Leuk?
1
4
Bekijk stemmen
Stella Blomkvist - Seizoen 1
‘Glossy neo noir’: dat zou volgens de flaptekst de beste typering zijn voor de IJslandse detectiveserie Stella Blómkvist. Van dat subgenre had u waarschijnlijk nog nooit gehoord, net als ik. Een ‘neo noir’ is volgens Wikipedia een filmstijl waarbij de karaktertypen, plotelementen, setting en/of visuele stijl van de klassieke film noir vermengd worden met andere filmgenres. Dit soort films worden ook wel ‘cross-overs’ genoemd. Dat werpt de vraag op waarmee de detectiveserie Stella Blómkvist dan een cross-over is. Maar laten we eerst naar het verhaal kijken.
De serie ontleent haar naam aan de hoofdpersoon (Heida Reed), een weinig orthodoxe advocaat die je gerust een levensgenieter noemen mag. Ze houdt van seks, drank – ‘Johnny’ - ofwel Johnny Walker whisky – en geld. En niet te vergeten avontuur, want waar andere juristen liever de eer aan een ander gunnen, gaat zij er vol tegenaan. Zelfs als de problemen in stapels op de loer liggen. Dat blijkt meteen al in het eerste verhaal. Blómkvist wordt ingehuurd om een kleine crimineel te verdedigen die verdacht wordt van moord op de assistente van de IJslandse premier. Ze ontdekt al gauw een wereld die voor de buitenwacht zorgvuldig verborgen moet blijven. De premier en zijn invloedrijke vrienden houden namelijk wel van een feestje, met veel schaars geklede vrouwen vooral. Nu hoeft dat op zich geen probleem te zijn, maar een politicus maakt dat bijzonder chantabel, zeker als blijkt dat er geheime opnames van die seksfeestjes zijn gemaakt. Die opnamen zijn opgeborgen in een blauwe koffer. Waar die verstopt is, is voor de meeste betrokkenen een raadsel, maar niet voor Stella. Wat denkwerk brengt haar al snel bij de vindplaats, waarna ze haar vriendin Gunna (Kristin Bora Haraldsdóttir) vraagt de bestanden te ontcijferen. En dat is geen eenvoudig karwei, want ze zijn vakkundig gecodeerd.
Die blauwe koffer, die in werkelijkheid overigens een klein speelgoedkoffertje blijkt te zijn, speelt ook een rol in het tweede verhaal, al is het minder prominent. De minister van Binnenlandse Zaken, Dagbjört (Sara Dögg Asgeirsdóttir), vraagt Stella om Thorunn, de dochter van een vriendin te verdedigen. Het meisje wordt verdacht van moord op haar tante en die verdenking blijkt niet ongegrond. De jongedame in kwestie maakt namelijk deel uit van een weinig frisse vriendengroep, die de meest vreselijke dingen op zijn kerfstok heeft. Mishandeling, verkrachting en moord: het is er allemaal. Toch blijft Thorunn ontkennen. Langzaam maar zeker ontdekt Stella dat ook de vermoorde vrouw geen lieverdje was; een keiharde zakenvrouw die om puur egoïstische redenen een rol speelde in de misdrijven van de jongelui.
Chantage is een belangrijk thema in het derde verhaal. IJsland heeft het eiland Grimsey aan China verkocht, dat er een haven wil bouwen die belangrijk is voor zijn noordelijke vaarroute. De premier ziet geen bezwaar, maar heeft niet al zijn bewindslieden achter zich. Daarom willen de Chinezen extra druk op hem zetten en daarbij moet de blauwe koffer een belangrijke rol spelen. De enige die weet waar die koffer is, is Stella en dat weten de Chinezen ook. Voor het eerst in de hele serie verkeert haar leven serieus in gevaar.
Zo bezien zou je de serie best spannend kunnen noemen, maar zo heb ik het toch niet ervaren. Om dat te begrijpen moeten we teruggaan naar het begin. Met welk genre is deze serie een cross-over? Je zou zeggen met een glossy, ware het niet dat glossy’s tijdschriften zijn. Natuurlijk kun je het wat minder streng opvatten en ervan uitgaan dat ‘glossy’ in dit geval verwijst naar glitter & glamour. Maar dat valt nog best mee. Stella gaat weliswaar stijlvol gekleed en haar appartement heeft een dito interieur; maar meer niet. Nee, Stella Blómkvist is in mijn ogen een cross-over met een parodie, een enigszins spottende nabootsing van een serieus genre: de detectiveserie. Ik slaagde er geen moment in het verhaal en zijn personages serieus te nemen. Het zijn schertsfiguren in plaats van mensen van vlees en bloed (zoals het in een kwaliteitsserie hoort). Tel daarbij op dat het verhaal flinterdun is en van de toevalligheden, niet nader geduide verwikkelingen en flauwekul aan elkaar hangt en ik ben niet echt overtuigd.
Als ik af ga op de reacties op het internet, ben ik schijnbaar de enige die kritisch over de serie is. De kijkers van de bekende website IMDB.com gaven de avonturen van Stella Blómkvist bijvoorbeeld zelfs een dikke 9. Dat ik de serie toch nog een 6 geef, komt simpelweg doordat ik het subgenre ‘glossy neo noir’ niet ken en dat is toch het juiste referentiekader voor een beoordeling. Daarom stel ik me in dit geval maar wat terughoudend op. Maar een tweede seizoen – dat komt er vast en zeker – hoef ik echt niet te zien.
Volg Stella BlómkvistDe serie ontleent haar naam aan de hoofdpersoon (Heida Reed), een weinig orthodoxe advocaat die je gerust een levensgenieter noemen mag. Ze houdt van seks, drank – ‘Johnny’ - ofwel Johnny Walker whisky – en geld. En niet te vergeten avontuur, want waar andere juristen liever de eer aan een ander gunnen, gaat zij er vol tegenaan. Zelfs als de problemen in stapels op de loer liggen. Dat blijkt meteen al in het eerste verhaal. Blómkvist wordt ingehuurd om een kleine crimineel te verdedigen die verdacht wordt van moord op de assistente van de IJslandse premier. Ze ontdekt al gauw een wereld die voor de buitenwacht zorgvuldig verborgen moet blijven. De premier en zijn invloedrijke vrienden houden namelijk wel van een feestje, met veel schaars geklede vrouwen vooral. Nu hoeft dat op zich geen probleem te zijn, maar een politicus maakt dat bijzonder chantabel, zeker als blijkt dat er geheime opnames van die seksfeestjes zijn gemaakt. Die opnamen zijn opgeborgen in een blauwe koffer. Waar die verstopt is, is voor de meeste betrokkenen een raadsel, maar niet voor Stella. Wat denkwerk brengt haar al snel bij de vindplaats, waarna ze haar vriendin Gunna (Kristin Bora Haraldsdóttir) vraagt de bestanden te ontcijferen. En dat is geen eenvoudig karwei, want ze zijn vakkundig gecodeerd.
Die blauwe koffer, die in werkelijkheid overigens een klein speelgoedkoffertje blijkt te zijn, speelt ook een rol in het tweede verhaal, al is het minder prominent. De minister van Binnenlandse Zaken, Dagbjört (Sara Dögg Asgeirsdóttir), vraagt Stella om Thorunn, de dochter van een vriendin te verdedigen. Het meisje wordt verdacht van moord op haar tante en die verdenking blijkt niet ongegrond. De jongedame in kwestie maakt namelijk deel uit van een weinig frisse vriendengroep, die de meest vreselijke dingen op zijn kerfstok heeft. Mishandeling, verkrachting en moord: het is er allemaal. Toch blijft Thorunn ontkennen. Langzaam maar zeker ontdekt Stella dat ook de vermoorde vrouw geen lieverdje was; een keiharde zakenvrouw die om puur egoïstische redenen een rol speelde in de misdrijven van de jongelui.
Chantage is een belangrijk thema in het derde verhaal. IJsland heeft het eiland Grimsey aan China verkocht, dat er een haven wil bouwen die belangrijk is voor zijn noordelijke vaarroute. De premier ziet geen bezwaar, maar heeft niet al zijn bewindslieden achter zich. Daarom willen de Chinezen extra druk op hem zetten en daarbij moet de blauwe koffer een belangrijke rol spelen. De enige die weet waar die koffer is, is Stella en dat weten de Chinezen ook. Voor het eerst in de hele serie verkeert haar leven serieus in gevaar.
Zo bezien zou je de serie best spannend kunnen noemen, maar zo heb ik het toch niet ervaren. Om dat te begrijpen moeten we teruggaan naar het begin. Met welk genre is deze serie een cross-over? Je zou zeggen met een glossy, ware het niet dat glossy’s tijdschriften zijn. Natuurlijk kun je het wat minder streng opvatten en ervan uitgaan dat ‘glossy’ in dit geval verwijst naar glitter & glamour. Maar dat valt nog best mee. Stella gaat weliswaar stijlvol gekleed en haar appartement heeft een dito interieur; maar meer niet. Nee, Stella Blómkvist is in mijn ogen een cross-over met een parodie, een enigszins spottende nabootsing van een serieus genre: de detectiveserie. Ik slaagde er geen moment in het verhaal en zijn personages serieus te nemen. Het zijn schertsfiguren in plaats van mensen van vlees en bloed (zoals het in een kwaliteitsserie hoort). Tel daarbij op dat het verhaal flinterdun is en van de toevalligheden, niet nader geduide verwikkelingen en flauwekul aan elkaar hangt en ik ben niet echt overtuigd.
Als ik af ga op de reacties op het internet, ben ik schijnbaar de enige die kritisch over de serie is. De kijkers van de bekende website IMDB.com gaven de avonturen van Stella Blómkvist bijvoorbeeld zelfs een dikke 9. Dat ik de serie toch nog een 6 geef, komt simpelweg doordat ik het subgenre ‘glossy neo noir’ niet ken en dat is toch het juiste referentiekader voor een beoordeling. Daarom stel ik me in dit geval maar wat terughoudend op. Maar een tweede seizoen – dat komt er vast en zeker – hoef ik echt niet te zien.
© Sjónvarp Símans
Reacties (3)