We Are Who We Are - Miniserie

Coming of age drama met groot filmhuis gehalte, maar die op sommige punten toch wat teveel doorslaat in apart willen zijn.

Deze miniserie van Luca Guadagnino kent mooie momenten. Helaas kent dit drama ook haar mindere kanten. De beelden kennen soms de kunst van stillevens. Sommige overgangen zijn fotomomenten geworden door de scène te bevriezen. De beelden van Italië en de legerbasis waarin dit drama zich afspeelt, bezitten niet de schoonheid van een postkaart maar laten zien hoe het werkelijk is. Het geeft dit drama een realistisch en ietwat mistroostig karakter.

Als tegenhanger van de normale achtergrond lijken de makers te kiezen voor hoofdrolspelers met een rafelrandje. Fraser Wilson (Jack Dylan Grazer, Me, MYSELF & I) is een veertienjarige jongen die geïnteresseerd is in mode. De eigenzinnige jongen zoekt duidelijk nog naar zijn identiteit en het helpt hem niet dat zijn lesbische moeders hem van New York naar een legerbasis in Italië brengen. Zijn opvallende verschijning en eigenaardige gedrag helpen Fraser niet om te integreren. Dat verandert als hij in Caitlin Poythress (Jordan Kristine Seamón) een zielsverwant vindt.



Caitlin woont al langer op de legerbasis in Italië. Haar broer en haar vrienden zijn een nogal aparte groep van Amerikanen en Italianen. Ze heeft een complexe liefdesrelatie met een van hen. Wanneer ze met deze jongen breekt, krijgt ze ruimte om de vreemde aantrekkingskracht tussen haar en Fraser verder te ontdekken. Dat levert soms bevreemdende momenten op. Caitlin is op meerdere vlakken nog aan het ontdekken wie ze is. Gek genoeg past die vreemde jongen daar prima bij. Hij weet namelijk als geen ander hoe een buitenstaander zich voelt en gedraagt.

De beelden kennen soms de kunst van stillevens.

We Are Who We Are is daarnaast ook het verhaal van volwassenen. De moeders van Fraser hebben een moeizame onderlinge relatie. Een van de twee krijgt daardoor een affaire die weer andere complicaties met zich meebrengt. Dat een van moeders de baas is van de legerbasis zorgt voor nog meer problemen. Zeker wanneer een aantal van de vanuit de legerbasis uitgezonden militairen komt te overlijden in Afghanistan. Dan worden het eerder opgebouwde wantrouwen en de moeizame relaties nog verder uitvergroot. Een van de grootste criticasters is de vader van Caitlin.



Deze miniserie bezit veel van wat je verwacht van een filmhuisproductie. Het heeft geen standaard verhaal. Het verhaal is gebaseerd op een bepaalde periode in het leven van de hoofdrolspelers. Daar val je als kijker middenin. Kritische punten zijn er te maken over de hoeveelheid vreemde relaties en de hoeveelheid seks. Een van die opvallende momenten is dat de vriendengroep nogal makkelijk in een huis kan inbreken en daar een grote bende achterlaat. Vreemd genoeg lukt het hen de tweede keer net zo makkelijk om in hetzelfde huis binnen te komen. De bekering van een van de hoofdrolspeler tot de islam komt ook een beetje vreemd over als je vriend net vermoord is door moslimextremisten. Het zou eerder tot twijfels moeten leiden, maar in deze serie is het precies andersom.

Daarmee is We Are Who We Are een bijzondere serie. Het heeft een bepaalde aantrekkingskracht, maar ook momenten waarop je er juist helemaal geen zin meer in hebt. Voor de een zal het daarom een uitstekende miniserie zijn, voor de ander is het helemaal niks. Zelf zit ik er net tussenin. De serie kent mooie momenten en een passend einde, maar kent ook momenten die helemaal niet aanslaan of voor mij iets te ver gezocht zijn.