True Detective – Seizoen 1

'Man is the cruelest animal'. Dit is de slagzin van True Detective, en na het zien van de acht één uur durende afleveringen denk ik dat dat nog mild is uitgedrukt. De serie lijkt zich in het begin langzaam te ontvouwen maar na een paar afleveringen ga je die ‘traagheid’ waarderen. True Detective is het verhaal over een zoektocht van zeventien jaar naar een seriemoordenaar of seriemoordenaars. Een zoektocht die twee rechercheurs gebroken heeft.

Woody Harrelson (de sympathieke barman Woody uit Cheers) speelt de ongemanierde, onsympathieke, asociale iets wat naïeve en overspelige rechercheur Marty Hart. Hart krijgt een partner toegewezen in de persoon van Oscar winnaar Mattew McCanaughey (Dalles Buyers Club). McCanaughey speelt de einzelgänger rechercheur Rustin ‘Rust’ Cohle. Cohle heeft een nogal bijzondere kijk op de wereld. Rust is van nature een pessimist en een pitbull. Hij kan zich als geen ander in een zaak vastbijten en hij houdt vast tot het bittere eind. Hoe die twee zo verschillende mannen het zo lang met elkaar hebben kunnen volhouden is een raadsel. Die twee hebben niets gemeen en toch is de chemie zo duidelijk aanwezig dat het een genot is om naar te kijken. Het verschil wordt op verschillende momenten benadrukt; als de twee in de auto zitten en Marty een afspraak wil maken met Rust om in de auto stilte tijd in te voeren, en als de twee tien jaar later op het bureau zitten.

Rust drinkt en rookt zich bijna dood, ziet er niet tien jaar maar twintig jaar ouder oud. Hij heeft een nogal sjofel uiterlijk vergeleken met de man die hij tien jaar geleden was. Marty ziet er uitstekend uit wel wat kalend maar hij zorgt ogenschijnlijk goed voor zichzelf. Tijdens de verhoren op het bureau leer je de beide mannen zeer goed kennen. Zowel in het nu als in het verleden. De flashbacks zijn prachtig in beeld gebracht en ook de omgeving waarin Rust en Marty moesten werken doet de serie veel goed. Het gezin van Marty speelt een redelijk grote rol in het leven van Marty en Rust. Vooral de vrouw van Marty, Maggie, een geweldige rol van Michelle Monaghan (Boston Public), speelt een belangrijke rol in de relatie tussen de twee rechercheurs. Tijdens de acht afleveringen heb ik nergens gemerkt dat ik Marty echt aardig vond en toch had ik op het eind enorm met hem te doen.

Ook voor Rust kon ik moeilijk begrip opbrengen, maar mijn gevoel voor hem was sterker dan voor Marty. De beide acteurs spelen de sterren van de hemel en dat maakte dat ik elke aflevering op de bank geplakt zat. De strijd die zij leveren is zeer duidelijk en mooi in beeld gebracht. Die strijd heeft de beide mannen kapot gemaakt en dat zal nooit meer heel worden. Wat trouwens uitstekend in woord en beeld is gebracht in de laatste aflevering. Je krijgt door de beelden van Louisiana een desolaat beeld, een eenzaam beeld, een beeld waar zulke zieke geesten zich het best thuis voelen. De serie is geen verhaal met een happy end. Het geeft een grauw beeld weer van een mogelijke werkelijkheid hoe zieke geesten zich kunnen verbergen en hoe goede mensen als Rust en Marty daar aan ten onder gaan. De rustige camerabeelden en de prachtige muziek dragen bij aan de enorme kwaliteit die deze serie heeft.

Het zal mij niets verbazen als McCanaughey de Emmy wint voor deze fantastische rol. Ook Harrelson verdient een dikke prijs om naast een dergelijke acteerprestatie boven water te blijven. Nergens doet Harrelson onder voor McCanaughey. Hij laat zich niet weg spelen en dat draagt ook bij aan het genot die je als kijker hebt om naar True Detective te kijken. Ik zou dit jaar niet graag in de schoenen staan van een jury, want True Detectives gaat het Breaking Bad en House of Cards enorm moeilijk maken.

9 punten voor dit televisie hoogstandje.