge een verdiende 7,5.