Leuk?
0
0
Bekijk stemmen
Once Upon a Time in Wonderland - Eerste aflevering
Once Upon a Time in Wonderland moet aan een aantal verwachtingen voldoen. Het is niet voor niets een van de meest belovende series dit seizoen. De serie is om verschillende redenen uniek. Het is een spin-off van de succesvolle lopende serie Once Upon a Time, die verhalen put uit Disney’s rijke, magische geschiedenis van sprookjes. De serie is besteld op basis van een zeventien minuten durende clip, in plaats van de normale volle eerste aflevering. En het speelt zich af in Wonderland, een van de meest magische werelden uit de literatuur. Dit schept hoge verwachtingen, zeker omdat de moederserie niet altijd even sterk is. Bevalt Once Upon a Time dan is Wonderland zeker de moeite waard. Zo niet, dan is ‘Down the Rabbit Hole’ misschien niet overtuigend genoeg.
De serie begint na Alice’s avontuur in Wonderland. Haar vader verklaart haar voor gek en sluit haar op in een gesticht. Alice verliest langzaam de hoop ondanks dat ze af en toe nog terugkeert. Als ze een jonge vrouw is ontmoet Alice (Sophie Lowe, Adore) de geest Cyrus (Peter Gadiot, Hot Mess), uit Agraba (ja, die ja, alleen dan jonger en minder blauw). Alice en Cyrus worden verliefd op elkaar en hij vraagt haar zelfs ten huwelijk. Tot de Rode Koningin (Emma Rigby, Prisoners Wives) hem van een rots afduwt en hij in een kokende zee valt. Eenmaal teruggekeerd in het gesticht stopt Alice met geloven in Wonderland. Tot Knave (Michael Save, Being Human), een personage uit het boek, haar komt redden en vertelt dat Cyrus misschien nog leeft.
‘Down the Rabbit Hole’ is rijk aan avonturen en heeft een duidelijke missie. Helaas is het nergens spannend. Natuurlijk zal Cyrus nog leven en natuurlijk gaan Alice en Knave samen op weg. Daar zal geen mysterie in te vinden zijn. Sterker nog, het enige mysterie dat de serie overschaduwt is waar het over zal gaan. Het doolhof, een deurknop, het theefeest, de kolderkat en het Witte Konijn (stem van John Litgow, Dexter) passeren allen de revue in de eerste aflevering. Het zijn leuke verwijzingen naar Lewis Carroll’s boeken en Walt Disney’s animatiefilm. Qua stijl lijkt het veel op Tim Burton’s interpretatie uit 2010. Toch zal de serie over meer moeten gaan dan Alice’s bekende avonturen die nog geen drie jaar geleden op het grote scherm door velen zijn bekeken. De bekendheid werkt of enthousiasmerend of zorgwekkend. De serie zou namelijk of een reeks kunnen zijn van nieuwe, fantasievolle avonturen of het sneeuwt zichzelf onder zoals Once Upon a Time dat doet.
Een van de aspecten die de originele serie niet boeiend maakt is de onzorgvuldigheid waarmee de makers allemaal bekende figuren willen introduceren. Ook hier staat die druk er op. Er is, bijvoorbeeld, geen mogelijkheid om de Rode Koningin als slechterik te zien. Niet alleen is dit niet de Hartenkoningin, dit is een blonde, jonge vrouw met een slank figuur. Nog voor ze een derde scène heeft moet ze het afleggen tegen Jafar (Naveen Andrews, Lost). Wat Jafar en de geest uit Aladdin in Wonderland doen mag Joost weten, maar ze spelen een rol. Waarschijnlijk voor dezelfde reden dat deze serie bestaat: bekende namen verkopen goed. Zo werkt Hollywood en dat valt niet af te rekenen op de makers, maar de truc is om dan alsnog een intrigerende serie neer te zetten. Helaas lijkt Wonderland dat niet te kunnen.
Met een voorspelbaar plot, tenenkrommende computerachtergronden en absurde wendingen die weinig toevoegen charmeert de eerste aflevering geen moment. De keuze om het Witte Konijn een vast personage te maken die geheel uit de computer komt is gedurfd. Zeker omdat het er nog steeds niet uit ziet. De reddende noten komen van Lowe en Socha die niet alleen een verfrissende platonische chemie hebben maar ook zelfbewuste, actieve personages neerzetten. Alice is lief en naïef maar slaat ook drie bewakers in elkaar zonder moeite. Als Alice en Knave zichzelf uit een moeilijke situatie redden door smores te maken is het duidelijk dat de serie even serieus genomen moet worden als het originele verhaal. Tot dusver mikt de serie op hetzelfde publiek als Once Upon a Time en is vooral leuk voor families met kinderen die enthousiast worden van het zien van bekende personages (die eigenlijk alleen herkenbaar zijn als hun naam uitgesproken worden). In toekomstige afleveringen zal de serie de gebaande wegen echter moeten verlaten om van dit bekende verhaal nog een boeiende serie te maken.
Volg Once Upon a Time in WonderlandDe serie begint na Alice’s avontuur in Wonderland. Haar vader verklaart haar voor gek en sluit haar op in een gesticht. Alice verliest langzaam de hoop ondanks dat ze af en toe nog terugkeert. Als ze een jonge vrouw is ontmoet Alice (Sophie Lowe, Adore) de geest Cyrus (Peter Gadiot, Hot Mess), uit Agraba (ja, die ja, alleen dan jonger en minder blauw). Alice en Cyrus worden verliefd op elkaar en hij vraagt haar zelfs ten huwelijk. Tot de Rode Koningin (Emma Rigby, Prisoners Wives) hem van een rots afduwt en hij in een kokende zee valt. Eenmaal teruggekeerd in het gesticht stopt Alice met geloven in Wonderland. Tot Knave (Michael Save, Being Human), een personage uit het boek, haar komt redden en vertelt dat Cyrus misschien nog leeft.
‘Down the Rabbit Hole’ is rijk aan avonturen en heeft een duidelijke missie. Helaas is het nergens spannend. Natuurlijk zal Cyrus nog leven en natuurlijk gaan Alice en Knave samen op weg. Daar zal geen mysterie in te vinden zijn. Sterker nog, het enige mysterie dat de serie overschaduwt is waar het over zal gaan. Het doolhof, een deurknop, het theefeest, de kolderkat en het Witte Konijn (stem van John Litgow, Dexter) passeren allen de revue in de eerste aflevering. Het zijn leuke verwijzingen naar Lewis Carroll’s boeken en Walt Disney’s animatiefilm. Qua stijl lijkt het veel op Tim Burton’s interpretatie uit 2010. Toch zal de serie over meer moeten gaan dan Alice’s bekende avonturen die nog geen drie jaar geleden op het grote scherm door velen zijn bekeken. De bekendheid werkt of enthousiasmerend of zorgwekkend. De serie zou namelijk of een reeks kunnen zijn van nieuwe, fantasievolle avonturen of het sneeuwt zichzelf onder zoals Once Upon a Time dat doet.
Een van de aspecten die de originele serie niet boeiend maakt is de onzorgvuldigheid waarmee de makers allemaal bekende figuren willen introduceren. Ook hier staat die druk er op. Er is, bijvoorbeeld, geen mogelijkheid om de Rode Koningin als slechterik te zien. Niet alleen is dit niet de Hartenkoningin, dit is een blonde, jonge vrouw met een slank figuur. Nog voor ze een derde scène heeft moet ze het afleggen tegen Jafar (Naveen Andrews, Lost). Wat Jafar en de geest uit Aladdin in Wonderland doen mag Joost weten, maar ze spelen een rol. Waarschijnlijk voor dezelfde reden dat deze serie bestaat: bekende namen verkopen goed. Zo werkt Hollywood en dat valt niet af te rekenen op de makers, maar de truc is om dan alsnog een intrigerende serie neer te zetten. Helaas lijkt Wonderland dat niet te kunnen.
Met een voorspelbaar plot, tenenkrommende computerachtergronden en absurde wendingen die weinig toevoegen charmeert de eerste aflevering geen moment. De keuze om het Witte Konijn een vast personage te maken die geheel uit de computer komt is gedurfd. Zeker omdat het er nog steeds niet uit ziet. De reddende noten komen van Lowe en Socha die niet alleen een verfrissende platonische chemie hebben maar ook zelfbewuste, actieve personages neerzetten. Alice is lief en naïef maar slaat ook drie bewakers in elkaar zonder moeite. Als Alice en Knave zichzelf uit een moeilijke situatie redden door smores te maken is het duidelijk dat de serie even serieus genomen moet worden als het originele verhaal. Tot dusver mikt de serie op hetzelfde publiek als Once Upon a Time en is vooral leuk voor families met kinderen die enthousiast worden van het zien van bekende personages (die eigenlijk alleen herkenbaar zijn als hun naam uitgesproken worden). In toekomstige afleveringen zal de serie de gebaande wegen echter moeten verlaten om van dit bekende verhaal nog een boeiende serie te maken.
Reacties (2)