Dahmer - Monster: The Jeffrey Dahmer Story - Seizoen 1

Sinds afgelopen september is de gelimiteerde serie Dahmer - Monster: The Jeffrey Dahmer Story op Netflix te zien. Hoewel succesvol was deze thrillerserie ook behoorlijk controversieel.

Dahmer - Monster: The Jeffrey Dahmer Story (hierna kortweg Dahmer, dat scheelt behoorlijk in het aantal woorden) is gebaseerd op het leven van de seriemoordenaar Jeffey Dahmer. Daar komt ook met name de controverse vandaan. Sommige mensen vonden namelijk dat de serie zich meer bezighield met het romantiseren van de figuur Dahmer in plaats van de nadruk te leggen op zijn vijftien slachtoffers, waarvan enkelen ook nog maar kind waren. Sommigen vonden het helemaal niet kunnen dat de serie überhaupt gemaakt werd omdat dit te pijnlijk zou zijn voor de nabestaanden van de slachtoffers. Anderen hadden er weer moeite mee dat de makers van de serie, waaronder bedenker Ryan Murphy (Ratched), zichzelf de vrijheid hadden gegeven om bepaalde gebeurtenissen aan te dikken of compleet te veranderen in het belang van de serie. Daarmee zouden de werkelijke (gruwelijke) gebeurtenissen niet meer kloppen en onrecht zijn aangedaan aan de slachtoffers. Voor al deze gegeven redenen valt wel wat te zeggen.

Om te begrijpen wat er allemaal precies in het hoofd omging van Dahmer is het juist van belang om te laten zien hoe zijn geschiedenis, van zijn kindertijd tot aan zijn volwassenheid, in elkaar steekt

Maar is een controversiële ook per definitie een slechte serie? In het geval van Dahmer kan ik niet anders concluderen dat dit niet zo is. De serie is spannend en binge-waardig, zeker nu het herfstseizoen er weer aan zit te komen. Ook kent Dahmer een zeer goede cast, geleid door Evan Peters (Mare of Easttown) als het hoofdpersonage, en is de serie uitstekend geschreven, geregisseerd en gefilmd. Dat maakt van Dahmer dus juist een hele kijkwaardige serie. Peters is geweldig in zijn moordlustige rol, die trouwens nergens echt geromantiseerd wordt.



Wanneer Dahmer uiteindelijk gearresteerd en veroordeeld wordt en in de gevangenis terecht komt ontvangt hij brieven en zelfs liefdesberichten van 'fans'. Hoe vreemd dit ook mag overkomen, dit was ten tijde van zijn gevangenschap echt zo en, (liefdes)brieven worden ontzettend vaak geschreven door vele mensen die in een seriemoordenaar een soort van 'held' zien en hem of haar hier enorm populair mee maken. Dan mag je dit als maker ook gewoon laten zien in een serie vind ik.

Behalve de aandacht alleen op Dahmer te richten is er wel degelijk ruimte om ook anderen te laten uitblinken

Behalve de aandacht alleen op Dahmer te richten is er wel degelijk ruimte om ook anderen te laten uitblinken. Niet alle vijftien slachtoffers uiteraard, dat is gewoon te veel. Maar in één emotionele aflevering gaat het ruimschoots over één van zijn slachtoffers, de dove en uitermate vriendelijke en positieve Tony. Wanneer Dahmer uiteindelijk deze charmante jongen van het leven beroofd, terwijl hij wel degelijk gevoelens voor Tony lijkt te hebben, voel je dit in elke vezel van je lijf en haat je Dahmer tot op het bot. Dus Jeffrey Dahmer wordt helemaal niet neergezet als een man die je eventueel zou kunnen bewonderen of waarvoor je begrip of medelijden zou kunnen opbrengen, integendeel zelfs.



Behalve Evan Peters en Rodney Burford in zijn acteerdebuut als Tony is ook de rest van de acteurs goed gecast en spelen zij zeer goed hun rol. Ervan rot in het vak Richard Jenkins (Six Feet Under) speelt Dahmer's vader, een man die oprecht in de war en geschrokken is wanneer hij door agenten op de hoogte wordt gebracht over wat zijn zoon de voorgaande jaren gedaan heeft. Hij geeft alles en iedereen op een bepaald moment de schuld van het beestachtige gedrag van Jeffrey en komt uiteindelijk uit bij zichzelf. Het is echter niemands schuld, behalve die van Dahmer zelf natuurlijk.

Dahmer is een heftige serie, zoveel is duidelijk. Sommige scènes gaan ver en kunnen schokkend zijn, maar niet iets wat men al niet vaker heeft kunnen zien in series. Dat er bepaalde gebeurtenissen door de makers veranderd zijn of er bij zijn verzonnen vergeef ik hen. Dit is geen documentaire, dit is fictie en alleen gebaseerd op een echt personage en een waar verhaal. De mening dat dit soort series niet meer gemaakt zouden mogen worden deel ik niet. Er zijn in het verleden en er worden vandaag de dag nog steeds talloze films en series gemaakt, boeken geschreven en liedjes uitgebracht die op een of andere manier op ware personages of (heftige) gebeurtenissen zijn gebaseerd. Bovendien is het geen recente gebeurtenis, maar heeft zich dit afgespeeld in de vroege jaren negentig, dus al meer dan dertig jaar geleden.

Er zullen nog ongetwijfeld nabestaanden in de VS zijn die dit pijnlijk vinden om te bekijken of om hiermee geconfronteerd te worden, iets wat ik zeer goed kan begrijpen. Ik hoop dan ook dat deze mensen een goede begeleiding krijgen hiermee. Maar dit soort series verbieden vind ik echt een stap te ver gaan. Dahmer, de serie en zéker niet de persoon, krijgt van mij een 8.5 omdat het, nogmaals, kwalitatief gezien simpelweg een uitstekende aanrader is.