Leuk?
0
0
Bekijk stemmen
The Wire - Seizoen 5
Ik heb altijd al geweten dat ik er ooit toch echt aan zou moeten geloven, maar vond het in gesprekken met andere televisiefanaten wel lekker rebels om te kunnen zeggen: ‘oh, the Wire heb ik nooit gekeken, het trekt me niet.’ Het is voor ons seriejunkies natuurlijk het equivalent van de hipster die met geveinsde nonchalance aankondigt geen tv te bezitten, omdat er toch alleen rommel op is. En omdat ik stiekem ook wel wist dat ik echt wat had gemist, ben ik toch maar gaan kijken. En hop, zo gingen er met spoed vijf geweldige seizoenen doorheen, en mag ik mij inmiddels tot de schare fans van the Wire rekenen die de serie heeft gekeken nadat deze allang ten einde gekomen was.
The Wire is geen makkelijke serie, zelfs wanneer je na het eerste seizoen de straattaal onder de knie krijgt en begrijpt wat een ‘re-up’ is, of waarom men telkens ‘five-0’ schreeuwt. Deze serie probeert een verhaal te vertellen. Geen mooi verhaal, geen lief verhaal, geen verhaal met een happy end, gewoon een verhaal over hoe de wereld werkt. Ieder seizoen is een hoofdstuk van dit verhaal, en de serie koppelt de verschillende werelden die ieder seizoen centraal staan op briljante wijze, vooral in dit vijfde en laatste seizoen.
In het vierde seizoen stond een school centraal, en zagen we dat voor een aantal inwoners van Baltimore al op jonge leeftijd wordt bepaald voor wat voor leven zij geschikt zijn; een leven op de hoek van de straat. En hoewel de nieuwe burgemeester Carcetti (Aiden Gillen)het ooit zo goed bedoelde, moet hij in het vijfde seizoen zijn beloftes aan de politie breken en gaat het gros van het overheidsgeld naar het falende schoolsysteem dat we zo goed leerden kennen in het vorige seizoen. En dat is precies wat the Wire zo goed doet; het laat één kant van het verhaal zien, dat uiteindelijk een andere kant van het verhaal beïnvloedt en al snel wordt duidelijk dat alles één grote puinhoop is waarin de verschillende componenten onmogelijk los van elkaar kunnen worden gezien. En dus begrijpen we de frustratie van onze antiheld McNulty (Dominic West)maar al te goed wanneer hij niet over de middelen beschikt om zaken te behandelen die er écht toe doen, maar tegelijkertijd begrijpen we ook hoe het zover heeft kunnen komen.
Omdat McNulty niet over de juiste middelen beschikt, neemt hij het heft in eigen handen en manipuleert hij bewijsmateriaal, totdat de hele stad denkt dat er een seriemoordenaar actief is in Baltimore, die zich richt op dakloze mannen. Dit alles doet hij om de beleidsmakers te misleiden om meer geld aan de politie te geven om gedegen onderzoek te kunnen doen (in andere delicten, maar dat zegt Jimmy er natuurlijk niet bij). De meningen van trouwe kijkers over deze actie van McNulty zijn verdeeld, sommigen vinden dat het niks nieuws is voor de onberekenbare dronkenlap, ikzelf zit meer in het kamp dat vindt dat McNulty nog net dat stukje rechtschapenheid had om zijn vingers hier niet aan te branden. Maar als the Wire ons ook maar iets heeft geleerd in de vorige vier seizoenen, is het wel dat niet iedere crimineel gewetenloos is, en niet iedere held zonder misstappen is gekomen tot waar hij is. Enfin, of je het nu realistisch vindt dat McNulty bewijsmateriaal manipuleert of niet (in een serie die wordt geroemd om het realisme), de door McNulty gefabriceerde Red Ribbon Killer brengt een balletje aan het rollen. Wat zeg ik, een balletje? Het brengt een hele lawine in beweging. En zo maken we kennis met de journalisten en redacteuren van the Baltimore Sun, de krant die de verhalen die wij als kijker van binnenuit mogen meemaken, bij de inwoners van Baltimore bezorgt. En bij the Sun blijken hiërarchie en geldproblemen net zo’n strop als bij de dealers, de haven, de scholen en de politie. Het weerhoudt hen allen om juist dat te doen wat echt telt, wat uiteindelijk een blijvend verschil kan maken.
Dit laatste hoofdstuk in het grauwe verhaal dat the Wire heet, is niet het meest solide van de vijf. Het personeel van the Sun en de ‘crew’ van Marlo Stanfield (Jamie Hector) behoren niet tot de groep van zeer sterke personages die de serie heeft voortgebracht. Toch gaat het voor mij de boeken in als een zeer krachtig laatste seizoen, omdat het alle losse eindjes aan elkaar knoopt. The Wire laat bepaalde personages links liggen zodra de setting waarin ze zich bevinden niet langer centraal staat, omdat het seizoen eindigt. Het vijfde seizoen biedt een glimp van veel van deze personages. Dit heeft uiteindelijk waarschijnlijk minder te maken met of de serie zijn kijkers genoegdoening wil geven omdat zij eerder erg begaan waren met een bepaald personage, en meer met het feit dat ze willen laten zien dat al deze componenten weldegelijk met elkaar verbonden zijn. En alles wat er in eerdere seizoenen in gang is gezet, komt in meer of mindere mate tot een conclusie. En die conclusie is niet per se rooskleurig, of geromantiseerd. Het is gewoon de conclusie van een verhaal over mensen die proberen te doen wat zij denken dat goed is. Of het nou drugdealers, politieagenten of goedwillende burgemeesters zijn.
Gelukkig is het niet alleen maar kommer en kwel. Net als eerdere seizoenen kent het vijfde seizoen (kleine) triomfen voor verschillende personages. Vaak niet op het gebied waar ze het verwacht hadden, maar waar bijvoorbeeld Bunny Colvin (Robert Wisdom) faalde als politieagent en schoolhervormer, boekt hij op kleinere schaal een groot succes als pleegvader van Namond, zo zien we in dit seizoen. En zo vinden veel grote en kleine personages toch voldoening, omdat ze tenminste één aspect kunnen verbeteren in een wereld die ze onmogelijk in hun eentje kunnen veranderen. En dit seizoen kent veel Bubbels (Andre Royo), heel veel Bubbels, en dat is natuurlijk de échte held van de serie.
Volg The WireThe Wire is geen makkelijke serie, zelfs wanneer je na het eerste seizoen de straattaal onder de knie krijgt en begrijpt wat een ‘re-up’ is, of waarom men telkens ‘five-0’ schreeuwt. Deze serie probeert een verhaal te vertellen. Geen mooi verhaal, geen lief verhaal, geen verhaal met een happy end, gewoon een verhaal over hoe de wereld werkt. Ieder seizoen is een hoofdstuk van dit verhaal, en de serie koppelt de verschillende werelden die ieder seizoen centraal staan op briljante wijze, vooral in dit vijfde en laatste seizoen.
In het vierde seizoen stond een school centraal, en zagen we dat voor een aantal inwoners van Baltimore al op jonge leeftijd wordt bepaald voor wat voor leven zij geschikt zijn; een leven op de hoek van de straat. En hoewel de nieuwe burgemeester Carcetti (Aiden Gillen)het ooit zo goed bedoelde, moet hij in het vijfde seizoen zijn beloftes aan de politie breken en gaat het gros van het overheidsgeld naar het falende schoolsysteem dat we zo goed leerden kennen in het vorige seizoen. En dat is precies wat the Wire zo goed doet; het laat één kant van het verhaal zien, dat uiteindelijk een andere kant van het verhaal beïnvloedt en al snel wordt duidelijk dat alles één grote puinhoop is waarin de verschillende componenten onmogelijk los van elkaar kunnen worden gezien. En dus begrijpen we de frustratie van onze antiheld McNulty (Dominic West)maar al te goed wanneer hij niet over de middelen beschikt om zaken te behandelen die er écht toe doen, maar tegelijkertijd begrijpen we ook hoe het zover heeft kunnen komen.
Omdat McNulty niet over de juiste middelen beschikt, neemt hij het heft in eigen handen en manipuleert hij bewijsmateriaal, totdat de hele stad denkt dat er een seriemoordenaar actief is in Baltimore, die zich richt op dakloze mannen. Dit alles doet hij om de beleidsmakers te misleiden om meer geld aan de politie te geven om gedegen onderzoek te kunnen doen (in andere delicten, maar dat zegt Jimmy er natuurlijk niet bij). De meningen van trouwe kijkers over deze actie van McNulty zijn verdeeld, sommigen vinden dat het niks nieuws is voor de onberekenbare dronkenlap, ikzelf zit meer in het kamp dat vindt dat McNulty nog net dat stukje rechtschapenheid had om zijn vingers hier niet aan te branden. Maar als the Wire ons ook maar iets heeft geleerd in de vorige vier seizoenen, is het wel dat niet iedere crimineel gewetenloos is, en niet iedere held zonder misstappen is gekomen tot waar hij is. Enfin, of je het nu realistisch vindt dat McNulty bewijsmateriaal manipuleert of niet (in een serie die wordt geroemd om het realisme), de door McNulty gefabriceerde Red Ribbon Killer brengt een balletje aan het rollen. Wat zeg ik, een balletje? Het brengt een hele lawine in beweging. En zo maken we kennis met de journalisten en redacteuren van the Baltimore Sun, de krant die de verhalen die wij als kijker van binnenuit mogen meemaken, bij de inwoners van Baltimore bezorgt. En bij the Sun blijken hiërarchie en geldproblemen net zo’n strop als bij de dealers, de haven, de scholen en de politie. Het weerhoudt hen allen om juist dat te doen wat echt telt, wat uiteindelijk een blijvend verschil kan maken.
Dit laatste hoofdstuk in het grauwe verhaal dat the Wire heet, is niet het meest solide van de vijf. Het personeel van the Sun en de ‘crew’ van Marlo Stanfield (Jamie Hector) behoren niet tot de groep van zeer sterke personages die de serie heeft voortgebracht. Toch gaat het voor mij de boeken in als een zeer krachtig laatste seizoen, omdat het alle losse eindjes aan elkaar knoopt. The Wire laat bepaalde personages links liggen zodra de setting waarin ze zich bevinden niet langer centraal staat, omdat het seizoen eindigt. Het vijfde seizoen biedt een glimp van veel van deze personages. Dit heeft uiteindelijk waarschijnlijk minder te maken met of de serie zijn kijkers genoegdoening wil geven omdat zij eerder erg begaan waren met een bepaald personage, en meer met het feit dat ze willen laten zien dat al deze componenten weldegelijk met elkaar verbonden zijn. En alles wat er in eerdere seizoenen in gang is gezet, komt in meer of mindere mate tot een conclusie. En die conclusie is niet per se rooskleurig, of geromantiseerd. Het is gewoon de conclusie van een verhaal over mensen die proberen te doen wat zij denken dat goed is. Of het nou drugdealers, politieagenten of goedwillende burgemeesters zijn.
Gelukkig is het niet alleen maar kommer en kwel. Net als eerdere seizoenen kent het vijfde seizoen (kleine) triomfen voor verschillende personages. Vaak niet op het gebied waar ze het verwacht hadden, maar waar bijvoorbeeld Bunny Colvin (Robert Wisdom) faalde als politieagent en schoolhervormer, boekt hij op kleinere schaal een groot succes als pleegvader van Namond, zo zien we in dit seizoen. En zo vinden veel grote en kleine personages toch voldoening, omdat ze tenminste één aspect kunnen verbeteren in een wereld die ze onmogelijk in hun eentje kunnen veranderen. En dit seizoen kent veel Bubbels (Andre Royo), heel veel Bubbels, en dat is natuurlijk de échte held van de serie.
Reacties (0)