Perpetual Grace, LTD

Boven alles is Perpetual Grace, LTD een feest voor het oog, een aaneenschakeling van mooie beelden. Beelden die – als ze met een andere camera waren geschoten – ieder jaar mee zouden strijden voor de ereplekken van de International Photography Awards. Van een mooi bord kun je niet eten en Too Old To Die Young heeft recentelijk nog bewezen dat vorm niet alles is, maar laten we ook niet doen alsof schoonheid er helemaal niet toe doet. En laat Perpetual Grace, LTD nou grossieren in schoonheid.

Er gaan (genoeg) mensen zijn die Perpetual Grace, LTD te traag vinden. Te raar. Te absurd. Begrijp ik allemaal, maar ik vind ‘m heerlijk. Heerlijk zoals Fargo heerlijk was. Heerlijk zoals met name de eerste ronde van True Detective heerlijk was. Misschien niet ‘lekker-het-hele-seizoen-in-één-keer-bingen’ heerlijk, maar meer ‘onthaasttelevisie-zoals-onthaasttelevisie-bedoeld-is’ heerlijk. Deze nieuwste van Epix is niet alleen een bron van rust, het zit ook nog eens vol bizarre wendingen en is verrassend grappig. Subtiel grappig, dat wel. Iets wat eigenlijk alleen opvalt als je je als kijker niet langzaam in slaap laat sussen door een cadans die nog het meeste wegheeft van een ontspannen treinritje. Misschien zou de gebruiksaanwijzing moeten lezen dat de maximale dagelijkse dosering Perpetual Grace, LTD slechts twee afleveringen is. Bij een hogere dosis neemt de werking significant af. Concentratie is wat deze serie vraagt en wie dat op kan brengen heeft hier een goeie aan. Dus… Get it, get the rhythm, get the rhythm, there you go, there you fucking go.

Niet helemaal mijn ding deze serie. Dit zal ws niet iedereen aanspreken. De vergelijking met Fargo is snel gemaakt. Maar dat vind ik toch een stukje scherper, grappiger en vlotter. Een serie gevuld met bizarre maar interessante karakters. En een vermakelijk verhaal, met veel laagjes. En met erg mooi camerawerk. Maar ook flink wat trage en vage scenes. Ik ga nog eens goed nadenken of ik seizoen 2 ga kijken, mocht dat er komen.