White Collar - Seizoen 2

Het komt niet vaak voor maar er zijn soms van die series waar eigenlijk bar weinig over te vertellen valt. White Collar is een dergelijke serie. Het gegeven, de verhaaltjes, de dialogen en de aankleding zijn simpel. Maar is White Collar daarom niet leuk? Juist daarom is White Collar leuk, simpel vermaak dat weinig stof tot nadenken geeft. Als we altijd hoge kwaliteit series zouden zien, ben je aan het eind van de week geestelijk uitgeput en je wilt ook wel eens zonder nadenken naar een serie kijken. Gewoon even je hersenen niet intensief hoeven te gebruiken met onderliggende ingewikkelde relaties of een whodunit of kijken naar volledig gestoorde psychopaten.

White Collar is dus simpel maar wel leuk voor even tussendoor. De hoofdrolspeler Neal Caffrey (Matthew Bomer, Chuck) is een mix tussen James Bond, John Travolta in Saturday Night Fever en Tony Curtis en Roger Moore in The Persuaders. En die mix werkt zeer goed. Anders is het met Peter Burke (Tim DeKay, Carnivàle) hij speelt de stijve, regels zijn regels, FBI-agent die Caffrey al twee keer heeft gearresteerd, en pocht daar net iets te vaak over om leuk te zijn. Door zijn relatie met Caffrey verandert Burke wel maar niet genoeg om hem lekker los over het scherm te laten rennen.

De vrouw van Burke heeft de ondankbare taak om de vervelende vrouw achter de man te spelen. Tiffani Thiessen (Beverly Hills, 90210) speelt Elizabeth Burke goed genoeg om haar net niet de vervelende, zeurende vrouw te vinden. White Collar speelt aardig met het gegeven, boefje gaat FBI helpen in de strijd tegen nog stoutere boefjes, maar het blijkt na het eerste seizoen eigenlijk een herhaling van zetten te worden. Hoeveel soorten oplichters heb je, en hoe vaak kan Caffrey spelen met de gedachte om weer boefje te worden? Hij krijgt hierbij hulp van Mozzie (Willie Garson, Taken) die de FBI te vaak, met tegenzin, helpt.

Ook de vrouwen in het leven van Caffrey lijken iets te veel op elkaar om interessant gevonden te worden. Ik merkte in het tweede seizoen dat ik vaak mijn aandacht verloor, ondanks het aardige acteerwerk, doordat ik het eigenlijk wel gezien had. De rode draad houdt ook net niet lang genoeg je aandacht vast om elke keer weer te willen kijken naar White Collar. Ondertussen ben ik bij het derde seizoen beland maar ik kijk niet meer met veel plezier. Ik kijk nu eigenlijk omdat ik op dat moment niets anders heb te zien en dat is geen goed uitgangspunt om een serie te blijven volgen.

Dat is jammer want ik denk dat er veel meer potentie zat in deze serie. Het iets beter uitwerken van de karakters, de humor de boventoon laten voeren en de verhalen net iets meer uitdiepen, dat had de serie net iets meer body kunnen geven. Series die voor het pure vermaak zijn gemaakt, zoals White Collar, hoeven niet in herhalingen te vallen. Maar White Collar doet dat wel en dat gaat ten koste van de kwaliteit en het kijkplezier. Ik schrap de serie nog niet van mijn kijklijstje maar als er iets beters voorbij komt, houdt deze dame het voor gezien, hoe leuk Bomer ook is.

6 punten voor een tweede seizoen dat te veel in herhalingen is gevallen.