Leuk?
0
0
Bekijk stemmen
Yes Minister - Complete serie
In de jaren tachtig was Yes Minister van de BBC de eerste satirische politieke comedy op televisie. De serie ging in première op 25 februari 1980. De eerste aflevering werd al in 1979 gemaakt, maar men stelde de uitzending van de serie uit tot 1980 omdat men de Britse verkiezingen niet wilde beïnvloeden. Elk seizoen duurde maar zeven afleveringen, maar dat stond het succes niet in de weg. Na drie seizoenen kwam er een kerstspecial en een vervolgserie (Yes, Prime Minister). De serie was destijds de favoriete serie van de Britse minister president Margaret Thatcher, zij speelde zelfs mee in een speciaal opgevoerde sketch in 1984.
De serie gaat over de idealistische Jim Hacker, die minister van Binnenlandse Zaken wordt. Jim Hacker is afgestudeerd econoom, heeft ervaring als parlementslid, is getrouwd en heeft één dochter. Hij is net als veel politici erg gevoelig voor publiciteit en begint vol ambitie en naïviteit aan zijn ministerspost. Op het ministerie is zijn topambtenaar Sir Humphrey Appleby, een ervaren en geslepen adviseur die er voor probeert te zorgen dat zijn minister doet wat de ambtenaren willen. Zijn belangrijkste wapens zijn daarbij het houden van lange monologen waarbij hij in veel woorden niets zegt en het aanleveren van zeer omvangrijke dossiers. Minister Hacker heeft een persoonlijk assistent Bernard Woolley, een betrouwbare ambtenaar die vaak verscheurd wordt door zijn loyaliteit aan zowel de minister als zijn hoogste baas Sir Humphrey.
De comedyserie is zowel een satirische kijk op de politiek als de ambtenarij. Daarbij is het mooi dat niet bekend wordt welke politieke kleur Jim Hacker exact heeft. De makers hebben dat heel knap gedaan, daardoor konden alle politieke stromingen zich identificeren met bepaalde situaties en personen. De verhalen uit de serie zijn nog steeds relevant in de huidige tijd. Zo zijn er afleveringen over het besparen op overheidspersoneel, het bouwen van een overheidsinformatiesysteem, afluisterpraktijken van de geheime diensten, het streven naar meer vrouwen in de top en de omgang met de Europese politiek in Brussel. Aan de ene kant proberen de ambtenaren de minister steeds dusdanig te beïnvloeden dat er zo weinig mogelijk verandert. Aan de andere kant is er de minister die probeert de ambtelijke stroperigheid te doorbreken, maar ziet dat zijn acties vaak heel anders eindigen dan verwacht.
De makers van de serie (Antony Jay en Jonathan Lynn) hebben sterke scripts geschreven. De verhalen en de manier waarop de personages (ieder met hun belangen) met de zaken omgaan, zijn geloofwaardig maar soms wel tenenkrommend. De politieke verhalen zijn mooi verweven met herkenbare praktijksituaties en persoonlijke beslommeringen. De scripts moeten ook wel sterk zijn, want de serie speelt zich voornamelijk af binnen de vier muren van het kantoor van Jim Hacker. De interactie tussen minister Hacker en zijn topambtenaar is mooi om te zien. In vele discussies praten ze langs elkaar heen, gebruiken verschillende voorbeelden en komen in hun gesprekken meestal tot volstrekt tegengestelde conclusies.
Het succes van de serie leunt zwaar op de twee hoofdrolspelers. Dat is ten eerste Paul Eddington, destijds zeer bekend van de comedyserie The Good Life. Hij speelt minister Hacker menselijk, soms daadkrachtig, soms onzeker en soms ronduit compleet vertwijfeld. Langzaamaan krijgt hij steeds meer grip op het ambtelijke en politieke proces, maar geregeld wordt hij weer teruggeworpen. Eddington zijn gelaatsuitdrukkingen in die situaties zijn perfect. De tweede belangrijke acteur is Nigel Hawthorne als Sir Humphrey. Hij is weloverwogen, manipulatief en een briljant spreker. De wijze waarop Hawthorne zijn beroemde monologen met volle overtuiging uitdraagt, leverde hem viermaal achter elkaar een BAFTA op voor beste acteerprestatie in een comedyserie. De serie is in veel landen uitgezonden en ook in eigen versies omgezet. In Nederland werd dat in 2009 gedaan door de VPRO met de serie Sorry, Minister. In geen enkel land is het gelukt om de kwaliteit van het origineel ook maar enigszins te benaderen.
De serie gaat over de idealistische Jim Hacker, die minister van Binnenlandse Zaken wordt. Jim Hacker is afgestudeerd econoom, heeft ervaring als parlementslid, is getrouwd en heeft één dochter. Hij is net als veel politici erg gevoelig voor publiciteit en begint vol ambitie en naïviteit aan zijn ministerspost. Op het ministerie is zijn topambtenaar Sir Humphrey Appleby, een ervaren en geslepen adviseur die er voor probeert te zorgen dat zijn minister doet wat de ambtenaren willen. Zijn belangrijkste wapens zijn daarbij het houden van lange monologen waarbij hij in veel woorden niets zegt en het aanleveren van zeer omvangrijke dossiers. Minister Hacker heeft een persoonlijk assistent Bernard Woolley, een betrouwbare ambtenaar die vaak verscheurd wordt door zijn loyaliteit aan zowel de minister als zijn hoogste baas Sir Humphrey.
De comedyserie is zowel een satirische kijk op de politiek als de ambtenarij. Daarbij is het mooi dat niet bekend wordt welke politieke kleur Jim Hacker exact heeft. De makers hebben dat heel knap gedaan, daardoor konden alle politieke stromingen zich identificeren met bepaalde situaties en personen. De verhalen uit de serie zijn nog steeds relevant in de huidige tijd. Zo zijn er afleveringen over het besparen op overheidspersoneel, het bouwen van een overheidsinformatiesysteem, afluisterpraktijken van de geheime diensten, het streven naar meer vrouwen in de top en de omgang met de Europese politiek in Brussel. Aan de ene kant proberen de ambtenaren de minister steeds dusdanig te beïnvloeden dat er zo weinig mogelijk verandert. Aan de andere kant is er de minister die probeert de ambtelijke stroperigheid te doorbreken, maar ziet dat zijn acties vaak heel anders eindigen dan verwacht.
De makers van de serie (Antony Jay en Jonathan Lynn) hebben sterke scripts geschreven. De verhalen en de manier waarop de personages (ieder met hun belangen) met de zaken omgaan, zijn geloofwaardig maar soms wel tenenkrommend. De politieke verhalen zijn mooi verweven met herkenbare praktijksituaties en persoonlijke beslommeringen. De scripts moeten ook wel sterk zijn, want de serie speelt zich voornamelijk af binnen de vier muren van het kantoor van Jim Hacker. De interactie tussen minister Hacker en zijn topambtenaar is mooi om te zien. In vele discussies praten ze langs elkaar heen, gebruiken verschillende voorbeelden en komen in hun gesprekken meestal tot volstrekt tegengestelde conclusies.
Het succes van de serie leunt zwaar op de twee hoofdrolspelers. Dat is ten eerste Paul Eddington, destijds zeer bekend van de comedyserie The Good Life. Hij speelt minister Hacker menselijk, soms daadkrachtig, soms onzeker en soms ronduit compleet vertwijfeld. Langzaamaan krijgt hij steeds meer grip op het ambtelijke en politieke proces, maar geregeld wordt hij weer teruggeworpen. Eddington zijn gelaatsuitdrukkingen in die situaties zijn perfect. De tweede belangrijke acteur is Nigel Hawthorne als Sir Humphrey. Hij is weloverwogen, manipulatief en een briljant spreker. De wijze waarop Hawthorne zijn beroemde monologen met volle overtuiging uitdraagt, leverde hem viermaal achter elkaar een BAFTA op voor beste acteerprestatie in een comedyserie. De serie is in veel landen uitgezonden en ook in eigen versies omgezet. In Nederland werd dat in 2009 gedaan door de VPRO met de serie Sorry, Minister. In geen enkel land is het gelukt om de kwaliteit van het origineel ook maar enigszins te benaderen.
Over de auteur, Helgoned
Een veertiger verslingerd aan goede televisieseries. Liefhebber van zowel klassieke als moderne series, van The Persuaders! en The Saint tot The Walking Dead, Person of Interest en The Americans. Voorheen schrijver voor het Britse cult TV magazine 'The Morning After' en sinds 2013 actief voor MijnSerie.
Meer recensies van Helgoned
Reacties (0)