Leuk?
0
0
Bekijk stemmen
True Blood - Seizoen 4
In het vierde seizoen van True Blood vergeten we de rommel van het vorige jaar en keren we terug naar de kwaliteit en snelheid van het tweede seizoen.
Sookie verdween vorige zomer naar feeënland en is daar nog steeds als het nieuwe seizoen begint. Natuurlijk blijft ze daar niet lang en dat is misschien maar goed ook, want tijdens haar afwezigheid is er een hoop gebeurd. Tara heeft de liefde gevonden in Atlanta, Sam moet leven met het schieten van z'n broertje en Jason werkt voor de sheriff.
Het seizoen begint zoals het enkele weken later ook zal eindigen: met rust. De bewoners van Bon Temps hebben allemaal hun eigen kwaad om te bestrijden en die spanning wordt langzaam opgebouwd tot het z'n hoogtepunt bereikt halverwege het seizoen. Fans zullen op zoek zijn naar de grote slechterik van het jaar en door de vele mogelijkheden is het makkelijk te verdrinken in alle verhaallijnen. Gelukkig hebben Alan Ball en zijn schrijvers een betere structuur toegepast waardoor willekeurige verhaallijnen elkaar niet alleen tegen komen maar ook versterken.
Het bos aan personages dat alsmaar blijft groeien wordt ook wilder en ondoorzichtiger. Dat wil niet zeggen dat het handjevol bijpersonages die teveel aandacht krijgen geen duidelijke functies draagt. Maar gebrek aan aandacht voor de hoofdpersonages is wel een zwaktepunt kan het vierde seizoen. Het valt echter wel op dat alles op zijn plaats komt en voor de credits van de laatste afleveringen beginnen is het bos al flink gekapt.
Nog niet eerder was een seizoen van True Blood zo bevredigend als nu. Er is genoeg seks, actie en cliffhangers om elke verslaafde te voorzien maar er is ook aandacht besteed aan de verhaallijnen die al vier jaar in de maak zijn. Sookie's krachten worden erkend en verkend, haar gevoelens voor twee zekere heren worden uitgeplozen en alle andere hoofdpersonages vinden op een zeker moment geluk.
Daar zit ook meteen het probleem. Als geluk en voldoening gevonden worden op TV, zeker in een serie zo bloeddorstig als True Blood, dan duurt dat niet lang. Dus staan er voor elk geluksmoment zeker drie wendingen tegenover die het allemaal op de kop gooien. Het is een truc die te veel zou worden als de personages zouden vergeten wat ze doormaken, maar voor alle gekheid die True Blood voorschotelt, levert het ook een vorm van realisme.
True Blood heeft met haar vierde seizoen zichzelf weer gevonden. Met sterke personage ontwikkelingen, nagelbijtende eindes van afleveringen, ongelofelijke wendingen en een seizoensschurk die heerlijk veel dynamiek toont. De serie gaat weer ouderwets over de top en lapt de regels van standaard televisie aan z'n laars. Het is zeker geen gedetailleerd, hoogstaand schrijfwerk maar het drinkt wel erg lekker weg.
Volg True BloodSookie verdween vorige zomer naar feeënland en is daar nog steeds als het nieuwe seizoen begint. Natuurlijk blijft ze daar niet lang en dat is misschien maar goed ook, want tijdens haar afwezigheid is er een hoop gebeurd. Tara heeft de liefde gevonden in Atlanta, Sam moet leven met het schieten van z'n broertje en Jason werkt voor de sheriff.
Het seizoen begint zoals het enkele weken later ook zal eindigen: met rust. De bewoners van Bon Temps hebben allemaal hun eigen kwaad om te bestrijden en die spanning wordt langzaam opgebouwd tot het z'n hoogtepunt bereikt halverwege het seizoen. Fans zullen op zoek zijn naar de grote slechterik van het jaar en door de vele mogelijkheden is het makkelijk te verdrinken in alle verhaallijnen. Gelukkig hebben Alan Ball en zijn schrijvers een betere structuur toegepast waardoor willekeurige verhaallijnen elkaar niet alleen tegen komen maar ook versterken.
Het bos aan personages dat alsmaar blijft groeien wordt ook wilder en ondoorzichtiger. Dat wil niet zeggen dat het handjevol bijpersonages die teveel aandacht krijgen geen duidelijke functies draagt. Maar gebrek aan aandacht voor de hoofdpersonages is wel een zwaktepunt kan het vierde seizoen. Het valt echter wel op dat alles op zijn plaats komt en voor de credits van de laatste afleveringen beginnen is het bos al flink gekapt.
Nog niet eerder was een seizoen van True Blood zo bevredigend als nu. Er is genoeg seks, actie en cliffhangers om elke verslaafde te voorzien maar er is ook aandacht besteed aan de verhaallijnen die al vier jaar in de maak zijn. Sookie's krachten worden erkend en verkend, haar gevoelens voor twee zekere heren worden uitgeplozen en alle andere hoofdpersonages vinden op een zeker moment geluk.
Daar zit ook meteen het probleem. Als geluk en voldoening gevonden worden op TV, zeker in een serie zo bloeddorstig als True Blood, dan duurt dat niet lang. Dus staan er voor elk geluksmoment zeker drie wendingen tegenover die het allemaal op de kop gooien. Het is een truc die te veel zou worden als de personages zouden vergeten wat ze doormaken, maar voor alle gekheid die True Blood voorschotelt, levert het ook een vorm van realisme.
True Blood heeft met haar vierde seizoen zichzelf weer gevonden. Met sterke personage ontwikkelingen, nagelbijtende eindes van afleveringen, ongelofelijke wendingen en een seizoensschurk die heerlijk veel dynamiek toont. De serie gaat weer ouderwets over de top en lapt de regels van standaard televisie aan z'n laars. Het is zeker geen gedetailleerd, hoogstaand schrijfwerk maar het drinkt wel erg lekker weg.
Reacties (0)