Leuk?
0
0
Bekijk stemmen
Wayward Pines - Eerste aflevering
Het is niet pluis in dit dorpje. Zoveel wordt wel duidelijk na het bekijken van de pilot van Wayward Pines. Het enige avontuur dat ik zou beleven in dit dorpje, is dat van mijn voortijdige vertrek. Ik Schumacher 'em zo snel mogelijk er vandaan. Maar als je geheim agent Ethan Burke bent (Matt Dillon, Crash), dan is dat niet mogelijk, anders is de serie natuurlijk voorbij. En dat kunnen we niet hebben.
Wanneer Ethan ontwaakt na een auto ongeluk nabij Wayward Pines in Idaho, merkt hij net als ik al snel dat er iets niet pluis is. Ethan is er omdat agent Kate Hewson (Carla Cugino, Entourage) en agent Evans vermist zijn. Ethan arriveert uiteindelijk in de stad en stuit op meer vragen dan antwoorden. Waarom doet iedereen er zo vreemd? Waarom is het ziekenhuis waarin hij is beland zo desolaat en zijn de medewerkers zo creepy? Waarom kan hij geen contact leggen met zijn vrouw en werkgever? Nee, hier klopt echt niets van! Dat vermoeden wordt alleen maar bekrachtigd wanneer hij Beverly (Juliette Lewis, Secrets & Lies) ontmoet. En waarom lijkt sheriff Arnold Pope (Terrence Howard, Empire) zo onverschillig? Ethan moet hier zo snel mogelijk weg... maar kan dat ook?
M. Night Shyamalan staat aan de basis van Wayward Pines. De regisseur die grote hits scoorde met The Sixth Sense, Unbreakable en Signs heeft sindsdien veel van zijn glans verloren. De laatste jaren staat zijn naam synoniem aan onbevredigende projecten, met vooral een zwak verhaal. Wanneer je dat stigma eenmaal verdiend hebt in Hollywood is het zeer moeilijk om daar vanaf te komen. Zeker niet wanneer je met projecten komt als After Earth en The Last Airbender. Het moet gezegd worden dat dit project van Shyamalan heel wat beter bevalt dan die vehikels. Dit is er hoogstwaarschijnlijk niet eentje waar je over tien jaar nog van orgasmeert, maar het zal zeker de liefhebbers van het genre aanspreken.
De sfeer zit goed, de toon is goed en dat is het halve werk. Horror en thriller zijn vaak dé genres die verkeerd worden begrepen. Horror is niet slecht als je niet voortdurend het hoofd stoot tegen het plafond, evenals thriller niet slecht is als het niet spannend is. De sfeer die een serie/film weet te creëren is eigenlijk véél belangrijker. Dat zorgt ervoor dat een project eng óf spannend wordt. Een goed voorbeeld is de film The Exorcism of Emily Rose. Is het eng qua schrikmomenten? Nee, maar verdomme als je geen onbehaaglijk gevoel krijgt van die film... Ik stond doodsangsten uit onder mijn dekbed. Wayward Pines heeft er eveneens een lekkere sfeer in zitten. De serie slaagt erin om de kijker te introduceren aan een omgeving waar je nog niet dood gevonden wilt worden. Daarbij introduceert de serie personages die (de gekke verpleegster gespeeld door Melissa Leo is een topper) intrigeren en het stuk boeiender maken.
Wayward Pines smaakt naar meer. Het is net dat gerechtje dat er niet zo bijzonder uitziet, maar dat bij het proeven toch in de smaak valt. Je wilt weten hoe het mysterie zich ontrafelt en hoe de pionnen in stelling zijn gebracht. Slagen de makers erin om het publiek een stap voor te zijn óf verzandt de serie in voorspelbaarheid en middelmatigheid? Je hoeft geen opticien te zijn, bijvoorbeeld, om een aantal wendingen in deze aflevering te zien aankomen. Je kunt ook vragen stellen bij de houdbaarheid van het gegeven. Soortgelijke series staan namelijk niet bekend om een bevredigend einde. Laat Shyamalan daar nou ook vaak beticht van zijn. Dat wordt wellicht dus met pincet op de bank zitten voor het verwijderen van grijze haren. Te vaak zijn in dit type series de makers bezig met het fabriceren van de wildste dingen, zonder te onthouden dat uiteindelijk wél alles moet samenkomen. Maar dit is voorlopig een bevredigend begin. Ik check nu in bij hetzelfde hotel als Ethan. Ik blijf het hele seizoen. Nu maar hopen dat ik verpleegster Pam niet ergens tegen kom...
Volg Wayward PinesWanneer Ethan ontwaakt na een auto ongeluk nabij Wayward Pines in Idaho, merkt hij net als ik al snel dat er iets niet pluis is. Ethan is er omdat agent Kate Hewson (Carla Cugino, Entourage) en agent Evans vermist zijn. Ethan arriveert uiteindelijk in de stad en stuit op meer vragen dan antwoorden. Waarom doet iedereen er zo vreemd? Waarom is het ziekenhuis waarin hij is beland zo desolaat en zijn de medewerkers zo creepy? Waarom kan hij geen contact leggen met zijn vrouw en werkgever? Nee, hier klopt echt niets van! Dat vermoeden wordt alleen maar bekrachtigd wanneer hij Beverly (Juliette Lewis, Secrets & Lies) ontmoet. En waarom lijkt sheriff Arnold Pope (Terrence Howard, Empire) zo onverschillig? Ethan moet hier zo snel mogelijk weg... maar kan dat ook?
M. Night Shyamalan staat aan de basis van Wayward Pines. De regisseur die grote hits scoorde met The Sixth Sense, Unbreakable en Signs heeft sindsdien veel van zijn glans verloren. De laatste jaren staat zijn naam synoniem aan onbevredigende projecten, met vooral een zwak verhaal. Wanneer je dat stigma eenmaal verdiend hebt in Hollywood is het zeer moeilijk om daar vanaf te komen. Zeker niet wanneer je met projecten komt als After Earth en The Last Airbender. Het moet gezegd worden dat dit project van Shyamalan heel wat beter bevalt dan die vehikels. Dit is er hoogstwaarschijnlijk niet eentje waar je over tien jaar nog van orgasmeert, maar het zal zeker de liefhebbers van het genre aanspreken.
De sfeer zit goed, de toon is goed en dat is het halve werk. Horror en thriller zijn vaak dé genres die verkeerd worden begrepen. Horror is niet slecht als je niet voortdurend het hoofd stoot tegen het plafond, evenals thriller niet slecht is als het niet spannend is. De sfeer die een serie/film weet te creëren is eigenlijk véél belangrijker. Dat zorgt ervoor dat een project eng óf spannend wordt. Een goed voorbeeld is de film The Exorcism of Emily Rose. Is het eng qua schrikmomenten? Nee, maar verdomme als je geen onbehaaglijk gevoel krijgt van die film... Ik stond doodsangsten uit onder mijn dekbed. Wayward Pines heeft er eveneens een lekkere sfeer in zitten. De serie slaagt erin om de kijker te introduceren aan een omgeving waar je nog niet dood gevonden wilt worden. Daarbij introduceert de serie personages die (de gekke verpleegster gespeeld door Melissa Leo is een topper) intrigeren en het stuk boeiender maken.
Wayward Pines smaakt naar meer. Het is net dat gerechtje dat er niet zo bijzonder uitziet, maar dat bij het proeven toch in de smaak valt. Je wilt weten hoe het mysterie zich ontrafelt en hoe de pionnen in stelling zijn gebracht. Slagen de makers erin om het publiek een stap voor te zijn óf verzandt de serie in voorspelbaarheid en middelmatigheid? Je hoeft geen opticien te zijn, bijvoorbeeld, om een aantal wendingen in deze aflevering te zien aankomen. Je kunt ook vragen stellen bij de houdbaarheid van het gegeven. Soortgelijke series staan namelijk niet bekend om een bevredigend einde. Laat Shyamalan daar nou ook vaak beticht van zijn. Dat wordt wellicht dus met pincet op de bank zitten voor het verwijderen van grijze haren. Te vaak zijn in dit type series de makers bezig met het fabriceren van de wildste dingen, zonder te onthouden dat uiteindelijk wél alles moet samenkomen. Maar dit is voorlopig een bevredigend begin. Ik check nu in bij hetzelfde hotel als Ethan. Ik blijf het hele seizoen. Nu maar hopen dat ik verpleegster Pam niet ergens tegen kom...
Reacties (10)