Rocco Schiavone - Seizoen 2

Het tweede seizoen van de Italiaanse reeks Rocco Schiavone is een prima vervolg op het eerste seizoen. De basis is serieuzer van toon, maar de eigenzinnige humor wordt niet vergeten. Deze recensie bevat spoilers als je het eerste seizoen nog niet gezien hebt.

Dit seizoen borduurt naadloos voort op het eerste seizoen. De eerste aflevering staat in het teken van de ontwikkelingen rond de moord op de vrouw van Rocco.

Dit seizoen borduurt naadloos voort op het eerste seizoen.

Het geeft een inkijkje in de wereld van commissaris Schiavone toen hij nog in Rome leefde en werkte. De overige drie afleveringen spelen zich af in het door Rocco verfoeide Aosta. Hoewel de haat – liefde verhouding met het noorden van Italië dit seizoen wat minder nadrukkelijk een rol speelt.

De zoektocht naar de moordenaar van zijn vriendin in het eerste seizoen duurt voort. Sebastiano Carruci (Francesco Acquaroli, Suburra) gaat solo op pad om de moordenaar te vinden. Het zorgt voor onrust in de (criminele) vriendengroep van Rocco. Het levert de commissaris ook een gespannen relatie op met zijn werkgever. Daarnaast kent ook zijn werk in Aosta de nodige uitdagingen.

In het politieteam van Rocco rommelt het ook. Vooral door een verbroken relatie en de jaloezie die daarmee samen gaat. Rocco zelf speelt daar ook een rol in. Italo (Ernesto D'Argenio, Scuadra Antimaffia – Palermo oggi), de agent die niet tegen bloed en dode lichamen kan, staat wat meer op de achtergrond. Marina (Isabella Ragonese) treedt meer op de voorgrond. Het schema van Rocco om aan te geven hoe 'shit' iets is heeft inmiddels een prominente plaats gevonden binnen het team.

Rocco wordt daarnaast gecharmeerd door zijn buurjongen. Een jongen die er, mede door de afwezigheid van zijn ouders, een geheel eigen leefwijze op nahoudt.

Dat de norse, maar toch zo sociale, Rocco en zijn collega acteurs verder in hun rol gegroeid zijn helpt mee om steeds enthousiaster te worden over deze televisieserie.

De hond Lupa die opgevangen is door Rocco is nog steeds van de partij. De hond heeft als eigenaardigheid dat hij verdwijnt onder elk vloertapijt. Het levert regelmatig komische taferelen op.

Er zijn inmiddels drie seizoenen verschenen van Rocco Schiavone. Gezien de kwaliteit van dit seizoen kan ik niet wachten om dit derde seizoen te zien. Er zijn nog voldoende open eindjes. De acteurs en de schrijvers zijn erin geslaagd om dit seizoen nog beter te maken dan het eerste. Het was fijn om de twee seizoenen, met dank aan Lumière, achter elkaar te zien. De rode draad loopt immers door beide seizoenen heen. Bovendien was er zo voldoende ruimte om gewend te zijn aan de donkere, eigenzinnige humor. Dat de norse, maar toch zo sociale, Rocco en zijn collega acteurs verder in hun rol gegroeid zijn helpt mee om steeds enthousiaster te worden over deze televisieserie.