The Handmaid’s Tale - seizoen 3

Praise Be!

Als trouwe fan van The Handmaid’s Tale moeten deze twee woorden je bekend in de oren klinken. Zo mij ook, en ik had nooit gedacht deze woorden zelf ook echt eens te denken, maar niets is minder waar. Na het zien van de laatste episode genaamd ‘Mayday' (ook wel: SOS) van het derde seizoen was daar eindelijk iets rooskleurigs waarop we met z’n allen hebben gewacht: “Praise Be!” Het derde seizoen had naar mijn mening wat opstartproblemen, maar de laatste minuten hiervan zijn erg veelbelovend. Daarentegen zou het The Handmaid’s Tale niet zijn als de laatste aflevering geen heftige gebeurtenis laat zien die vragen naar het vervolg opwekt.



In het eerste seizoen is ons een beeld gegeven van een toekomstig Amerika, nu ook wel een theocratie genaamd Gilead. Een groep religieuze fundamentalisten heeft de macht gegrepen en een maatschappij gecreëerd met één prioriteit: de voortplanting. Vruchtbare vrouwen dienen als seksslavinnen (handmaid’s) van de rijke machtige Commanders. Over het algemeen is het een middeleeuwse beschaving met de technologie van de toekomst. Vrouwen zijn niet toegestaan te lezen, schrijven, autorijden, een beroep uit te oefenen et cetera, maar zij horen zich bezig te houden met huishoudelijke taken. De serie vertelt het verhaal van de protagonist June Osborne, in de eerste seizoenen als Offred (‘of Commander Fred), die ons in de dialoog haar gedachten vertelt, aangezien zij ze nooit zal mogen verwoorden. Het verhaal klinkt als je het hoort onrealistisch, maar als je eenmaal bent begonnen vraagt 0,001% van je brein zich af: ‘maar wat als...?’

Het tweede seizoen eindigt met een ontsnappingspoging van Emily en June’s dochter Nichole, die mede dankzij Commander Lawrence tot stand is gekomen. Tot ongenoegen van veel kijkers heeft June besloten te blijven omdat ze kosten wat het kost haar dochter Hannah zal terugvinden. Na het tweede seizoen waren de twee vragen dan ook: zullen Emily en Nichole het halen tot Canada en wat zal er gebeuren met June? Het derde seizoen begint exact waar het tweede seizoen eindigt. Zoals we van showrunner Bruce Miller verwacht zijn, bestaat ook dit seizoen uit een prachtige scenografie en hartverscheurende blikken van Elisabeth Moss.

You are scared. But maybe we are stronger than we think we are. - June Osborne

In het derde seizoen krijgt June een nieuwe post aangewezen in een huishouden dat niet handelt zoals de meesten. Persoonlijk vond ik dit een slimme actie aangezien het allerlei mogelijkheden biedt voor nieuwe verhaallijnen. Gezien de relatieproblemen tussen Fred en Serena die zich eind tweede seizoen al opdeden, leek mij dit ook de enige keus. Daarnaast krijgen we nieuw content over het ‘normale’ leven buiten Gilead zoals wij gewend zijn en krijgen we ein-de-lijk de backstory van een gecompliceerd personage. Ook de pas geïntroduceerde personages Commander Lawrence en zijn Wife Eleanor spelen dit seizoen een rol, maar aan welke kant staan zij eigenlijk?



Als ik moet kiezen wat The Handmaid’s Tale vooral onderscheidt ten opzichte van andere series, is het dan toch wel de complexiteit van haar personages. Natuurlijk heb je in een dystopisch verhaal als dit zekere protagonisten en antagonisten, maar bijna elk karakter is interessant genoeg om er meer van te willen zien. Een goed voorbeeld is Serena Joy, Wife van Commander Fred Waterford. Ondanks het feit dat zij een van de meest gemene, achterbakse personages is van de show, weet Yvonne Strahovski haar zo neer te zetten dat je soms twijfelt of ze heel misschien niet toch nog een tweede kans verdient (en dit daarna onmiddellijk bespijt). En geloof mij: dit seizoen zijn haar twistende acties zeker weer van de partij.

Een ander sterk punt is de geloofwaardigheid van het verhaal. Het genre mag dan wel science fiction zijn, maar de gebeurtenissen komen soms dichter bij de realiteit dan wenselijk. Dit wordt versterkt door flashbacks door de afleveringen heen die ook dit seizoen niet ontbreken. Het effect van het gebruik hiervan op ons als kijker is dat we nu nog meer realiseren dat het verhaal zich in de toekomst afspeelt, en de Handmaid’s hetzelfde leven leidden als jij en ik.

In het tweede seizoen kregen we een glimp van het verzet dat bestond uit een netwerk van martha’s. Ik zelf werd hier enthousiast door en had verwacht dat dit zich zou ontwikkelen in het volgende seizoen, maar dat liet op zich wachten. Wel wordt in het derde seizoen een ander district geïntroduceerd waar kennelijk aan andere eisen wordt voldaan: Washington DC. Wanneer je dacht dat June en Janine het niet erger konden treffen; het gras bij de buren kan altijd minder groen. Het is interessant om te zien dat er dus kennelijk in andere districten ook andere regels gelden. Door het betrekken van andere districten, is er ook een kans om een nieuwe machtige Commander te introduceren: Commander Winslow en zijn Wife.

Al met al is het derde seizoen van The Handmaid’s Tale wederom van hoge kwaliteit, maar ben ik van mening dat de showrunners er nóg meer hadden kunnen uithalen. Nu is dit moeilijk te beargumenteren zonder al te veel te verklappen van het plot, maar zelf had ik graag wat meer gezien over het wel en wee van de rest van de maatschappij: zoals de Econowives en de 'onvrouwen' in de koloniën. Ook de opbouw naar de cliffhanger in aflevering dertien had wat mijn part wat vlotter mogen verlopen. Ondanks mijn misschien iets wat kritische commentaar, is The Handmaid’s Tale een televisieserie dat qua niveau zeker boven de meeste andere series staat. Na het eerste seizoen heeft het een plaats in mijn persoonlijke top drie weten te veroveren en na dit derde seizoen is dit niet verandert.

Zoals de NRC beschrijft: “geen enkele serie is zo afgrijselijk en tegelijk zo wonderschoon”. Kun jij ook niet wachten tot het vierde seizoen?