De Zweedse detectiveserie Bäckström start matig. De start is op verschillende vlakken erg stroef. De acteurs lijken niet in hun rol te zitten. De mix tussen humor en serieus drama is niet in balans. Het tweede deel van dit seizoen is echter veel beter. Op de een of andere manier vallen het verhaal en het spel van de acteurs op hun plek. Het belangrijkste voorbeeld van die transformatie is misschien wel de hoofdrolspeler zelf. In het begin is het verhaal en (daardoor?) het spel rommelig. Bijna amateuristisch. Opvallend, want er spelen flink wat bekende acteurs in mee. Het tweede deel maakt echter veel goed. Het verhaal loopt beter en de kwaliteit van acteren is zoals we mogen verwachten van een goede Scandinavische serie.
Bäckström wordt pas na de derde aflevering echt interessant.
Evert Bäckström (Kjell Bergqvist, Springvloed) is een bekende detective in Zweden. Zijn optreden op de landelijke televisie en het feit dat hij al zijn zaken weet te oplossen maken hem razend populair. Dat stijgt hem behoorlijk naar zijn hoofd. Dat laat hij zien in zijn gedrag naar collega's en vrouwen. Hij is een narcist en niet bepaald sociaal. Wel laat hij in zijn relatie met zijn buurjongen zien een socialere kant te hebben. Wanneer hij een vrouw ontmoet die meer voor hem betekent laat Bäckström een andere kant zien. Zijn leven ontwikkelt dan een beter evenwicht tussen werk en privé. Helaas blijkt dat niet alles is wat het lijkt en komt Bäckström voor verschillende problemen te staan.
Het verhaal start met een brute overval op een geldwagen. De politie stelt een onderzoek in en gaat op zoek naar de daders. Daarnaast komt de buurjongen van Bäckström met een schedel op de proppen. De voor zijn leeftijd zeer volwassen jongen heeft daar zelf een plausibele theorie bij. Dit onderzoek wordt opgepakt door Bäckström. Zijn baas geeft de roofoverval meer voorrang waardoor de detective het moet doen met een klein clubje collega's dat zo zijn gebreken kent. Daarnaast blijkt Bäckström belangrijke vijanden gemaakt te hebben die hem opzij willen schuiven.
Dit seizoen kent een bevredigend slot, maar er is nog genoeg te vertellen.
Bäckström wordt pas na de derde aflevering echt interessant. De eerste drie afleveringen zijn een (te) lange aanloop naar het echte werk. Vreemd dat het niveauverschil zo groot is. Het verhaal blijkt op het eind best goed in elkaar te zitten. De arrogantie van Bäckström is in het begin flauw humoristisch, terwijl het in het tweede deel prima in balans is met zijn meer serieuze kant. Het geeft de hoofdrolspeler meerdere lagen die veel interessanter zijn.
Door de grote inbreng van de buurjongen voelt dit seizoen, zeker in het begin, soms aan als een jeugdserie. Dat komt mede door de soms wat kinderachtige humor bij de introductie van een aantal karakters. Denk aan de introductie van de twee politieagenten op krukken en het optreden van de advocaat bij de televisieshow waar Bäckström de show steelt.
Uiteindelijk verdient dit seizoen een mooie zeven. De laatste drie afleveringen zorgen ervoor dat ik de hoop heb dat er nog een volgend seizoen komt. Zeker ook gezien het einde. Dit seizoen kent een bevredigend slot, maar er is nog genoeg te vertellen. Bovendien blijken Bäckström, zijn buurjongen en enkele collega's toch personages te zijn waar ik graag nog wat meer van wil weten.
Over de auteur, Ron Schoonwater
Na jaren zijn schrijftalent te hebben gebruikt voor muziekrecensies werd het tijd de overstap te maken naar het schrijven over zijn andere grote passie. Films en, de laatste jaren vooral, TV series. Hoewel het altijd leuk is om te vertellen dat je (vooral) van kwaliteit series houdt uit bijvoorbeeld Groot Brittannië en Scandinavië is hij ook fan van Amerikaanse series in de breedste zin van het woord. TV series zijn dan ook een afspiegeling van het leven. Humoristisch, spannend, serieus, verdrietig, spectaculair, dramatisch, ongelooflijk, mooi & soms slechts ter vermaak en afleiding.
