Leuk?
0
0
Bekijk stemmen
Wilfred - Seizoen 1
Op internet werd deze serie ergens aangekondigd als Frodo die stoned wordt met een pratende hond uit Australië. Een beetje gechargeerd, maar wel erg dicht bij de kern van Wilfred. De serie debuteerde in 2011 op FX en is gebaseerd op een Australische serie met dezelfde naam. In Australië was de serie een succes, maar het is de vraag of showrunner David Zuckerman (Family Guy) dit bizarre concept om weet te zetten in een goede serie.
Dan nu een iets genuanceerdere uitleg van het concept van Wilfred. Op een dag besluit de depressieve, jonge ex-advocaat Ryan (Elijah Wood, Lord of The Rings Triologie, Sin City) zelfmoord te plegen. Dit mislukt, maar zijn leven wordt alsnog op zijn kop gezet als zijn buurvrouw Jenna (Fiona Gubelmann) hem niet veel later vraagt op haar hond Wilfred te passen. Waar de rest van de wereld een schattige hond ziet, ziet Ryan een vuilgebekte Australische vent in een hondenpak die scheldt, wiet rookt, bier drinkt en Matt Damon films kijkt.
In seizoen een raken Ryan en Wilfred (Jason Gann) bevriend en wordt de hond zelfs een spirituele gids voor de depressieve Ryan. Dit gaat echter niet op de manier zoals je in normale 'buddy-films' ziet. Wilfred is lomp, egoïstische, onvoorspelbaar en vaak ronduit wreed. Met sluwe, soms tot het sadistische, plannen en schema's leidt hij Ryan om de tuin en leert hij hem belangrijke levenslessen. De slappe Ryan laat zich iedere keer weer meesleuren in de ellende door Wilfred, maar ondanks alle haat en nijd kunnen de twee niet zonder elkaar.
Wilfred is zeker geen feelgood comedy. Ryans leven gaat alles behalve over rozen en er worden aardig wat zware onderwerpen aangesneden, veelal op psychologisch vlak. De rode draad is het onvermogen van Ryan om zijn leven te laten verlopen zoals hij dat wil. Iedere aflevering ontleedt Wilfred Ryan beetje bij beetje aan de hand van een bepaald thema, bijvoorbeeld angst, jaloezie of woede. Ondanks deze ietwat treurige kern van het verhaal is er genoeg te lachen. Jason Gann is briljant als de extreem citeerbare Wilfred. Niet alleen met hilarische one-liners, maar ook met zijn 'dog antics'. Hij mag dan wel praten, Wilfred blijft een hond en de schrijvers hebben uit dit feit de beste grappen van de serie weten te halen. De andere personages, met name Ryans buurvrouw Jenna en zijn neurotische zus Kristen, zijn ook erg grappig.
Wat je tegen zou kunnen staan zijn de soms wat vreemde verhaallijnen, maar dat kan je verwachten als je naar een serie met een pratende hond gaat kijken. Wilfred is surrealisme zoals je dat tegenwoordig maar weinig op tv ziet. De serie kijkt door grote grapdichtheid makkelijk weg, maar heeft ondanks dat een emotionele ondertoon die je raakt. Wat mij betreft is Wilfred dan ook een van de meest onderbelichte series van het moment in Nederland.
Volg Wilfred (US)Dan nu een iets genuanceerdere uitleg van het concept van Wilfred. Op een dag besluit de depressieve, jonge ex-advocaat Ryan (Elijah Wood, Lord of The Rings Triologie, Sin City) zelfmoord te plegen. Dit mislukt, maar zijn leven wordt alsnog op zijn kop gezet als zijn buurvrouw Jenna (Fiona Gubelmann) hem niet veel later vraagt op haar hond Wilfred te passen. Waar de rest van de wereld een schattige hond ziet, ziet Ryan een vuilgebekte Australische vent in een hondenpak die scheldt, wiet rookt, bier drinkt en Matt Damon films kijkt.
In seizoen een raken Ryan en Wilfred (Jason Gann) bevriend en wordt de hond zelfs een spirituele gids voor de depressieve Ryan. Dit gaat echter niet op de manier zoals je in normale 'buddy-films' ziet. Wilfred is lomp, egoïstische, onvoorspelbaar en vaak ronduit wreed. Met sluwe, soms tot het sadistische, plannen en schema's leidt hij Ryan om de tuin en leert hij hem belangrijke levenslessen. De slappe Ryan laat zich iedere keer weer meesleuren in de ellende door Wilfred, maar ondanks alle haat en nijd kunnen de twee niet zonder elkaar.
Wilfred is zeker geen feelgood comedy. Ryans leven gaat alles behalve over rozen en er worden aardig wat zware onderwerpen aangesneden, veelal op psychologisch vlak. De rode draad is het onvermogen van Ryan om zijn leven te laten verlopen zoals hij dat wil. Iedere aflevering ontleedt Wilfred Ryan beetje bij beetje aan de hand van een bepaald thema, bijvoorbeeld angst, jaloezie of woede. Ondanks deze ietwat treurige kern van het verhaal is er genoeg te lachen. Jason Gann is briljant als de extreem citeerbare Wilfred. Niet alleen met hilarische one-liners, maar ook met zijn 'dog antics'. Hij mag dan wel praten, Wilfred blijft een hond en de schrijvers hebben uit dit feit de beste grappen van de serie weten te halen. De andere personages, met name Ryans buurvrouw Jenna en zijn neurotische zus Kristen, zijn ook erg grappig.
Wat je tegen zou kunnen staan zijn de soms wat vreemde verhaallijnen, maar dat kan je verwachten als je naar een serie met een pratende hond gaat kijken. Wilfred is surrealisme zoals je dat tegenwoordig maar weinig op tv ziet. De serie kijkt door grote grapdichtheid makkelijk weg, maar heeft ondanks dat een emotionele ondertoon die je raakt. Wat mij betreft is Wilfred dan ook een van de meest onderbelichte series van het moment in Nederland.
Reacties (0)