Cowboy Bebop (2021) - Seizoen 1

Deze live-actionversie van een 25 jaar oud anime-icoon heeft een zware taak op zich genomen. Is het de makers gelukt om de avonturen van deze coole premiejagers tot leven te laten komen?

Over de eerste aflevering van Cowboy Bebop heb ik een behoorlijk positieve recensie geschreven. Daarin sprak ik de hoop uit dat de chemie tussen de acteurs nog wat zou groeien. Verder hoopte ik dat de rest van het seizoen net zo goed zou zijn of zelfs een stijgende lijn zou laten zien.

Inmiddels heb ik alle delen bekeken en daarbij de onvermijdelijke vergelijking met de oorspronkelijke anime gemaakt. Natuurlijk zullen niet alle huidige kijkers het origineel hebben bekeken. Zonder dit vergelijkingsmateriaal zal hun oordeel naar alle waarschijnlijkheid ook afwijken van mijn conclusie.

Eerst de overeenkomsten. In deze versie volgen we uiteraard ook de avonturen van Spike Spiegel (John Cho, The Exorcist) en zijn oersterke sidekick Jet Black (Mustafa Shakir, Luke Cage). De twee verdienen hun geld als futuristische premiejager, 'cowboys' genaamd. In hun ruimteschip 'Bebop' reizen ze van klus naar klus.

De mannen zijn niet altijd succesvol, wat vooral te verklaren is door hun te menselijke benadering. Ze zijn stoer en capabel genoeg, maar hun grote hart brengt ze regelmatig in de problemen. Als het erop aankomt staan ze echter hun mannetje.

Deze live-action versie heeft de vormgeving en stijl van het origineel gelukkig behouden.

In de loop van de serie komt een nieuw bemanningslid aan boord. Faye Valentine (Danielle Pineda, The Detour) is een crimineel met geheugenverlies. Eerst zit ze de heren behoorlijk dwars, maar gaandeweg ontstaat er een samenwerking. Zij heeft een andere aanpak dan de mannen en dat schudt de boel een beetje op. Ondertussen probeert ze meer te weten te komen over haar verleden.

Dwars door de activiteiten van de bemanning heen, loopt het verhaal van het verleden van Spike. Zijn vroegere daden hebben vijanden veroorzaakt die graag nog een appeltje met hem willen schillen. De gevolgen zijn van grote invloed op de relaties aan boord van de Bebop.



Ik zei al eerder dat Cowboy Bebop een van de meest sfeervolle anime-series is die er ooit is gemaakt. Ondanks de leeftijd van de anime staat de coole 'noir'-stijl nog steeds overeind. De mix van futuristische techniek met jaren '40-'50 styling doet het nog altijd goed, en de zwoele, rokerige clubs met live jazz past er uitstekend bij. Vooruit, sommige technische ontwikkelingen doen nu misschien wat ouderwets aan, maar de fans nemen dat detail toch voor lief aan.

Deze live-action versie heeft de vormgeving en stijl van het origineel gelukkig behouden. Dat is zeker een pluspunt. In het eerste deel leek de anime helemaal tot leven te komen. Vooruit, de acteurs moesten nog wat in hun rol groeien, maar de basis was goed. Dat kwam ook tot uiting in de vrij hoge waardering die ik na het eerste deel wel durfde te geven.

De eerste twee afleveringen waren vrijwel exacte kopieën van de origineel getekende tegenhangers. Daarna sloeg het nieuwe script een andere weg in. Een aantal kleinere belevenissen werd weggelaten. Het verhaal gaat nu bijna volledig over Spike Spiegel en de heropleving van zijn vroegere identiteit. De tijd heeft hem ingehaald en hij moet nu boeten voor zijn daden. Dit is overgenomen uit de anime, maar nu is het verhaal samengeperst, omgegooid en ontdaan van de diepere gevoelensslaag die het origineel wel had.

Aan het einde van deze versie krijgen we dan nog een ongeloofwaardige plottwist die een haarspeldbocht nog flauw laat lijken. Dit was duidelijk bedoeld als opstap naar een tweede seizoen, maar die gaat er volgens de laatste berichten niet komen.

Ik ben vooral teleurgesteld door het ontbreken van de diepere laag die het origineel wel voor mij heeft. De soms subtiele verschillen zullen veel Europeanen vermoedelijk ontgaan, maar zijn voor een Aziatisch publiek zeker duidelijk. Wie redelijk intiem bekend is met de Japanse cultuur en filosofie in het algemeen zal in de anime genoeg pareltjes tegenkomen. In de live-actionversie is het flink zoeken naar de restanten hiervan.

Deze versie is naar Amerikaanse leest geschoeid en dus sterk platgeslagen en existentialistische overpeinzingen ontbreken bijna volledig. De manier waarop oude vriendschappen in een oogwenk worden vergeten, is een bijna pijnlijk aandoende versimpeling van een diep verhaal. Ik vat dit op als een beledigende onderschatting van het publiek. Dat lijkt misschien wat hoogdravend, maar - bewust of onbewust - veel mensen leken dit ook te voelen. De kijkers haakten in de loop van het seizoen massaal af. Netflix wierp een blik op de dalende kijkcijfers en trok de stekker uit het project.

Dat mijn oordeel niet helemaal op een onvoldoende is geëindigd, komt omdat Anne (Tamara Tunie, Law and Order: Special Victims Unit) een interessantere rol heeft gekregen. Met haar sympathieke vertrouweling Gern (Mason Alexander Park, Bucket and Skinner's Epic Adventures) zorgt zij voor een geloofwaardige en passende versterking van het verhaal. Helaas heeft Netflix op andere punten dan weer iets te veel steken laten vallen. Zozeer zelfs, dat zelfs de gepokte en gemazelde Anne en Gern de serie ook niet meer kunnen redden.

Het is niet het eerbetoon waar ik op gehoopt had.

Netflix had alles uit de kast moeten halen en met een groter budget en beter script ten strijde moeten trekken. De originele serie is het zeker waard. Nu voelt het - zeker voor oudgedienden - meer als een toch wat halfslachtige poging om geld te verdienen. Het is niet het eerbetoon waar ik op gehoopt had. Mijn oordeel daalde dan ook behoorlijk en komt nu uit op een 6,5.