Flesh and Bone

“Het was een wanvertoning. Ik heb in de kleedkamer nog zó gehamerd op focus en dat we er vanaf minuut één bovenop moesten zitten, maar we zijn gewoon kinderlijk gemakkelijk weggetikt. Op zich is het niet erg als je tegenstander beter is, maar maak het dan goed met hard werken en klap er zo nu en dan eens flink op. Dat hebben we niet gedaan. We leken verdomme wel een stel prima ballerinas!”. Meer dan eens heb ik ontgoochelde voetbaltrainers na een verloren wedstrijd horen zeggen, dat hun spelers, wanneer ze na een lichte overtreding weer kermend van de fantoompijn over het grasveld rolden, zich hadden gedragen als een stelletje balletdanseressen. Nou, ik heb nog nooit in de VI gelezen dat Maher vijf minuten voor Cambuur – PSV met trillende handen nog snel even de loszittende nagel van zijn opgezwollen, bloedende grote teen had gepulkt om vervolgens de sterren van de hemel te spelen. Dat laatste is sinds zijn vertrek naar Eindhoven sowieso nog maar sporadisch voorgekomen, maar daar gaat het nu even niet om. Ballerinas zijn de Rambo’s van de danswereld en als die op een druilerige zondagmiddag in een halflege Adelaarshorst de Go Ahead Eagles over de knie moeten leggen, blijven ze net zo lang de achterlijn halen tot het braaksel uit al hun holtes stroomt. Sorry, dat was misschien iets teveel van het goede, maar je begrijpt wat ik wil zeggen. Laat het roze tule van de tutu’s je niet verblinden, dansers zijn slopers en dat wordt allemaal zeer fraai uit de doeken gedaan in Starz’ nieuwe vingerlikker Flesh And Bone.

Met slechts een enkeltje New York en een sporttas met wat schone onderbroeken stapt Claire in Pittsburgh in de trein. Na de nodige ellende is het namelijk hoog tijd voor nieuws. Voor spannends. Leuk spannends. Claire heeft het stof van de spitzen geblazen en de spieren weer opgerekt voor een auditie bij het zeer gerenommeerd danscollectief van Paul Grayson, een choreograaf die nog harder uit z’n stekker kan gaan dan Gordon Ramsay op een slechte dag. Zo blij als ze is wanneer ze behoort tot één van de uitverkorenen, zo zwaar krijgt ze het als ze overeind moet zien te blijven in een wereld van manipulatie, machtsmisbruik en haat en nijd. Zware kost. Helemaal als haar duistere verleden ook opeens besluit om weer aan d’r deur te kloppen.

Dat Starz is met series als Magic City, Boss, Power en Survivor’s Remorse stiekem best een lekkere verzameling met zeer uiteenlopende series aan het breien en wat mij betreft komt Flesh And Bone met stip binnen in die lijst. Nieuwsgierig naar de eerste aflevering klikte ik ‘s ochtends bij m’n bak met Cruesli op play om vervolgens zeven uur lang onafgebroken gebiologeerd naar m’n beeldscherm te staren. Ja, daar heb ik tijd voor ja. Het is Black Swan verkleed als serie. Het is ongemakkelijk, duister en confronterend, maar toch is er ook zoveel schoonheid. Het is het lelijks achter alles wat mooi is. Het is het sabbelen aan een zoete lolly en dat je dan opeens bij die zure kern komt. Als Natalie Portman en Mila Kunis je vol bij de kladden hadden in Black Swan, dan zou ik Sarah Hay (Claire), die snel naar Amsterdam moet komen om mij ten huwelijk te vragen, ook zeker een kans geven. Alsof geloofwaardig je teksten opdreunen nog niet lastig genoeg is, pliét Hay in Flesh And Bone de boel bij elkaar alsof het niks is. Ik ben natuurlijk geen balletfetisjist en heb van port de bras, relevé en développé totaal geen fromage gegeten, maar het zag er allemaal zeer profi en geloofwaardig uit. Niet dat ik nu ieder weekend in de Stadsschouwburg te vinden zal zijn voor de zoveelste contemporary vertolking van het Zwanenmeer, maar zo op de bank was zeven uur ballet prima te doen. In ieder geval beter dan de gemiddelde wedstrijd van Ajax.

www.gumstarr.com

Mijn vrouw vindt Flesh and Bone donker, traag en deprimerend, maar dat vond ze ook van True Detective. Het wil dus niets zeggen (grijns). Al mijn vrienden vinden Flesh and Bone wel goed. Ik ben dus bang dat het een echte "mannenserie" is.
Wat ik er zo tof aan vind, is dat het eens een andere kijk biedt op de toch wel wat elitaire balletwereld. Vaak is het een gore boel, vol afgunst, lijden en sadisme. En Sarah Hay zet de rol van haar leven neer, in vroegere tijden was ze een body double van Natalie Portman, maar wat voor een body! Ja, een mannenserie dus.
Ik raad de serie aan voor fans van True Detective, The Bridge en andere kwaliteitsseries met een duister en ranzig kantje.