9
Desmond Noordermeer geeft "Stranger Things - Seizoen 1" een 9.
Geschreven door Desmond Noordermeer op 22 augustus 2016.
Leuk?
21
1
Bekijk stemmen
Stranger Things - Seizoen 1
Een gewoon mens vervangt zijn lamp als het licht begint te flikkeren. Er kan technisch iets mis zijn of misschien is het wel een teken. Wat nou als het flikkerend licht iemand is die contact met je probeert te maken? Het klinkt als iets heel vreemds. Eng vooral. In het geval van Stranger Things is het pas één van de vreemde dingen die je te wachten staat.
Het begint allemaal in het plaatsje Hawkins in Indiana. Na een avondje Dungeons & Dragons vertrekken een groep jongens naar huis. Niets aan de hand, lijkt het. Totdat de volgende ochtend blijkt dat één van deze jongens is verdwenen. De politie, de overgebleven drie jongens en de moeder van de vermiste Will, Joyce Byers (Winona Ryder, Show Me A Hero) staan voor een compleet raadsel. Het raadsel wordt nog verder gevoed door de plotselinge verschijning van een meisje met een bijna compleet kaalgeschoren hoofd, welke aangeeft de verblijfplaats van Will (Noah Schnapp) te weten. Om meer van het verhaal te vertellen zou werkelijk zonde zijn. Zonder al te veel te verklappen ontvouwt het verhaal zich in een sci-fi/thriller waarin de jongens en de moeder op hun eigen manier op zoek gaan naar de vermiste Will.
In eerste instantie geeft de serie je misschien een verkeerd beeld door. Door van de hoofdpersonages jongens van twaalf te maken en je direct mee te sleuren in hun bordspel van Dungeons & Dragons lijkt het even alsof je een kinderserie hebt aangezet. Later blijkt dit allemaal bedoeld te zijn om je te kunnen verplaatsen in hun denkbeeld. Het is wel degelijk een volwassen serie met volwassen thema’s, maar deze worden voornamelijk bekeken vanuit het oogpunt van de jongens. Dat zorgt voor grappige situaties, zoals wanneer er een gevecht uitbreekt en het personage Dustin (Gaten Matarazzo) aangeeft dat degene die als eerste duwde sorry moet zeggen en de hand moet schudden. Daarnaast zorgt het ook weer voor interessante wendingen, aangezien kinderen natuurlijk nog een bepaalde nieuwsgierigheid hebben die volwassenen ontgroeid zijn. Het maakt Stranger Things anders dan anderen. Het is moeilijk met kinderen te werken in series en films, maar de makers slagen er hier zeer goed in. Geen moment heb ik mij geïrriteerd aan het acteerwerk of de geloofwaardigheid. Dat is erg knap. Overigens stellen de volwassen acteurs ook zeker niet teleur, waarin natuurlijk Winona Ryder als Will´s moeder een bijzondere naam is. Een gebroken, emotioneel uitgeputte vrouw die haar laatste sprankje hoopt blijft behouden. Ze speelt het met verve.
[image-67856]
Nog niet overtuigd dat Stranger Things geen kinderserie is? Naar mate de serie vordert zitten er een aantal scénes in die zeker niet hadden misstaan in een horrorfilm. Het voelt daarom vaak alsof je naar een verfilming van een Stephen King boek zit te kijken. Die schrijver lijkt overigens niet de enige inspiratie te zijn geweest voor de serie. Ook Steven Spielberg en John Carpenter zullen scenes uit hun films herkennen. Dat zijn leuke hommages, die door het tijdsbeeld ook helemaal op hun plaats lijken. Stranger Things speelt zich af in de jaren ’80. Dit is duidelijk aan de hele vormgeving van de serie. Van de begintitels (die doen denken aan de opening van een horrorklassieker) tot de muziek (de band The Clash speelt bijvoorbeeld een vrij grote rol). Ook een leuke tip: let eens op de kamers van de jongens. In elke kamer is wel een poster van een bekende horrorfilm uit de jaren ’80 te vinden. Deze kleine dingen alleen al maken het waard om de serie een keer de kans te geven. The Duffer Brothers, die alles schreven en regisseerden, kunnen trots zijn. De serie ziet er op elk vlak werkelijk gelikt uit.
Voor een Netflix Original is de serie vrij kort te noemen met zijn 8 afleveringen. Dat betekent niet dat het verhaal geen kans krijgt om zich goed te ontwikkelen. Dit eerste seizoen heeft een duidelijk begin en eind. Daarnaast had ik na het zien van het einde ook niet meteen het gevoel dat de serie langer had mogen zijn. De lengte is precies goed. Hoe dan ook is er inmiddels een tweede seizoen aangekondigd. Wat mij betreft had het ook prima bij een seizoen mogen blijven. Toch blijf ik geïnteresseerd in wat de serie mij nog meer zal brengen. Ik gok op een hele hoop meer vreemde dingen.
Het begint allemaal in het plaatsje Hawkins in Indiana. Na een avondje Dungeons & Dragons vertrekken een groep jongens naar huis. Niets aan de hand, lijkt het. Totdat de volgende ochtend blijkt dat één van deze jongens is verdwenen. De politie, de overgebleven drie jongens en de moeder van de vermiste Will, Joyce Byers (Winona Ryder, Show Me A Hero) staan voor een compleet raadsel. Het raadsel wordt nog verder gevoed door de plotselinge verschijning van een meisje met een bijna compleet kaalgeschoren hoofd, welke aangeeft de verblijfplaats van Will (Noah Schnapp) te weten. Om meer van het verhaal te vertellen zou werkelijk zonde zijn. Zonder al te veel te verklappen ontvouwt het verhaal zich in een sci-fi/thriller waarin de jongens en de moeder op hun eigen manier op zoek gaan naar de vermiste Will.
In eerste instantie geeft de serie je misschien een verkeerd beeld door. Door van de hoofdpersonages jongens van twaalf te maken en je direct mee te sleuren in hun bordspel van Dungeons & Dragons lijkt het even alsof je een kinderserie hebt aangezet. Later blijkt dit allemaal bedoeld te zijn om je te kunnen verplaatsen in hun denkbeeld. Het is wel degelijk een volwassen serie met volwassen thema’s, maar deze worden voornamelijk bekeken vanuit het oogpunt van de jongens. Dat zorgt voor grappige situaties, zoals wanneer er een gevecht uitbreekt en het personage Dustin (Gaten Matarazzo) aangeeft dat degene die als eerste duwde sorry moet zeggen en de hand moet schudden. Daarnaast zorgt het ook weer voor interessante wendingen, aangezien kinderen natuurlijk nog een bepaalde nieuwsgierigheid hebben die volwassenen ontgroeid zijn. Het maakt Stranger Things anders dan anderen. Het is moeilijk met kinderen te werken in series en films, maar de makers slagen er hier zeer goed in. Geen moment heb ik mij geïrriteerd aan het acteerwerk of de geloofwaardigheid. Dat is erg knap. Overigens stellen de volwassen acteurs ook zeker niet teleur, waarin natuurlijk Winona Ryder als Will´s moeder een bijzondere naam is. Een gebroken, emotioneel uitgeputte vrouw die haar laatste sprankje hoopt blijft behouden. Ze speelt het met verve.
[image-67856]
Nog niet overtuigd dat Stranger Things geen kinderserie is? Naar mate de serie vordert zitten er een aantal scénes in die zeker niet hadden misstaan in een horrorfilm. Het voelt daarom vaak alsof je naar een verfilming van een Stephen King boek zit te kijken. Die schrijver lijkt overigens niet de enige inspiratie te zijn geweest voor de serie. Ook Steven Spielberg en John Carpenter zullen scenes uit hun films herkennen. Dat zijn leuke hommages, die door het tijdsbeeld ook helemaal op hun plaats lijken. Stranger Things speelt zich af in de jaren ’80. Dit is duidelijk aan de hele vormgeving van de serie. Van de begintitels (die doen denken aan de opening van een horrorklassieker) tot de muziek (de band The Clash speelt bijvoorbeeld een vrij grote rol). Ook een leuke tip: let eens op de kamers van de jongens. In elke kamer is wel een poster van een bekende horrorfilm uit de jaren ’80 te vinden. Deze kleine dingen alleen al maken het waard om de serie een keer de kans te geven. The Duffer Brothers, die alles schreven en regisseerden, kunnen trots zijn. De serie ziet er op elk vlak werkelijk gelikt uit.
Voor een Netflix Original is de serie vrij kort te noemen met zijn 8 afleveringen. Dat betekent niet dat het verhaal geen kans krijgt om zich goed te ontwikkelen. Dit eerste seizoen heeft een duidelijk begin en eind. Daarnaast had ik na het zien van het einde ook niet meteen het gevoel dat de serie langer had mogen zijn. De lengte is precies goed. Hoe dan ook is er inmiddels een tweede seizoen aangekondigd. Wat mij betreft had het ook prima bij een seizoen mogen blijven. Toch blijf ik geïnteresseerd in wat de serie mij nog meer zal brengen. Ik gok op een hele hoop meer vreemde dingen.
Over de auteur, Desmond Noordermeer
Desmond is een student Media & Entertainment Management die, in principe, elke serie wel een kans wil geven. Waar veel seriekijkers het Nederlandse aanbod verafschuwen, kan hij er vaak wel zijn plezier in vinden. Ja, zelfs in series als bijvoorbeeld Costa! Wat dat betreft is zijn smaak dan ook enorm breed, met favorieten variërend van The Leftovers, Twin Peaks en How to Get Away with Murder, tot Rita, Modern Family en Gooische Vrouwen. Van zware drama’s tot bizarre komedies, het komt allemaal voorbij in zijn kijklijst. Toch trekken de series met grootse mysteries hem altijd nog het meest. Sinds 2016 heeft Desmond zich toegevoegd aan het schrijversteam van MijnSerie.
Meer recensies van Desmond Noordermeer
Reacties (12)